Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.: Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 czerwca 2007 r. (data wpływu: 29 czerwiec 2007 r.) Znak: 20/AK/2007 w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w świetle ustawy dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j.: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Spółka ponosi wysokie koszty remontów budynków i budowli. Dla celów bilansowych podjęto decyzję o trzyletnim rozliczeniu tych kosztów, gdyż dotyczą dłuższego, bliżej nie określonego czasu. Następny remont w/w obiektów może odbyć się w jeszcze dłuższych odstępach czasowych (nawet za 15 lat w przypadku remontów dachów).

W przedstawionym wniosku Spółka pyta, czy jej stanowisko jest zgodne z przepisami prawa podatkowego.

Spółka uważa iż, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dn. 15 lutego 1992 r. (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) z uwagi na fakt, że nie jest w stanie określić długości tego okresu, cała kwota poniesionego kosztu winna być zaliczana do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu ich poniesienia.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach stwierdza co następuje:

W zależności od kwalifikacji wydatków na remont czy modernizację występują różne skutki podatkowe, tzn. wydatki na remont są zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, natomiast wydatki na modernizację obciążają koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

Istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji. Tak więc są to wszystkie zmiany trwałe przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych.

Zasadnicza różnica pomiędzy remontem a ulepszeniem polega na tym, że remont ma na celu przywrócenie pierwotnej wartości użytkowej (nawet przy użyciu nowocześniejeszych materiałów i technologii), natomiast ulepszenie ma na celu zwiększenie wartości użytkowej obiektu. Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów, należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót. W przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków należy oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych wydatków. Nie znając szczegółów stanu technicznego budynku i szczegółowego zakresu wykonywanych robót, trudno jest rozstrzygnąć o charakterze prac jednoznacznie.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka stwierdza, że ponosi wysokie koszty remontów budynków i budowli. Należy zatem przyjąć iż prawidłowo zakwalifikowano poniesione wydatki.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dn. 15 lutego 1992 r. (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Unormowania dotyczące zaliczania poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawierają przepisy art. 15 ust. 4 i ust. 4a - 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku wydatków na remont należy zauważyć, że nie jest to koszt związany z konkretnymi, okreslonymi przychodami.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dn. 15 lutego 1992 r. (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) koszty uzyskania przychodow, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W przypadku remontów nie można jednoznacznie okreslić długości okresu, którego dotyczą poniesione wydatki, ponieważ nie można określić kiedy będzie przeprowadzony kolejny remont (w przypadku remontów dachów może to być nawet 15 lat). Wpływa na to wiele czynników, a m. in.: zmieniające się warunki eksploatacji, intensywność eksploatacji, zdarzenia losowe, awarie, zmienne czynniki klimatyczne, postęp techniczny, czy sytuacja finansowa Spółki.

W związku z tym w przedmiotowej sytuacji niemożliwe jest zastosowanie przepisu art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec powyższego zasadne jest zaliczanie tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia kosztu.

Za tym stanowiskiem przemawia też fakt, że przewidywania co do okresu użytkowania danego obiektu, od których to przewidywań zależne są kwoty zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów w danym roku, obarczone sa znacznym ryzykiem błędu, ponadto ujawnienie, że prognozowania tego okresu były błędne następuje dopiero po kilku latach, a przy tym ujawnienie takich błędów powodowałoby konieczność korygowania błędnie podzielonych na poszczególne lata podatkowe kosztów. W przypadku tak długiego upływu czasu jaki występuje w przedmiotowej sytuacji pomiędzy poniesieniem wydatku i przewidywaniami co do okresu użytkowania remontowanego obiektu oraz uzależnionymi od tych przewidywań księgowaniami w kosztach uzyskania przychodów, a ujawnieniem niezgodności tych przewidywań i księgowań z rzeczywistością, w momencie ujawnienia rozbieżności nie byłoby możliwe korygowanie kosztów uzyskania przychodów za początkowe lata użytkowania obiektu, ze względu na upływ okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych za te lata (zgodnie z przepisem art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku). W konsekwencji prowadziłoby to do zafałszowania wyniku finansowego Spółki.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach stwierdza, iż zasadne jest zaliczanie w ciężar kosztów uzyskania przychodów, kosztów pośrednich, co do których nie da się przewidzieć, jak długiego okresu dotyczą, jednorazowo w dacie ich poniesienia.