Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-882/12-3/RS
z 27 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27.09.2012 r. (data wpływu 28.09.2012 r.) oraz w piśmie z dnia 02.10.2012 r. (data nadania 02.10.2012 r., data wpływu 05.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości czasowego obniżenia stawek amortyzacji środków trwałych, wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, do dowolnej wysokości w danym roku podatkowym lub latach podatkowych począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji bądź począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego – jest prawidłowe,
  

• możliwości podwyższenia ww. stawek amortyzacyjnych do wysokości wynikającej z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym Wnioskodawca zrezygnuje z niższych stawek amortyzacyjnych – jest prawidłowe,

• możliwości podwyższenia przedmiotowych stawek amortyzacyjnych w kolejnym roku lub latach podatkowych do wysokości stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych, podwyższonych o odpowiedni współczynnik zgodnie z art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zmiany stosowanych przez Wnioskodawcę stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

X. S.A. („ X.” lub „Spółka”), jest podmiotem prowadzącym działalność w sektorze medialnym. Głównym źródłem przychodów Spółki jest sprzedaż czasu reklamowego, ponadto X. uzyskuje przychody z tytułu sprzedaży licencji do emisji programów na rzecz telewizji kablowych w kraju i za granicą, sprzedaży innych licencji oraz świadczenia pozostałych usług związanych z branżą medialną. W prowadzonej działalności Spółka wykorzystuje różnorodne środki trwałe. Zgodnie z polityką rachunkowości, a także z obowiązującymi przepisami podatkowymi, X. wprowadza te środki trwałe do ewidencji środków trwałych i amortyzuje z zastosowaniem dopuszczanych przez ustawodawcę metod i zasad.

Posiadane przez Spółkę i amortyzowane środki trwałe zaliczane są do następujących grup środków trwałych:

• Do grupy I - budynki i lokale, w tym budynki administracyjne, studia, inwestycje w obcych środkach trwałych,
  

• Do grupy II - obiekty inżynierii lądowej, np. linie światłowodowe,
  

• Do grupy IV - maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania, głównie sprzęt komputerowy, tj. laptopy, monitory, serwery, itp.,
  

• Do grupy VI - urządzenia techniczne, głownie sprzęt związany z produkcją telewizyjną, tj. kamery mikrofony słuchawki, monitory, itp.,
  

• Do grupy VII - środki transportu, tj. samochody osobowe, samochody ciężarowe, samochody specjalne o przeznaczeniu telewizyjnym, motocykle,
  

• Do grupy VIII - pozostałe środki trwale, w szczególności wyposażenie biurowe - różnego typu meble biurowe; sprzęty związane z produkcją - np. konsole montażowe, torby produkcyjne, wózki oświetleniowe, stoły komentatorskie, itp. oraz inne.
  
  
  

Podatkowo - w odniesieniu do wszystkich środków trwałych - odpisy amortyzacyjne są dokonywane przy zastosowaniu metod i stawek amortyzacyjnych określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej –UPDOP). W przypadku niektórych grup środków trwałych, zgodnie z art. 16i UPDOP, stosowane są stawki amortyzacyjne podwyższone o odpowiedni współczynnik. Współczynnik ten jest stosowany w odniesieniu do stawek amortyzacyjnych stosowanych dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

Obecnie Spółka rozważa możliwość czasowego zmniejszenia stosowanych stawek amortyzacyjnych na kolejny rok podatkowy lub na kolejne lata podatkowe (na bazie art. 16i ust. 5), a także zastanawia się nad możliwością ich późniejszego podwyższenia - do poziomu stawek amortyzacyjnych z Wykazu stawek amortyzacyjnych zamieszczonego w UPDOP lub do poziomu podwyższonego, zgodnie z art. 16i ust. 2 UPDOP.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

1. Czy Spółka jest uprawniona do czasowego obniżenia stawek amortyzacji środków trwałych do dowolnej wysokości w danym roku podatkowym lub latach podatkowych począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji bądź począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego?
   
2. Czy Spółka po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w danym roku podatkowym lub kilku latach podatkowych będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do wysokości wynikającej z Wykazu stawek amortyzacji z początkiem roku podatkowego, w którym zrezygnuje z niższych stawek amortyzacyjnych?
   
