INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2007 roku (data wpływu 13 sierpnia 2007 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zwalnianego pracownika w okresie wypowiedzenia mimo zwolnienia go z obowiązku świadczenia pracy w tym okresie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2007 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zwalnianego pracownika w okresie wypowiedzenia mimo zwolnienia go z obowiązku świadczenia pracy w tym okresie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W przypadku rozwiązania umowy o pracę między pracodawcą a pracownikiem, niezależnie od formy rozwiązania, spółka czasem zwalnia pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Jest to podyktowane troską spółki o właściwą atmosferę pracy oraz zabezpieczenie materialnego i niematerialnego majątku spółki. Są to działania sporadyczne, tylko w sytuacji, gdy przychodzenie pracownika do pracy w okresie wypowiedzenia mogłoby, w ocenie pracodawcy, przynieść więcej strat niż korzyści.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie wypłacone lub pozostawione do dyspozycji pracownika, za okres wypowiedzenia umowy o pracę, w sytuacji gdy pracownik jest w tym okresie zwolniony z obowiązku świadczenia pracy, stanowi koszt uzyskania przychodu w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy wydatek spółki na wynagrodzenie zwalnianego pracownika w okresie wypowiedzenia, mimo zwolnienia go z obowiązku świadczenia pracy w tym okresie, stanowi koszt uzyskania przychodu. Jest to koszt zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie wynagrodzenie takie nie jest wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, jako nie stanowiące kosztu uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko zawarte we wniosku z dnia 9 sierpnia 2007 roku należy uznać za prawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawodawca oparł konstrukcję kosztów uzyskania przychodów na zasadzie klauzuli generalnej z enumeratywnym wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ww. ustawy.

Zwrot w „celu” użyty w powołanym przepisie oznacza, że pomiędzy kosztem a uzyskanym przychodem zachodzić musi związek przyczynowy.

Generalnie art. 15 ust. 1 ustawy uprawnia do stwierdzenia, że koszty poniesione dla osiągnięcia przychodów są kosztem podatkowym już w momencie ich poniesienia, a nie uzyskania w związku z nimi przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

O momencie uznania za koszty uzyskania przychodów należności, o których mowa w tych przepisach, decyduje data ich faktycznej wypłaty, dokonania lub postawienia do dyspozycji osobie uprawnionej, opłacenia, a nie sam fakt naliczenia i zarachowania do kosztów działalności.

Zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia nie jest wprost uregulowane w Kodeksie pracy.

Nie ulega wątpliwości, iż zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia umowy o pracę jest zgodne z obowiązującym prawem. W tej sytuacji dojść może do zawarcia swoistego porozumienia, zgodnie z którym pracodawca rezygnuje ze świadczenia pracy przez pracownika w okresie wypowiedzenia, a pracownik wyraża na to zgodę (art. 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami).

Przyjmuje się jednak, że skoro pracownik ma obowiązek wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, to pracodawca może go z tego obowiązku zwolnić. Jest to jego jednostronna i samodzielna decyzja i zgoda pracownika nie jest do tego potrzebna. Zwalniając pracownika z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia pracodawca musi wypłacić mu wynagrodzenie za cały ten okres, także za czas niewykonywania pracy.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, wynagrodzenia wypłacane za pracę w okresie wypowiedzenia umowy o pracę, w sytuacji gdy pracownik jest w tym okresie zwolniony z obowiązku świadczenia pracy można uznać za koszt uzyskania przychodów w miesiącu (roku), w którym zostały wypłacone, dokonane lub postawione do jego dyspozycji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20.