DECYZJA

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, działając na podstawie art. 14b § 5 i art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. � Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn.zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z o.o. z dnia 17 lipca 2006 r. na postanowienie interpretacyjne Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr PD/423-23/GC/2006 z dnia 10 lipca 2006 r. wydane w sprawie zastosowania w indywidualnej sprawie podatnika przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn.zm.) odnośnie
możliwości dalszej amortyzacji podatkowej środków trwałych, które przestały być używane w związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności w dotychczasowych miejscach eksploatacji
� utrzymuje zaskarżone postanowienie w mocy.

UZASADNIENIE

W wyniku rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr PD/423-23/GC/2006 z dnia 10 lipca 2006 r., wydane na podstawie art. 14a §§ 1 i 4 Ordynacji podatkowej, uznające za nieprawidłowe stanowisko Jednostki w zakresie zastosowania w Jej indywidualnej sprawie przepisów w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ stwierdził, że nie wystąpiły przesłanki do uwzględnienia zażalenia i zmiany interpretacji.

Pismem z dnia 21 marca 2006 r. Spółka zwróciła się do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu o udzielnie, na podstawie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika, tj. wyjaśnienie czy w okresie, kiedy środki trwałe znajdujące się w starej wytwórni betonu nie będą używane, będą nadal podlegały amortyzacji a odpisy amortyzacyjne zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z przedstawionym przez Spółkę stanem faktycznym w dwóch należących do Niej betoniarniach zaprzestano produkcji betonu towarowego.
Znajdująca się tam infrastruktura, prawdopodobnie w ciągu 12 miesięcy, ma zostać przeniesiona w inne miejsce w celu jej dalszego wykorzystania w działalności gospodarczej w nowopowstałej wytwórni betonu. W ocenie Spółki tylko trwałe zaprzestanie użytkowania środków trwałych sprawia, że nie ma możliwości dalszego ich amortyzowania. W związku z tym, jeżeli środki trwałe są przeznaczone do wykorzystania w powstającej wytwórni betonu, podlegają wciąż amortyzacji. Spółka wskazała ponadto, że stosownie do art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby środki te przestały być amortyzowane, działalność polegająca na produkcji betonu musiałaby być zaniechana całkowicie. W przedmiotowej sprawie dochodzi jedynie do czasowego nieużywania środków trwałych, nie związanego z zaprzestaniem działalności.

Postanowieniem nr PD/423-23/GC/2006 z dnia 10 lipca 2006 r. Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu uznał stanowisko Jednostki za nieprawidłowe. Wskazał na art. 15 ust. 6 i art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu). Naczelnik podkreślił, że konieczne jest istnienie związku tych środków z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Ponadto zwrócił uwagę na art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym jeżeli podatnik zaprzestał jakiejś działalności, to środki używane w związku z nią nie podlegają dalszej amortyzacji. Organ pierwszej instancji wyjaśnił, że ww. art. 16c ust. 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie, gdyż zaprzestanie działalności nastąpiło w dwóch miejscach, i wykorzystywane tam środki trwałe nie podlegają dalszej amortyzacji. Kontynuacja amortyzacji będzie mogła nastąpić dopiero po wznowieniu działalności z wykorzystaniem tych środków trwałych.

Pismem z dnia 17 lipca 2006 r. Spółka wniosła zażalenie na ww. postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu żądając jego zmiany. W zażaleniu wskazano, że organ pierwszej instancji nie uwzględnił najnowszych interpretacji prawa podatkowego, prezentowanych na stronie Ministerstwa Finansów. Zgodnie z nimi, jeżeli środki trwałe są czasowo nieużywane, nadal podlegają amortyzacji, o ile podatnik nie zaprzestał prowadzenia w ogóle danej działalności, do której te środki służyły. Wskazano, że odnośnikiem dla tych interpretacji jest art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodu są wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu. Zaliczane do kosztów podatkowych mogą być jedynie odpisy amortyzacyjne, które dokonywane są zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przytoczono za interpretacją Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, że literalne brzmienie art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż nie podlega amortyzacji składnik majątku, które nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był wykorzystywany, a jednocześnie dopuszczalne jest amortyzowanie środka trwałego, który nie jest używany, ale nadal wykonywana jest działalność, w której składnik ten jest wykorzystywany. Spółka powołując się z kolei na interpretację Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań � Nowe Miasto z dnia 20 listopada 2003 r., wskazała, iż zgodnie art. 16h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w którym mowa jest o sezonowo używanym środku trwałym, środek trwały pozostaje nim mimo, iż nie jest używany w sposób permanentny. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 24 września 2004 r. stwierdził, że odpisy amortyzacyjne od maszyn i urządzeń używanych w niektórych miesiącach � np. na skutek zmniejszenia zapotrzebowania na produkty, konieczności przeniesienia maszyn lub potrzeby wykonania prac remontowych � stanowią koszt uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki nie ma znaczenia dla oceny przedmiotowej sprawy, jaka jest długość okresu, w którym środki trwałe pozostają niewykorzystywane. Na potwierdzenie tego Spółka powołała się na interpretację Naczelnika Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej z dnia 14 kwietnia 2005 r.

