P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216, art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( tekst jedn. Dz. U. Nr 8 z 2005r., poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 26.06.2007r. ( data wpływu do Urzędu 29.06.2007r.), uzupełnionego w dniu 21.09.2007r. w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Wola uznał stanowisko wnioskodawcy jako prawidłowe:

w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób fizycznych prowadzących działalność w zakresie usług transportowych

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem z dnia 26.06.2007r. ( data wpływu do Urzędu 29.06.2007r. ), uzupełnionym w dniu 21.09.2007r. zwróciła się Pani z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, który zawierał między innymi następujące pytanie: czy dieta związana z podróżą służbową współwłaściciela firmy transportowej, który jest jednocześnie kierowcą i przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodów, może być wliczona w koszty uzyskania przychodu?

Stan faktyczny: Podatniczka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu międzynarodowego w spółce cywilnej. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów ( podatek opłacany jest w/g stawki liniowej – 19% ). Spółka zatrudnia pracowników na umowę o pracę. Specyfiką działalności są ciągłe podróże służbowe zatrudnionych kierowców jak i współwłaściciela firmy poza teren, na którym znajduje się siedziba firmy.

Stanowisko wnioskodawcy jest następujące:

Zdaniem Podatniczki można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób fizycznych prowadzących działalność w zakresie usług transportowych.

Na dowód tego przytoczono m. in. niżej wymienione wyroki:

- wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 września 2005r.(FSK 2175/04) z którego wynika, że właściciel firmy może sobie przyznać dietę i zaksięgować ją do kosztów podatkowych , na podstawie art.23 ust.1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ( wyrok z 18.10.2006r. Sygn. Akt I SA/Łd 912/06 ), w którym stwierdzono, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet z tytułu podróży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej,

- wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku ( wyrok z 05.06.2007r. Sygn. Akt I SA/Gd 46/07 ), w którym stwierdzono, że termin ” podróż służbowa” w prawie podatkowym ma inne znaczenie niż wynikające z kodeksu pracy. Są nią również wyjazdy ściśle związane z istotą prowadzonej działalności gospodarczej.

Ocena prawna w/w stanowiska wnioskodawcy

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 w/w ustawy. Powyższe oznacza, iż określone wydatki mogą być potraktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub na zachowanie ( zabezpieczenie ) jego źródła.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że diety stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatnika, a więc spełnia kryterium określone w art. 22 ust. 1 wyżej powołanej ustawy. Jednocześnie nie mogą one przekraczać kwot określonych w dwóch rozporządzeniach tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Zauważyć należy, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Definicję tę zawiera ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 775 § 1 powołanej ustawy Kodeks pracy, podróżą służbową jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę.

Wykonując zadania gospodarcze firmy poza obszarem wykonywania działalności w kraju bądź za granicą, przedsiębiorca odbywa podróż służbową. Bez znaczenia pozostaje przy tym, czy można podróży przypisać cechy incydentalności.

W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obie kategorie osób (pracownicy i prowadzący działalność gospodarczą) zostały zrównane. Wprawdzie z treści art. 775 § 1 Kodeksu pracy wynika, że pojęcie podróży służbowej dotyczy pracowników zatrudnionych przez pracodawców, a nie osób prowadzących działalność gospodarczą, jednakże sens i treść w/w przepisu ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na uznanie za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dotyczącymi prowadzonej działalności gospodarczej do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach bez względu na rodzaj wykonywanej działalności. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym art. 23 ust. 1 pkt 52, nie zawierają ograniczeń pozwalających na pozbawienie podatnika prawa do odliczenia diet ze względu na charakter lub rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów w myśl art. 22 ust. 1 w/w ustawy podatkowej i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy, wówczas należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów, wartość diet z tytułu podróży służbowych tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Rozpatrując znaczenie pojęcia podróży służbowej, uznać należy, iż głównym kryterium pozwalającym na ocenę czy dana podróż ma charakter służbowy, jest ustalenie czy wyjazd ma nastąpić poza miejscowość, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pani działalność gospodarczą w spółce cywilnej, która wykonuje usługi w zakresie transportu międzynarodowego. Zatem wykonywanie bezpośrednio przez Podatnika zadań związanych z prowadzoną działalnością poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki, uznać należy za podróż służbową. Bez znaczenia pozostaje przy tym – jak już wskazano wyżej - że świadczenie usług transportowych w ramach prowadzonej działalności stanowi istotę i przedmiot tej działalności.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż diety za czas podróży krajowej i zagranicznej osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie usług transportu, stanowią w ramach określonego limitu koszty uzyskania przychodów w myśl przepisów art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.