INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne reprezentowanej przez Pełnomocnika – Panią B. B., przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2007 r. (data wpływu 22.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednoosobową spółką Gminy W. Podstawową działalnością Spółki jest zaspokajanie potrzeb mieszkańców Gminy W. w zakresie miejskiej komunikacji zbiorowej. Obok przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej, Spółka prowadzi również inną działalność zarobkową, polegającą na wynajmie innym firmom powierzchni na tramwajach i autobusach w celach ekspozycji obcej reklamy. Umowy najmu powierzchni na pojazdach zawierane są z kontrahentami na różne okresy: od 1 do 24 miesięcy, licząc od daty przekazania reklamy do ruchu na podstawie protokołu odbioru, przy czym nakładanie reklamy na pojazd dokonują we własnym zakresie kontrahenci. Niejednokrotnie umowy najmu obejmują swym zasięgiem różne lata obrachunkowe (kalendarzowe). Wynagrodzenie z tytułu umów najmu ustalane jest w pełnej wysokości za cały okres świadczenia usługi i jest płatne jednorazowo z góry w terminie 14 dni od daty dopuszczenia reklamy do ruchu, na podstawie protokołu odbioru i wystawionej faktury. Faktura wystawiana jest jednorazowo, niezależnie od długości okresu świadczenia usługi, jak również wtedy, gdy długość okresu świadczenia usługi przekracza rok kalendarzowy. Na podstawie tak wystawionych faktur, Spółka zarachowuje w księgach rachunkowych przychody jednorazowo w dacie wystawienia faktury i jednocześnie dla celów podatkowych przyjmuje dzień wystawienia faktury za dzień powstania przychodu należnego, kierując się zasadą określoną w art. 12 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo uznaje za datę powstania przychodu z tytułu świadczonych usług najmu powierzchni na tramwajach i autobusach pod reklamę, datę wystawienia faktury (jednorazowo z góry), zgodnie z art. 12 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mimo że usługa świadczona jest w kilku okresach obrachunkowych (miesiącach) i niezależnie od przekroczenia roku kalendarzowego (obrachunkowego)...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ z postanowień umów zawartych przez Spółkę z jej kontrahentami wynika, że usługa świadczona jest przez czas z góry określony, za którą zapłata następuje jednorazowo z góry, na podstawie raz wystawionej faktury i w związku z tym Strony umów nie ustalają okresów rozliczeniowych, o których mowa w art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za moment powstania przychodu należy uznać dzień wystawienia faktury zgodnie z art. 12 ust. 3a pkt 1 ww. ustawy, niezależnie od tego, że umowa obejmuje swym zasięgiem kilka okresów sprawozdawczych (miesięcy) a także lat kalendarzowych. Pomimo, że usługa najmu jest usługą ciągłą, zdaniem Spółki, przy określaniu momentu powstania przychodu należy wyłącznie kierować się zapisami umów, z których jeżeli nie wynika, że usługa ma być rozliczana w kilku okresach rozliczeniowych, należy stosować przepisy art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 12 ust. 3a tejże ustawy za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, tj. m.in. przychodów związanych z działalnością gospodarczą, określa dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, z tym, że nie może to być dzień późniejszy aniżeli dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Przepis ten wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

W tym miejscu należy podkreślić, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia usług ciągłych. Do usług o charakterze ciągłym można bowiem zaliczyć wszelkie usługi świadczone stale, nieprzerwanie i w dłuższym okresie czasu albo bezterminowo, rozliczane okresowo, nie rzadziej niż raz w roku.

Jednocześnie przepisem art. 12 ust. 4 pkt 1 tej ustawy, ustawodawca wyłączył z przychodów pobrane wpłaty lub zarachowane należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymane lub zwrócone pożyczki (kredyty), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na udostępnianiu kontrahentom powierzchni na tramwajach i autobusach w celu ekspozycji obcej reklamy. Zawierane umowy najmu obejmują okres od 1 do 24 miesięcy. Wynagrodzenie z tytułu umów najmu ustalane jest pomiędzy stronami za cały okres świadczenia usługi i płatne jest jednorazowo z góry, na podstawie protokołu odbiorczego i wystawionej faktury. Ponadto z wniosku wynika, iż strony umowy nie ustalają okresów rozliczeniowych.

Wobec powyższego, przychód należny uzyskiwany przez Spółkę z tytułu przedmiotowych umów powinien być określany na zasadach ogólnych, wynikających z art. 12 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.