INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2008 r. (data wpływu 21.01.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji bilansowej i podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji bilansowej i podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka wprowadzając środki trwałe do ewidencji w momencie zakupu (budynki, środki transportu i inne) zastosowała takie same stawki amortyzacji bilansowej, jak podatkowej wg tabeli amortyzacji wynikającej z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W trakcie amortyzowania środków trwałych na podstawie uchwały Zarządu zweryfikowano stawki amortyzacji bilansowej i stwierdzono, że istnieje konieczność obniżenia stawek amortyzacji bilansowej z powodu wydłużenia okresu użytkowania. Stawki amortyzacji bilansowej zostały obniżone, natomiast stawki amortyzacji podatkowej pozostały bez zmian, czyli są takie jak wynikają z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy obniżenie stawek amortyzacji bilansowej w trakcie amortyzacji środka trwałego zobowiązuje podatnika do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej...
2. Czy Spółka może mieć amortyzację podatkową na poziomie obowiązującej w tabeli ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a amortyzację bilansową na dany środek trwały wg stawek niższych niż obowiązują w tabeli...

Zdaniem Wnioskodawcy, może on stosować odrębne stawki amortyzacji podatkowej i bilansowej, jeśli prowadzi dwie odrębne ewidencje do celów podatkowych i bilansowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zobowiązuje podatnika do obniżenia stawek poniżej obowiązujących w wykazie stawek, jeśli ten chce stawki w ewidencji bilansowej obniżyć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Odpisy amortyzacyjne są szczególnym rodzajem kosztów uzyskania przychodów, wprowadzonym przez ustawodawcę. Konieczność wprowadzenia odpisów wynika z faktu, że nabycie środków trwałych nie stanowi – co do zasady – kosztu uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Jakkolwiek więc zakup środka trwałego służy uzyskaniu przychodu, to odliczenie jego wartości od osiąganego przychodu zostało – z woli ustawodawcy – rozłożone w czasie. Są to odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Można ich dokonywać wyłącznie w sposób opisany w przepisach art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16.

Wspomniane przepisy wprowadzają szereg pojęć, definicji i wielkości, takich jak:

1. definicja środka trwałego (art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 – 3 ustawy),
2. definicja wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ustawy),
3. wartość początkowa składników majątku (3.500 zł), do wysokości której podatnicy nie muszą – choć mogą - dokonywać odpisów amortyzacyjnych (art. 16d ust. 1 ustawy),
4. obowiązek dokonywania odpisów amortyzacyjnych (art. 16f ustawy),
5. określenie wartości początkowej (art. 16g ustawy),
6. sposoby i metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych (art. 16h, art. 16k – art. 16ł ustawy),
7. okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku wartości niematerialnych i prawnych (art. 16m ustawy).

Ponadto zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ww. ustawy. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami tej ustawy. Istnieje również możliwość ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych (art. 16j ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Podkreślić przy tym należy, że przepisy dotyczące rachunkowości (ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości – t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) regulują materię związaną z księgowością i w związku z tym nie mogą być bezpośrednio stosowane w sprawach podatkowych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są przepisami „podatkowotwórczymi”. Przepisy te nie mogą modyfikować obowiązków podatkowych, gdyż ich funkcja polega na rejestrowaniu zdarzeń gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka na mocy uchwały podjętej przez Zarząd obniżyła stawki amortyzacji bilansowej. Natomiast stawki amortyzacji podatkowej pozostały nie zmienione, tj. wynikają one z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, obniżenie przez Spółkę stawek amortyzacji bilansowej w trakcie amortyzacji środka trwałego nie zobowiązuje jej do obniżenia stawek amortyzacji podatkowej. Tym samym, Spółka winna dokonywać odpisów amortyzacyjnych, stanowiących jej koszty uzyskania przychodów, wg tabeli będącej załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Również pozostałe przesłanki wynikające z przepisów art. 16a – 16m tej ustawy winny być spełnione.

Jednocześnie tut. Organ potwierdza, że stan faktyczny opisany we wniosku ORD-IN, jak to trafnie wskazała Spółka przedstawiając swoje stanowisko w sprawie, spowoduje powstanie obowiązku prowadzenia podwójnej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. odrębnej ewidencji dla celów rachunkowych, jak i podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku od towarów i usług, wydana zostanie odrębna interpretacja indywidualna.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.