INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2012 r. (data wpływu 23 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Jest opodatkowany 19% podatkiem liniowym. Jego zeszłoroczny przychód wyniósł około 200.000 zł.

Działalność polega na świadczeniu usług medycznych w specjalności zabiegowej w postaci pełnienia kontraktowych dyżurów lekarskich oraz dyżurów polegających na gotowości telefonicznej do wezwania czyli tzw. dyżurów pod telefonem w 2 szpitalach. Wymaga ona szybkich dojazdów z siedziby (miejsca zamieszkania) w Z. do miejsc świadczenia usług w S. i Ś., szczególnie w sytuacji nagłych wezwań. Ponadto działalność polega na udzielaniu porad lekarskich w trzech poradniach - jednej w Z. oraz w dwóch innych w S. Dyżury w szpitalu pozwalają Wnioskodawcy nie tylko na zarobkowanie ale co w Jego pracy istotne na utrzymanie wysokiego poziomu merytorycznego.

Obecnie Zainteresowany wykorzystuje dla celów prowadzonej działalności prywatny samochód osobowy. Miejsce zamieszkania przylega do południowej granicy Z. S. i Ś., gdzie Wnioskodawca dyżuruje, znajduje się na północ od Z. - dokładnie po przeciwnej stronie miasta. W razie nagłego wezwania w godzinach popołudniowych przejazd przez wysoko zurbanizowany, zakorkowany teren nie gwarantuje dotarcia na czas.

Zainteresowany zamierza dokonać zakupu motocykla o wartości początkowej brutto około 30.000 - 50.000 zł, który będzie wykorzystywał zwłaszcza w sytuacjach wymagających szybkiego dojazdu. Posiadanie alternatywnego środka transportu pozwoli na znaczne skrócenie czasu dojazdu w godzinach szczytu. Ponadto w codziennych dojazdach do poradni pozwoli zaoszczędzić czas i obniżyć koszty eksploatacji.

Wnioskodawca informuje, że spełnia wymogi uprawniające do uznania za „małego podatnika” w rozumieniu art. 5a punkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zainteresowany wskazuje, że w podobnej sprawie indywidualna interpretacja dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 grudnia 2010 r. (nr IPPB1/415-923/10-2/EC) skutkowała zaaprobowaniem jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jako „mały podatnik” w rozumieniu przepisów Wnioskodawca może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej motocykla...

Zdaniem Wnioskodawcy, zachodzi związek przyczynowo-skutkowy ze źródłem przychodu, a wydatek będzie poniesiony w celu osiągnięcia przychodu i zachowania źródła przychodu.

Zainteresowany może dokonać jednorazowo odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej motocykla gdyż spełnia on kryteria zaliczenia go jako środka trwałego z grupy 3-8 klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych („środki transportu: 740 motocykle, przyczepy i wózki widłowe”).

Cena nabycia motocykla, zgodnie z którą będzie ustalona jego wartość początkowa dla celów amortyzacji podatkowej nie przekroczy limitu jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W ocenie Wnioskodawcy może On dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej motocykla, na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 (art. 22k ust. 9 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Bank na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy, małym podatnikiem jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Z przedstawionych informacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług medycznych w specjalności zabiegowej w postaci pełnienia kontraktowych dyżurów lekarskich oraz dyżurów polegających na gotowości telefonicznej do wezwania czyli tzw. dyżurów pod telefonem w 2 szpitalach.

Zainteresowany zamierza dokonać zakupu motocykla, który będzie wykorzystywał zwłaszcza w sytuacjach wymagających szybkiego dojazdu.

Reasumując, mając na względzie cytowane wyżej przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca ma prawo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.