P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921),

Minister Finansów uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku dotyczącym obowiązku podatkowego w Polsce w 2006 r. w związku z dochodami uzyskiwanymi na terytorium Austrii.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od 1993 r. Podatnik nie uzyskuje na terytorium Polski żadnych dochodów, jak również nie posiada w Polsce konta bankowego.

Na terytorium Austrii Podatnik pracuje, przebywa z zamiarem stałego pobytu, płaci podatki, posiada konto bankowe oraz austriacki numer telefonu komórkowego

Ponadto Podatnik posiada austriacki certyfikat podatkowy oraz korzysta z opieki zdrowotnej na terytorium Austrii.

Do Polski Podatnik przyjeżdża raz w miesiącu.

Zgodnie z oświadczeniem Podatnika jego centrum interesów życiowych znajduje się w Austrii.

W Polsce mieszka żona Podatnika wraz z trójką pełnoletnich dzieci.

Jednocześnie na terytorium Polski Podatnik posiada dom mieszkalny oraz działkę, będącą własnością małżeńską.

Podatnik zapytuje, czy w 2006 r. powinien rozliczyć się w Polsce z dochodów osiągniętych na terytorium Austrii.

Zdaniem Podatnika nie posiada on obowiązku rozliczenia się w Polsce z dochodów osiągniętych w Austrii.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, zważono co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006 r.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis ten zgodnie z art. 4a ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy wyrażenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W obowiązujących w 2006 roku przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić należy, że Podatnik w 2006 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski.

Jednocześnie austriackie organy podatkowe traktują Podatnika, jako osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na ich terytorium

Postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w przypadku kiedy podatnik może zostać uznany za posiadającego miejsce zamieszkania jednocześnie w dwóch państwach, obligują do zbadania reguł kolizyjnych określonych w art. 4 ust. 2 umowy, w celu ustalenia jednego państwa rezydencji podatnika.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 polsko – austriackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jeżeli stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 ww. umowy osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dokonując analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika należy uznać, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a umowy w 2006 r. ściślejsze związki gospodarcze i osobiste łączyły Podatnika z Polską. W Polsce mieszka żona Podatnika wraz z trójką dzieci oraz Podatnik posiada majątek w postaci domu mieszkalnego oraz działki.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyżej przytoczone przepisy prawa Minister Finansów stwierdza, iż Podatnik w 2006 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski

W związku z powyższym Podatnik w 2006 r. podlegał w Polsce opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.), od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Oznacza to, iż na Podatniku ciąży obowiązek rozliczenia się w Polsce z dochodów osiągniętych w 2006 r. na terytorium Austrii.

Mając powyższe na uwadze Minister Finansów postanawia, jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.