3. Czy Spółka po dokonaniu w danym roku lub latach podatkowych obniżenia stawek amortyzacyjnych będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek w kolejnym roku lub latach podatkowych do wysokości stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych, podwyższonych o odpowiedni współczynnik zgodnie z art. 16i ust. 2?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Podniesiono, iż na podstawie obowiązujących przepisów UPDOP, możliwe jest obniżenie stawek amortyzacji podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych do dowolnej, uznanej przez Spółkę, wysokości.

Zgodnie z art. 16i UPDOP, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Jednakże zgodnie z art. 16i ust. 5 tej ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Na bazie obowiązujących przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, nie występują ograniczenia, które uniemożliwiałyby stosowanie art. 16i ust. 5 (tj. obniżania stawek wobec stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych), w przypadku uprzedniego stosowania stawek podwyższonych, zgodnie z art. 16i ust. 2 oraz ust. 4 UPDOP. Regulacje ustawowe nie przewidują ograniczeń w stosowaniu przepisów dotyczących stosowania stawek podwyższonych oraz obniżonych łącznie, tj. w przypadku tych samych środków trwałych – choć w innym okresie (roku) amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy zmniejszenie stawki do poziomu ustalonego przez podatnika, zgodnie z art. 16i ust. 5 UPDOP, może być dokonane począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Podniesiono, iż przepisy UPDOP nie określają rodzaju środków trwałych, w stosunku do których można obniżać stawki amortyzacyjne, jak również nie określają przyczyn warunkujących takie obniżenie. Możliwość obniżania stawek nie jest więc uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności wynikających z regulacji ustawowych i pozostaje zależna do woli podatników. W opinii Spółki, zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po raz pierwszy, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, z uwzględnieniem dokonywania zmiany zawsze z początkiem roku podatkowego.

Ponadto wskazano, iż przepisy UPDOP nie określają dolnego limitu obniżenia stawki amortyzacyjnej, ani też wartości, o jaką stawkę można obniżyć. W ocenie Spółki, podatnicy mogą więc obniżać stawki amortyzacyjne do takich wysokości, jakie uznają w danych warunkach za stosowne.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest przyjęcie obniżonej stawki amortyzacyjnej w takiej wysokości, jaka będzie wynikała z bieżących potrzeb Spółki.

Podniesiono, iż słuszność takiej interpretacji przepisów UPDOP znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów w odniesieniu do zbliżonych do przedmiotowego stanów faktycznych.

W interpretacji indywidualnej z dnia 12 października 2011 r. (sygn. IPPB5/423-745/11-2/RS), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko podatnika oraz stwierdził, iż „Wobec powyższego zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.”

W interpretacji indywidualnej z dnia 20 maja 2011 r. (sygn. IPPB5/423-201/11-2/AM) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko podatnika, „iż zgodnie z art. 16i ust. 5 PDOP ma prawo do czasowego obniżenia, stawki amortyzacyjnej dla wszystkich środków trwałych do poziomu 0% począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Konsekwencją takiego obniżenia będzie niedokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych dla tych środków trwałych”.

Podobne stanowisko wynika m. in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 grudnia 2010 r. (sygn. ITPB3/423-517d/10/PST), który podzielił pogląd podatnika, iż „obniżenie stawki dla danego środka trwałego jest dowolne i pozostaje w gestii podatnika. Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik ma prawo, na wyżej wymienionych zasadach do dowolnego obniżenia stawek amortyzacyjnych również dla nowo wprowadzonych do ewidencji środków trwałych”.

Podniesiono, iż dopuszczalność obniżenia stawki amortyzacyjnej do dowolnej wysokości znajduje potwierdzenie również w uzasadnieniu do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1179), która wprowadziła do Ustawy CIT m.in. przepis art. 16i ust. 5. Celem wprowadzenia ww. przepisu było bowiem umożliwienie podatnikom „zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (…) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania.

Nie ulega zatem wątpliwości, w opinii Spółki, iż intencją wprowadzenia ww. przepisu było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu oraz ponownym podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych.

