POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Warszawie – biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Przedsiębiorstwo posiada budynki wpisane do ewidencji środków trwałych. Zgodnie z przepisami prawa podatkowego podlegają one amortyzacji. Niektóre z budynków ze względu na różnego rodzaju uwarunkowania, np. ekonomiczne, zostały zakwalifikowane jako przeznaczone do sprzedaży bądź nie są obecnie wykorzystywane. Aktualnie Przedsiębiorstwo nie wykorzystuje tych budynków do prowadzonej przez siebie działalności, ale jednocześnie jako podmiot nie zaprzestało wykonywania działalności, w której budynki te były wykorzystywane.Przedsiębiorstwo wskazuje, że ponadto mają miejsce sytuacje, że do sprzedaży budynków nie dochodzi przez okres kilku lat (nawet powyżej pięciu lat) lub dochodzi do zmiany decyzji o sprzedaży nieruchomości w związku z tym, że znaleziono najemcę bądź też lokale będą ponownie wykorzystywane bezpośrednio przez Przedsiębiorstwo.

W związku z powyższym, Przedsiębiorstwo zwraca się z zapytaniem, czy możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynków zakwalifikowanych do sprzedaży i aktualnie niewykorzystywanych oraz od budynków niewykorzystywanych, ale nie zakwalifikowanych do sprzedaży.

Zdaniem Przedsiębiorstwa, moment zakwalifikowania budynku jako przeznaczonego do sprzedaży nie przesądza o konieczności zaprzestania amortyzacji i tym samym nie wyłącza możliwości zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Nie spełnione zostały bowiem przesłanki wynikające z przepisów prawa, które uniemożliwiają dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Nie można bowiem, zdaniem Przedsiębiorstwa, stwierdzić, że budynek postawiony do sprzedaży został zbyty, skoro nie doszło do przeniesienia prawa własności, jak również nie można stwierdzić zaprzestania działalności, skoro Przedsiębiorstwo nie rezygnuje z prowadzenia działalności, w której między innymi ten środek trwały był używany. Ponadto, Strona zwraca uwagę, że decyzja o zakwalifikowaniu środka trwałego jako przeznaczonego do sprzedaży nie ma charakteru definitywnego. Mogą bowiem wystąpić sytuacje, w których nie dojdzie do sprzedaży środka trwałego, np. z uwagi na:

-brak nabywcy,

- konieczność ponownego wykorzystania środka trwałego w dotychczasowej działalności,

-znalezienie najemcy.

W ocenie Strony, mimo zakwalifikowania do sprzedaży np. jednego z posiadanych budynków wczasowych, kiedy prowadzona jest nadal działalność polegająca na świadczeniu usług hotelowo – rekreacyjnych, to brak jest podstaw do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów. Strona wskazuje, że w przedmiotowej sprawie decyzję o sprzedaży środka trwałego podjęto z przyczyn innych niż zaprzestanie działalności.Zatem, jeżeli nie występuje żaden z przypadków, z którym przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych łączą zakończenie amortyzacji, to dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych nie powinno być przerywane. Zgodnie bowiem z art.15 ust.6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art.16a-16m, z uwzględnieniem wyłączeń zawartych w art.16 ust.1 pkt 1 w/w ustawy. Na poparcie własnego stanowiska Strona powołuje się na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, z dnia 5 lipca 2005r, Nr 1472/ROP1/423-185-150/05/PS oraz informację wydaną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań-Nowe Miasto z dnia 20 listopada 2003r., znak ND-A/423-39/03.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16 ust.1.Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art.16 ust.1. Z powyższego wynika, że określony wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Kosztami uzyskania przychodów mogą być również, stosownie do art.15 ust.6 w/w ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art.16a - 16m, z uwzględnieniem art.16. Powyższy przepis ma zastosowanie do wydatków związanych ze składnikami majątku wykorzystywanymi w dłuższym okresie czasu. Zgodnie z art.16a ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art.16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art.17a pkt1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza z amortyzacji składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Obowiązek rezygnacji z amortyzacji tych składników występuje od miesiąca następnego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Powyższy przepis pozbawia podatnika prawa do amortyzacji środków trwałych w każdym przypadku zaprzestania działalności.

Treść powołanego art.16c pkt 5 wskazuje, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. Tym samym, czasowy brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stanowiących koszty uzyskania przychodów na podstawie cyt. powyżej art.15 ust.6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie powoduje również utraty prawa do amortyzacji dla celów podatkowych środków trwałych przeznaczonych do sprzedaży, jak ma to miejsce w przedstawionym stanie faktycznym.

Reasumując, w ocenie Naczelnika tut. Urzędu, w przypadku braku wykorzystania posiadanych przez Stronę środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, przy równoczesnym kontynuowaniu prowadzenia działalności, jak również w przypadku niewykorzystywania środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż, dokonywane w tym okresie odpisy amortyzacyjne w wysokości wynikającej z ustawy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Spełniają one bowiem podstawową zasadę wynikającą z art.15 ust.1 oraz art.15 ust.6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.