INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26.09.2007 r. (data wpływu 28.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w latach 2004 - 2007 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w latach 2004 - 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W okresie od dnia 01.01.2004 r. do dnia 30.06.2004 r. Wnioskodawca pracował na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i z osiągniętych dochodów rozliczył się z właściwym Urzędem Skarbowym.

W miesiącu lipcu 2004 r. Wnioskodawca wyjechał do pracy w Irlandii Północnej z zamiarem pobytu stałego w tym kraju. Podjął tam pracę w okresie od w m-ca lipca 2004 r. do m-ca lipca 2007 r.

Z chwilą wyjazdu do Irlandii Północnej centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy zostało przeniesione do tego kraju, ponieważ Wnioskodawca jest osobą samotną, nie ma dzieci i mieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Podczas pobytu w Irlandii Wnioskodawca otrzymał status rezydenta.

Jednak ze względów zdrowotnych Wnioskodawca musiał podjąć decyzje o powrocie do Polski w m - cu sierpniu 2007 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z powrotem do Polski Wnioskodawca musi rozliczyć się z dochodów osiągniętych w latach 2004 – 2007 i zapłacić podatek dochodowy...

Zdaniem wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, iż nie musi rozliczać się z osiągniętych dochodów za granicą i płacić podatku dochodowego za lata 2004 – 2007, gdyż nie miał w tym czasie miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy znajdowało się w Irlandii Północnej a nie w Rzeczpospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. t.j. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do 31.12.2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie do treści art. 3 ust. 2a osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, iż wymieniony wyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), określenie „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie” oznacza – z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu – każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31.12.2006 r. pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane.

Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości.

Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym albo posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż:

Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Irlandii Północnej, w tym państwie mieszkał z zamiarem stałego pobytu, miał stałą pracę, posiadał status rezydencji. Biorąc pod uwagę, iż Wnioskodawca jest osobą samotną, nie miał dzieci ponadto nie posiadał mieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej łączyły go ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Irlandią Północną.

Od momentu wyjazdu tj. od m-ca lipca 2004 r. Wnioskodawca przeniósł ośrodek interesów życiowych do Irlandii Północnej i od tego momentu w okresie od m-ca lipca 2004 r. do m-ca lipca 2007 r. nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Do dnia wyjazdu w lipcu 2004 r. do Irlandii Północnej, Wnioskodawca podlegał opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów, na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego przed wyjazdem do Irlandii Północnej, Wnioskodawca osiągnął dochody z pracy wykonywanej na terytorium RP w okresie od dnia 01.01.2004 r. do dnia 30.06.2004 r.

Wobec powyższego powinien rozliczyć się z polskim organem podatkowym z dochodów osiągniętych ze stosunku pracy w Polsce.

Od dnia wyjazdu do Irlandii Północnej w lipcu 2004 r. do lipca 2007 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując Wnioskodawca po powrocie do Polski nie ma obowiązku rozliczania dochodów osiągniętych w Irlandii w latach 2004 – 2007, bowiem od dnia wyjazdu podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.