W świetle powyższego Spółka stoi na stanowisku, iż na podstawie art. 16i ust. 4 oraz 16i ust. 5 Ustawy CIT ma prawo do czasowego obniżenia stawki amortyzacyjnej dla ww. środków trwałych do dowolnej wartości w skali roku podatkowego - nawet do 0,01%.

Ad. 2.

Zwiększenie stawki amortyzacyjnej będzie mogło być dokonane wraz z rozpoczęciem roku podatkowego, dowolnie wybranego przez Spółkę, w którym T. zdecyduje o rezygnacji z obniżonych stawek amortyzacyjnych.

Podniesiono, iż kwestię obniżania stawek amortyzacyjnych w stosunku do stawek podstawowych, zawartych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, reguluje z art. 16i ust. 5 UPDOP. Artykuł ten, wprowadzając możliwość dokonywania obniżenia stawek amortyzacyjnych, zawiera wskazanie, iż; „Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.” Spółka rozumie, iż zalecenie to odnosi się ogólnie do przypadku zmiany stawek amortyzacyjnych - tj. zarówno do sytuacji, gdy podatnik dokonuje zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z podstawowych na obniżone, jak i sytuacji, w której podatnik dokonuje podwyższenia stawek obniżonych do stawek podstawowych - obie te sytuacje mieszczą się bowiem w definicji określenia „zmiana stawki”.

Jednocześnie art. 16i ust. 5 ani żaden inny przepis UPDOP nie wprowadza ograniczeń w zakresie podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej. W opinii Spółki, przepis ten pozwala na ustalanie wysokości stawek amortyzacji dla celów podatkowych poprzez ich obniżanie i podwyższanie do wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Zmiana stawki odnosi się bowiem nie tylko do obniżenia, lecz może dotyczyć także podwyższenia stawki amortyzacyjnej, przy czym również podwyższenie może być dokonane dopiero wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego. Prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dotyczy zarówno środków trwałych, co do których obniżono stawki w momencie ich wprowadzenia do ewidencji, jak i pozostałych, co do których obniżenie stawki nastąpiło w okresie ich amortyzacji.

Według Wnioskodawcy zmiana stawek, tj. ich obniżanie lub podwyższanie, powinno następować zawsze w odniesieniu do stawek podstawowych, określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Dlatego też stawkę amortyzacji podwyższoną na podstawie art. 16i ust. 2 UPDOP można obniżyć jedynie do wysokości stawki podstawowej z Wykazu - na podstawie art. 16i ust. 3 oraz 4. Natomiast nie ma przeszkód, aby Spółka obniżając podwyższone stawki podstawie art. 16i ust. 3 oraz 4 UPDOP dokonała jednocześnie (od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego) obniżenia stawek z Wykazu na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy.

Ad. 3.

Na gruncie obowiązujących przepisów dopuszczalne jest podwyższenie w danym roku podatkowym stawek amortyzacyjnych w stosunku do stawek zawartych w Wykazie stawek amortyzacyjnych zgodnie z zasadami opisanymi w art. 16i ust. 2 oraz ust. 3 i 4 w przypadku, gdy w poprzednim roku podatkowym stosowano stawki obniżone, zgodnie z art. 16i ust. 5 UPDOP.

Podniesiono, iż nie istnieją przepisy zabraniające stosowania w następujących po sobie latach podatkowych stawek amortyzacji obniżonych w stosunku do stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych, a następnie stawek podwyższonych lub odwrotnie - stosowania w jednym roku podatkowym stawek podwyższonych, a w kolejnym roku podatkowym stawek obniżonych w stosunku do stawek podstawowych, wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie bowiem z art. 16i ust. 1, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 UPDOP. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, dla określonych środków trwałych podatnicy mogą dokonywać podwyższenia stawek amortyzacyjnych z zastosowaniem współczynnika, a rezygnacja z tych stawek możliwa jest od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W świetle powyższego, w ocenie Spółki, zastosowanie stawki obniżonej, w stosunku do środków trwałych wskazanych w art. 16i ust. 2 UPDOP, nie wyklucza możliwości jej późniejszego podwyższenia z zastosowaniem wskaźników podwyższających.

