INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2008 r. (data wpływu 19 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej. Przychody i koszty z tytułu udziału w spółce niebędącej osobą prawną rozliczane są na zasadach określonych w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka komandytowa zajmuje się przede wszystkim wynajmem nieruchomości komercyjnych. W tym celu spółka wybudowała halę magazynową z zapleczem socjalno-biurowym oraz infrastrukturą towarzyszącą. Wnioskodawca podaje, iż w dniu przyjęcia do użytkowania, budynki, budowle i urządzenia były kompletne i zdatne do użytku, co potwierdzone zostało decyzją o pozwoleniu na użytkowanie oraz wykorzystywane były na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W pierwszych miesiącach użytkowania hali tylko część obiektu była przedmiotem umowy najmu, natomiast pozostała część hali wykorzystywana była w celach marketingowych, odbywały się tam prezentacje obiektu dla potencjalnych najemców oraz spotkania z klientami. Po podpisaniu umowy najmu w hali prowadzone były prace adaptacyjne zgodnie z zapotrzebowaniem najemcy, m.in. montaż urządzeń chłodni.

Wynajmujący (spółka komandytowa) zobowiązany był zapewnić najemcy warunki do prawidłowego i bezpiecznego korzystania z przedmiotu najmu, w szczególności możliwość użytkowania dróg dojazdowych, przyłączy i sieci zewnętrznych instalacji. Dlatego też, od przyjętych do używania środków trwałych naliczona została amortyzacja.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne składników majątku związane z działalnością gospodarczą, jeżeli tylko część nieruchomości jest przedmiotem najmu, natomiast pozostała część nieruchomości wykorzystywana była w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą...

Zdaniem Wnioskodawcy: treść art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje źródła przychodów, którymi są między innymi pozarolnicza działalność gospodarcza, najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze, albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Wynajem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, czyli pozarolnicza działalność gospodarcza. Zatem koszty uzyskania przychodów odnoszą się do kosztów związanych z działalnością gospodarczą, a nie wynajmem.

Wnioskodawca podaje, że zgodnie z art. 22f ust. 4 jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku nieruchomości należących do spółki odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podaje, że hala magazynowa wraz z infrastrukturą zewnętrzną obejmującą drogi, sieci zewnętrzne, instalacje przeciwpożarowe i inne obiekty pomocnicze służące prawidłowemu funkcjonowaniu obiektu wykorzystywane były w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W obiekcie tym odbywały się spotkania z klientami oraz prezentacje dla potencjalnych najemców, natomiast pozostała część hali była przedmiotem umowy najmu. A są to niewątpliwie – zdaniem Wnioskodawcy – czynności związane z działalnością gospodarczą oraz prowadzone w celu osiągnięcia przychodu.

Wnioskodawca uważa, że kosztem uzyskania przychodów jest amortyzacja naliczona od całej nieruchomości, a nie proporcjonalnie do powierzchni będącej przedmiotem najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wymienia w sposób enumeratywny poszczególne źródła przychodów. Wśród nich w punkcie 3 wyodrębniona została pozarolnicza działalność gospodarcza, natomiast w punkcie 6, najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników związanych z działalnością gospodarczą.

W świetle powyższego zatem, pozarolnicza działalność gospodarcza oraz najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, (…) z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały wymienione jako dwa odrębne samoistne źródła przychodów.

O ich odrębności świadczą również odmienne definicje przychodu z tych źródeł i zasady określania tego przychodu wynikające z odrębnych przepisów ww. ustawy.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i soknt. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy przychodami z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy (oraz z innych umów o podobnym charakterze) składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

A zatem, w przedstawionym stanie faktycznym wynajem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą stanowi przychód o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, a koszty uzyskania przychodów odnoszą się do kosztów związanych z działalnością gospodarczą.

Treść art. 22 ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Reasumując, z treści powyżej powołanych przepisów wynika, że amortyzacja dotyczy zarówno środków trwałych używanych w działalności gospodarczej, jak i wynajmowanych. Katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określony w art. 23 oraz treść art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów, odpisów amortyzacyjnych składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, jeżeli część nieruchomości jest przedmiotem najmu, a pozostała część nieruchomości wykorzystywana jest w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy uznać, iż Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej nieruchomości wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.