P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami) stwierdzam, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 6 lutego 2007 r. wpłynął do tutejszego urzędu wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego jednostka zatrudnia na podstawie umowy o pracę kierowców, gdzie w umowie wskazano jako miejsce wykonywania pracy siedzibę pracodawcy. Kierowca, wykonujący na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy ponosi dodatkowe koszty związane z podróżą służbową (wyżywienie, noclegi, itp.). Jednocześnie Spółka podkreśla, iż kierowca samochodu (składu) ciężarowego posiada w umowie o pracę wpisane miejsce wykonywania pracy siedzibę pracodawcy ze względu na to, iż w normalnych warunkach ma zawsze zagwarantowaną możliwość powrotu do miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy. Natomiast każde polecenie wyjazdu kierowcy w celu wykonywania zadań służbowych, nie dające możliwości powrotu w ustalonym w/g odrębnych przepisów czasie możliwej pracy ciągłej (z uwzględnieniem krótkich przerw) do miejscowości siedziby pracodawcy, powoduje, iż kierowca musi ponosić dodatkowe koszty takiej podróży w postaci kosztów wyżywienia, czy też noclegu. Koszty te nie występują w przypadku, gdy kierowca samochodu ciężarowego ma możliwość powrotu do miejsca wykonywania pracy (w tym przypadku miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy).

Pytanie Spółki brzmi: „czy wypłacone, zgodnie z rozporządzeniem Ministra pracy i polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990) i w wysokości wskazanej w tym rozporządzeniu delegacje i diety z tytułu odbywanych podróży służbowych, kierowcy zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę, w której jako miejsce wykonywania pracy jest wpisana siedziba pracodawcy należy zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu i czy w/w kierowca może odbywać podróż służbową ?”Zdaniem Spółki: „kierowca, wykonujący na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy ponosi de facto dodatkowe koszty związane z podróżą służbową (wyżywienie, noclegi, itp.) to zgodnie z art. 755 Kodeksu pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.94 z późn. zm.) przysługują należności na pokrycie ww. kosztów”. Ponadto kierowca wykonujący na polecenie pracodawcy zadania służbowe w tym przypadku bez możliwości powrotu do miejscowości siedziby pracodawcy (z powodu ograniczenia przez przepisy odnoszące się do czasu pracy kierowców samochodu ciężarowego) odbywa podróż służbową, a w związku z tym ponosi dodatkowe koszty, które winny podlegać zwrotowi przez pracodawcę. W tym stanie rzeczy praca ww. kierowcy nie różni się zasadniczo od pracy wykonywanej przez inne osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23 ust. 1 pkt 52 mówią tylko o tym, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet i delegacji z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom określoną w odrębnych przepisach. Zatem aby wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu wydatki na diety i delegacje związane z podróżą służbową muszą zaistnieć następujące przesłanki: kierowca musi prowadzić działalność gospodarczą w postaci wykonywania usług transportowych i wydatki te muszą przekraczać wysokość określoną w cytowanym wyżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2006 r. A contrario należy przyjąć, że wydatki związane z odbywaniem podróży służbowej przez kierowcę samochoduciężarowego na gruncie ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.

Podobna interpretacja płynie też z przyjętej przez Sąd Najwyższy linii orzeczniczej w podobnych sprawach np. orzeczeniach Sądu Najwyższego m.in. w wyroku z 30 maja 2001r. (sygn. akt PKN 424/00; OSNP z 2003 r., nr 7, poz. 172) i w wyroku z 22 stycznia 2004 r. (sygn. akt PK 298/03; OSNP nr 23, poz. 399).Z uwagi na powyższe - zdaniem Spółki - należności wypłacone (pracownikowi-kierowcy) z tytułu odbywania podróży służbowej przez kierowcę samochodu ciężarowego, w wysokości zgodnej z cytowanym rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r., w postaci diet i delegacji należy zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu.Ustosunkowując się do przedstawionych wyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1Powyższe oznacza, że aby uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być łącznie spełnione niżej wymienione warunki: - celem wydatku powinno być osiągnięcie przychodów lub jego zachowanie albo zabezpieczenie, - wydatek nie znajduje się na liście zawartej w art. 16 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, stanowiącej katalog wyłączeń, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "podróż służbowa pracownika". Wobec tego należy się kierować przepisem art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Przepis art. 29 § 1 wyżej cyt. ustawy Kodeks pracy zawiera przykładowe wyliczenie postanowień umowy o pracę, które powinien spełniać dokument zwany „umową o pracę”. Spośród elementów przedmiotowo istotnych w treści art. 29 § 1 k.p. przywołane zostało m.in. miejsce wykonywania pracy.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowych określił Minister Pracy i Polityki Społecznej w rozporządzeniu z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.). Stosownie do przepisów tego rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują: #61607; diety oraz #61607; zwrot kosztów: przejazdów i dojazdów, noclegów, innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.Należy zauważyć, iż w przypadku Spółki określono w zawartych umowach o pracę określono jako miejsce wykonywania pracy siedzibę firmy. W takim przypadku, jeśli umowa o pracę nie przewiduje dodatkowych warunków, służbowy wyjazd kierowcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy będzie podróżą służbową.W odniesieniu do pracowników, żaden przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę na diety z tytułu podróży służbowych pracowników. Jedynymi wydatkami związanymi z podróżą służbową pracownika, których zaliczenie w ciężar kosztów firmy podatnika jest ograniczone, są wydatki dotyczące korzystania przez pracownika z prywatnego samochodu w celu odbycia podróży służbowej.Mając powyższe na uwadze, rozstrzygające znaczenie ma więc kwestia, czy został spełniony warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy, a mianowicie czy wydatki poniesione przez pracodawcę z tytułu podróży służbowych pracowników mają wpływ na osiągnięcie przychodu lub jego zachowanie albo zabezpieczenie. Powyższa norma prawna stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poza wymienionymi enumeratywnie w art. 16 ust. 1 ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Z wymienionego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich prawidłowo udokumentowanych wydatków pod tym wszakże warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę celowość wydatku oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu. Okoliczności te należy oceniać indywidualnie, biorąc pod uwagę racjonalność wydatków, tzn. ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Jeśli zatem, w konkretnym stanie faktycznym mamy do czynienia z podróżą służbową pracownika-kierowcy, to diety i inne należności otrzymane za czas tej podróży, ustalone i przyznane, zgodnie z obowiązującymi w powyższym zakresie przepisami ustawy Kodeks pracy oraz wydanym na jej podstawie rozporządzeniem, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów zgodnie z cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta natomiast wiążę organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy– do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14 a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowejw Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.