INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2008 r. (data wpływu 21 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania straty podatkowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania straty podatkowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 4 sierpnia 2002 r. Spółka złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2001 załączając do niego skorygowaną deklarację podatkową. W 2002 r. decyzją z dnia 7 czerwca 2002 r. Urząd Skarbowy odmówił stwierdzenia wnioskowanej nadpłaty. Spółka złożyła odwołanie od ww. decyzji w dniu 21 czerwca 2002 r. Decyzją z dnia 30 października 2002 r. Izba Skarbowa uchyliła decyzję urzędu skarbowego i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Następnie urząd skarbowy wydał decyzję, która została utrzymana w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 20 października 2003 r. Spółka zaskarżyła niniejszą decyzję do Sądu Administracyjnego w dniu 20 listopada 2003 r. Orzeczeniem z dnia 10 lutego 2006 r. Sąd uchylił ww. decyzję. Dyrektor Izby Skarbowej w dniu 23 maja 2006 r. wniósł skargę kasacyjną na orzeczenie WSA. Orzeczeniem z dnia 3 października 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Administracyjnego.

Postępowanie zostało zakończone decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 marca 2008 r., którą uchylono zaskarżoną decyzję w całości i orzeczono, co do istoty sprawy, tj. określono stratę w wysokości 429 979.58 zł i nadpłatę w wysokości 936 306.00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do rozliczania straty w kolejnych latach podatkowych, tj. poczynając od roku 2002, mimo wydania decyzji ostatecznej stwierdzającej nadpłatę i stratę w 2008 r. oraz mimo upływu pięcioletniego terminu podanego w art. 7 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka zachowała prawo rozliczenia straty mimo upływu pięcioletniego terminu przewidzianego w art. 7 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ostateczna decyzja stwierdzająca nadpłatę „zapadła” bowiem 12 marca 2008 r. Tym samym – w opinii Spółki – należałoby uznać, że do dnia wydania ostatecznej decyzji toczyło się postępowanie podatkowe. Możliwość rozliczania straty uległa więc zawieszeniu.

Wobec powyższego Podatnik jest uprawniony do rozliczenia straty, mimo upływu pięcioletniego terminu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowego od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami) zawiera kompleksową regulację przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych: ust. 1 określa przedmiot opodatkowania, ust. 2 zawiera definicję dochodu i straty, ust. 3 określa wyłączenia z podstawy opodatkowania, natomiast ust. 4, 4a i 5 podaje zasady odliczania strat.

Stratą – w myśl 7 ust. 2 ww. ustawy – jest osiągnięta w roku podatkowym różnica między sumą przychodów a kosztami ich uzyskania, w przypadku gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów.

Regulacja zawarta w art. 7 ust. 5 tej ustawy daje natomiast podatnikowi prawo do obniżenia dochodu o wysokość straty w najbliższych kolejno następujących po sobie pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50%.

Istotne znaczenie dla celów podatkowych, dla zaistnienia możliwości rozliczenia straty podatkowej, ma zatem wystąpienie dochodu do opodatkowania. Brak dochodu do opodatkowania w określonym roku podatkowym oznacza brak możliwości rozliczenia straty podatkowej w tej jednostce czasowej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że stratę podatkową dotyczącą 2001 r., określoną decyzją ostateczną Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 marca 2008 r., Spółka ma prawo odliczyć z dochodów osiągniętych w latach 2002 – 2006. Przy czym to Podatnik dokonuje wyboru, w których latach i w jakiej wysokości dokonać odliczeń, z zachowaniem warunku, co do dopuszczalnej kwoty odliczenia w roku podatkowym (tj. wysokość obniżenia w każdym z tych lat nie może przekroczyć 50%).

Wydanie decyzji w przedmiocie straty zostało przewidziane w art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami), zgodnie z którym organ podatkowy określa w drodze decyzji wysokość straty poniesionej przez podatnika, jeżeli wysokość straty różni się od wysokości wynikającej ze złożonej deklaracji, a poniesienie straty uprawnia, w myśl przepisów prawa podatkowego, do skorzystania z ulg podatkowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego można wnioskować, że Spółka wywiązując się z obowiązków podatkowych dokonywała samoobliczenia podatku dochodowego od osób prawnych i składała zeznania podatkowe w ustawowych terminach. Na dzień składania zeznań podatkowych toczyło się postępowanie podatkowe w zakresie określenia wysokości straty poniesionej w 2001 r. i dlatego Spółka nie miała uprawnienia, aby dokonywać obniżenia dochodu o tę stratę w kolejnych pięciu latach podatkowych. Uprawnienie to nabyła w momencie zakończenia postępowania w tym zakresie.

W konsekwencji możliwa prawnie jest sytuacja, aby Podatnik dokonał w trybie określonym w art. 81 Ordynacji podatkowej korekty zeznania podatkowego za lata, w których mógł skorzystać z nabytego uprawnienia. W myśl art. 81 Ordynacji podatkowej bowiem, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Przypadki, w których prawo dokonania korekty deklaracji jest zawieszone określa natomiast art. 81b § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, tj. w czasie trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą. Uprawnienie to przysługuje nadal – w myśl art. 81b § 1 pkt 2 – po zakończeniu kontroli podatkowej i postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.

Z uwagi na fakt, iż uzyskana w 2001 r. strata skutkuje prawem do obniżenia dochodu przez pięć kolejnych lat od roku 2002, należy rozpatrzyć niniejszą kwestię w odniesieniu do przedawnienia, które jest jednym ze sposobów wygasania zobowiązań podatkowych.

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Termin początkowy i termin końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznaczają termin wymagalności, czyli płatności tego zobowiązania.

Terminy odgrywają w prawie bardzo ważną rolę zważywszy, iż prawo istnieje i jest realizowane w danym czasie, a także ze względu na to, że samo prawo wiąże z upływem czasu określone skutki prawne. Jednym z zasadniczych warunków prawidłowego wykonania zobowiązania przez dłużnika jest, aby nastąpiło to we właściwym czasie. Inaczej należy przyjąć, że świadczenie nie zostało spełnione lub spełniono je nienależycie. Nadejście terminu realizacji zobowiązania powoduje, że staje się ono wymagalne, a konsekwencją tego jest prawo wierzyciela do żądania zaspokojenia oraz obowiązek dłużnika spełnienia tego świadczenia. Z istoty stosunku zobowiązaniowego w prawie podatkowym wynika, że termin jego realizacji musi być ściśle określony przez prawo.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż podatnik może skutecznie zmienić (skorygować) wysokość zobowiązania podatkowego w ramach jego samoobliczenia, o ile to zobowiązanie nie uległo przedawnieniu. W takiej sytuacji można uznać, że Podatnik ma prawo do obniżenia dochodu o stratę z lat ubiegłych.

Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 rok ulega, co do zasady (o ile nie został przerwany bieg przedawnienia), przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2008 r. tj. z upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego 2003 czyli roku, w którym upłynął termin płatności tego podatku.

Należy przy tym jednak mieć również na uwadze, że ustalony w ten sposób termin pięcioletni stanowi podstawowy okres przedawnienia zobowiązania podatkowego, a przedawnienie regulują jeszcze inne przepisy zawarte w rozdziale 8 działu III Ordynacji podatkowej, które odnoszą się głównie do sytuacji powodujących zawieszenie bądź przerwanie biegu przedawnienia.

Odnosząc powyższe do zadanego przez Spółkę pytania należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym jest Ona uprawniona do rozliczania straty w kolejnych latach podatkowych, tj. poczynając od roku 2002, z zachowaniem warunku, co do dopuszczalnej kwoty odliczenia w roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.