POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie: koszty uzyskania przychodów – nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Podatnik wprowadził do regulaminu wynagrodzeń dział VII „nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników”. Zgodnie ze zmianami do regulaminu Podatnik przygotowuje pakiet świadczeń w postaci m.in.:

• zakupu karnetów na basen, siłownię, zabiegów rehabilitacyjnych podnoszących ogólną kondycję fizyczną pracowników,
• sfinansowania wydatków na imprezy wyjazdowe o charakterze integracyjnym.

Zakupione na rynku usługi finansowane są ze środków przedsiębiorstwa, a wartość netto usług stanowi dochód do opodatkowania dla pracowników.

Wątpliwość Podatnika dotyczy kwestii, czy nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników, wymienione w regulaminie wynagrodzeń spółki, stanowią dla przedsiębiorstwa koszt uzyskania przychodu.

Spółka stoi na stanowisku, że nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników finansowane ze środków przedsiębiorstwa i wynikające z regulaminu wynagradzania stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Kwestię kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje art. 15 i art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z kolei w myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 wym. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Na podstawie art. 771 Kodeksu pracy warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą ustalają układy zbiorowe pracy, zgodnie z przepisami działu jedenastego, z zastrzeżeniem przepisów art. 772-775.

Zawarcie układu zbiorowego pracy przez pracodawcę oraz pracowników, w imieniu których występuje organizacja związkowa, nie jest obowiązkowe. Toteż w art. 772 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca nakazał pracodawcom zatrudniającym co najmniej 20 pracowników, ustalenie zasad wynagradzania za pracę w regulaminie wynagradzania. Zgodnie z §2 art. 772 Kodeksu pracy w regulaminie wynagradzania pracodawca może ustalić także inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania.

Nawiązanie stosunku pracy prowadzi do powstania dwóch obszarów zobowiązaniowych. Pierwszy dotyczy pracownika, który przez nawiązanie stosunku pracy zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem. Drugi dotyczy pracodawcy, który nawiązując stosunek pracy z pracownikiem zobowiązuje się nie tylko do zatrudnienia tego ostatniego, lecz również do wypłacania mu wynagrodzenia z tego tytułu.

W świetle prawa podatkowego wynagrodzenie pracownika rozpatrywane może być z dwóch zasadniczych punktów widzenia: po pierwsze jako przychód podatnika, od którego zobowiązany jest on zapłacić podatek dochodowy, a po drugie jako koszt uzyskania przychodów.

Na mocy ustawy z dnia 02.12.1994 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 1995 r. nr 5, poz. 25) skreślony został art. 16 ust. 1 pkt 35 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez podatnika na rzecz pracowników, jeżeli obowiązek ich ponoszenia nie wynikał z układu zbiorowego pracy lub innych aktów prawnych.

W wyniku powyższej nowelizacji wszelkie wydatki ponoszone przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych na rzecz swoich pracowników, tj. zarówno wydatki bezpośrednie, wynikające z zatrudnienia, jak i pośrednie (nawet jeżeli obowiązek ich ponoszenia nie wynika z układu zbiorowego pracy lub innych aktów prawnych) od 01.01.1995 r, stanowią koszty uzyskania przychodów, o ile pomiędzy poniesionym wydatkiem na rzecz pracownika a przychodem osiąganym przez Spółkę istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Tak więc - co do zasady - wszelkie świadczenia na rzecz pracownika są kosztem uzyskania przychodu pracodawcy będącego osobą prawną niezależnie od tego czy podstawą ich wypłaty był Kodeks pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy, zakładowa umowa zbiorowa, orzeczenie sądu pracy czy indywidualna umowa między pracodawcą i pracownikiem chyba, że przepisy podatkowe w sposób wyraźny taką możliwość ograniczą lub wyłączą.

Generalnie, świadczenia obejmujące wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, a także wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci organizacji dla nich imprez okolicznościowych i integracyjnych, jako element kosztów zatrudnienia, zalicza się do kosztów uzyskania przychodów (stanowisko Ministerstwa Finansów zawarte w piśmie nr PB3/GN-8213-298/05/1680). Oczywiście ta kategoria kosztów, podobnie jak i każda inna, aby mogła zostać odliczona od przychodów przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, musi spełniać wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kryterium pozytywne, co oznacza, że konieczne jest związanie otrzymanych przez pracowników świadczeń z osiągniętym przez podatnika-pracodawcę przychodem.

Jednocześnie z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jedynie niewypłacone, niedokonane lub niepostawione do dyspozycji świadczenia należne pracownikom w związku z pozostawaniem w stosunku pracy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie – jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – Podatnik za element wynagrodzenia, wynikający z regulaminu wynagradzania uznał świadczenia w postaci m.in. karnetów na basen, siłownię, zabiegi rehabilitacyjne, imprezy integracyjne.

Wydatki związane z realizacją obowiązków pracodawcy, wynikających z przepisów prawa pracy, w tym z regulaminów wynagradzania stanowią dla pracodawcy (podatnika) – jak już napisano - koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym świadczenia na rzecz pracowników finansowane ze środków przedsiębiorstwa i wynikające z regulaminu wynagradzania stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem zapisów art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy z dnia 15.02.1992 r.