Podniesiono, iż z tezą taką zgodził się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 17 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 401/11 (wyrok prawomocny) który orzekł iż: „podatnik może zatem podwyższyć poprzednio obniżone na podstawie art. 16i ust. 5 u.p.d.p. stawki, dotyczące środków trwałych określonych w art. 16i ust. 2 u.p.d.p., od razu do maksymalnej ich wysokości wskazanej w tym przepisie, tj. do stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, powiększonych o odpowiedni współczynnik podwyższający (wymieniony w ust. 2 art. 16i u.p.d.p.).

Za powyższą interpretacją art. 16i UPDOP przemawia nie tylko wykładnia gramatyczna wspomnianych unormowań, ale również wykładnia celowościowa. Jeżeli bowiem ustawodawca przewidział wprost, że w stosunku do enumeratywnie wymienionych środków trwałych dopuszczalne jest podwyższanie stawek amortyzacyjnych w stosunku do wielkości zawartych w wykazie stawek amortyzacyjnych, to sprzeczne z intencją ustawodawcy byłoby ograniczenie tego uprawnienia podatnikom, którzy uprzednio obniżyli wysokość stawek amortyzacyjnych na podstawie art. 16i ust. 5 u.p.d.p., a następnie zdecydowali się te stawki podwyższyć.”

Oznacza to zdaniem Wnioskodawcy, iż począwszy od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego podatnik może stosować inne stawki amortyzacyjne, o ile możliwość taka jest przewidziana przepisami dla danego przypadku i dla danego środka trwałego, tzn. w poszczególnych latach podatnik może stosować stawki wynikające z Wykazu stawek amortyzacyjnych, stawki podwyższone lub stawki obniżone, ponieważ aktualne przepisy regulujące kwestie amortyzacji nie regulują kwestii sekwencji poziomu stawek w poszczególnych latach podatkowych.

Podniesiono, iż stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie także w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 października 2011 r. (sygn. IPPB5/423-745/11-2/RS).

Mając na względzie powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w odniesieniu do wszystkich trzech pytań zadanych w ramach niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

• możliwości czasowego obniżenia stawek amortyzacji środków trwałych, wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, do dowolnej wysokości w danym roku podatkowym lub latach podatkowych począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji bądź począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego – za prawidłowe,

• możliwości podwyższenia ww. stawek amortyzacyjnych do wysokości wynikającej z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego, w którym Wnioskodawca zrezygnuje z niższych stawek amortyzacyjnych – za prawidłowe,

• możliwości podwyższenia przedmiotowych stawek amortyzacyjnych w kolejnym roku lub latach podatkowych do wysokości stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych, podwyższonych o odpowiedni współczynnik zgodnie z art. 16i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – za prawidłowe.
  
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w całym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie trzeba mieć na względzie, że w przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, o czym stanowi art. 16i ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto podkreślenia także wymaga, iż możliwość zmiany stawek amortyzacyjnych, o której mowa w ww. art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wyłącznie stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i nie ma zastosowania do stawek ustalanych indywidualnie.

Metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, uregulowana w przepisie art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przewiduje ani obniżenia ani podwyższenia stawek amortyzacyjnych. W treści ww. przepisu nie ma odesłania do uregulowań zawartych w przepisie art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Również inne przepisy nie przewidują możliwości zastosowania przepisu art. 16i ww. ustawy do zmiany indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Tut. Organ podkreśla, iż zmiana stawki spowodowałaby w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji na określoną w art. 16i ust. 1 ustawy, tj. metodę dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Tym samym zmiana metody amortyzacji stanowiłaby jednocześnie naruszenie art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym, odwołując się do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, iż jeśli Spółka dokona wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę winna stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Skoro podatnicy sami (uwzględniając warunki wymienione w tym przepisie) ustalają stawkę amortyzacyjną, w związku z tym nie ma zatem powodu by ją podwyższać lub obniżać.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Ponadto, w odniesieniu do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawcę, należy wskazać, iż artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są; Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Katalog źródeł prawa zawarty w art. 87 Konstytucji wyraźnie wyklucza orzecznictwo sądów jako źródło prawa powszechnie obowiązującego, a zatem zasady konstytucyjne nie nadają orzecznictwu sądów administracyjnych mocy powszechnie obowiązującej.

Przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną.

Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.