W stanowisku do zażalenia organ pierwszej instancji stwierdził, że powołane w zażaleniu interpretacje organów podatkowych odnoszą się do innych sytuacji, niż przedstawiona przez podatnika w przedmiotowej sprawie.

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu w wyniku rozpatrzeniu zażalenia Jednostki, po wnikliwym przeanalizowaniu przedmiotowej sprawy stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   � o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei zgodnie z art. 16c ustawy o podatku dochodowym od osób prawych, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności
   � zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W ocenie tutejszego organu stanowisko podatnika jest nieprawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie mogą stanowić podstawy do zmiany zaskarżonego postanowienia. Należy zauważyć, że odpisy amortyzacyjne mogą być zaliczane do kosztów podatkowych jedynie wtedy, gdy są dokonywane stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16a do art. 16m tej ustawy.

Przepis cytowanego art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy szczególnej sytuacji, gdy składnik majątku będący dla podatnika środkiem trwałym nie jest wykorzystywany do osiągania przychodu, bowiem zaprzestano prowadzenia działalności, w której był wykorzystywany. Z treści art. 16c ust. 5 tej ustawy nie wynika, aby przepis ten dotyczył wyłącznie sytuacji całkowitego zaprzestania przez podmiot działalności danego rodzaju np. � w sprawie � produkcji betonu. Wystarczającą przesłanką jest zaprzestanie działalności, w której środek był wykorzystywany.

W przedmiotowej sprawie dwie istniejące betoniarnie przestały funkcjonować i środki trwałe wchodzące w skład ich infrastruktury nie są używane, chociaż nie stały się zbędne dla Jednostki, co oznaczałoby konieczność ich zbycia lub likwidacji. Środki te mogą być Spółce potencjalnie przydatne, gdyż zamierza otworzyć nową betoniarnię, do tego czasu (momentu ponownego wykorzystywania przedmiotowych środków trwałych do prowadzenia działalności gospodarczej i uzyskiwania dzięki nim przychodów) środki te nie podlegają amortyzacji podatkowej w związku z art. 16c pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do argumentów Spółki zawartych w zażaleniu należy stwierdzić, że zaprzestanie prowadzenia działalności na przedmiotowych środkach trwałych nie wynika z sezonowego charakteru produkcji, ale jest związane z zaprzestaniem w dwóch betoniarniach prowadzenia dotychczasowej działalności. Skoro zdarzenie to nie ma charakteru sezonowego, to nie może tu być też mowy o zastosowaniu art. 16h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który odnosi się do sytuacji, gdy niewykorzystywanie środka trwałego ma charakter sezonowy.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi też sytuacja czasowego niewykorzystywania środka trwałego z uwagi na zmniejszenie zapotrzebowania na produkty Spółki. Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że zaprzestanie działalności z wykorzystaniem przedmiotowych środków trwałych jest związane z ustaniem prowadzenia w dwóch betoniarniach działalności polegającej na produkcji betonu towarowego. Wobec tego argument taki, zawarty w końcowej części zażalenia Spółki, nie może być uwzględniony, gdyż organ podatkowy wydaje interpretację podatkową, stosownie do art. 14a Ordynacji podatkowej, na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika w zapytaniu. Natomiast w zapytaniu z dnia 19 maja 2006 r. Spółka wskazała, że przyczyną niewykorzystywania przedmiotowych środków trwałych jest zaprzestanie w dwóch betoniarniach produkcji betonu towarowego.

Podsumowując należy podkreślić, że z przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż podjął on decyzję o zaprzestaniu prowadzenia w dwóch betoniarniach produkcji betonu towarowego i tym samym zaniechał w chwili obecnej wykorzystywania przedmiotowych środków trwałych w prowadzonej działalności, z zamiarem wykorzystania w przyszłości tych środków w innych miejscach prowadzenia identycznej działalności. W konsekwencji braku możliwości amortyzacji tych środków, brak jest odpisów amortyzacyjnych, które stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Wobec powyższego postanawia się jak w sentencji.
Decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Niniejsza decyzja interpretacyjna dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w czasie zaistnienia opisanej sytuacji. Zawarta w niej interpretacja nie jest wiążąca dla Jednostki, jednakże jest ona wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej.

Na podstawie art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 � Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn.zm.), Spółce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Zgodnie z art. 54 § 1 w/w ustawy skargę (wraz z jej odpisem) wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.