P O S T A N O W I E NI E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami) stwierdzam, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia ... 2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu ... 2006 r.) Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie. Ww. wniosek został uzupełniony na wezwanie organu pismem z dnia ... 2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu ... 2006 r.) wraz z załączonymi dokumentami.

W zakresie dotyczącym pytania oznaczonego numerem 1) we wniosku Spółki z dnia ... 2006 r. tj. w kwestii odnoszącej się do ubezpieczenia oraz odpisów amortyzacyjnych samochodu wynika, że Spółka posiada samochód zakupiony jako ciężarowy o ładowności 699 kg z homologacją producenta. Spółka dokonała zmian konstrukcyjnych w samochodzie polegających na zdemontowaniu "kratki" i wstawieniu dwóch foteli, następnie pojazd ten został przerejestrowany z samochodu ciężarowego na osobowy o masie własnej 1486 kg i maksymalnej masie całkowitej 2175 kg. Spółka twierdzi, że w dowodzie rejestracyjnym wydanym po zmianach konstrukcyjnych w pozycji F1 - maksymalna masa całkowita - wpisano 2175 kg, natomiast w pozycji G - masa własna - wpisano 1486 kg, a arytmetyczna różnica tych wartości wskazuje na ładowność 689 kg. Ponadto Spółka podnosi, iż według świadectwa homologacji oraz karty pojazdu ładowność pojazdu wynosi 699 kg, natomiast poprzednia masa własna pojazdu wynosiła 1476 kg, różnica 10 kg oraz że różnica 10 kg może być spowodowana zamontowaniem dwóch dodatkowych foteli. Po zmianach konstrukcyjnych liczba miejsc wzrosła z 5 do 7 osób.

Pytanie Spółki brzmi:

Czy odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO oraz składki na ubezpieczenie samochodu w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, będą kosztem uzyskania przychodu dla celu podatku dochodowego od osób prawnych?

Stanowisko Spółki w tej sprawie:

Zdaniem Spółki, jeżeli ładowność samochodu przekracza 500 kg oraz posiada on homologację producenta to mimo zmiany wpisu w dowodzie rejestracyjnym z samochodu ciężarowego na samochód osobowy, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych przedmiotowy samochód nie jest samochodem osobowym, zdefiniowanym w art. 16 ust. 3a ustawy o pdop. Zatem, samochód ten będzie traktowany dla celów podatku dochodowego jako samochód ciężarowy, nawet w sytuacji, gdy nastąpi jego przekwalifikowanie na osobowy, potwierdzone zmianą w dowodzie rejestracyjnym, a odpisy amortyzacyjne oraz składki na ubezpieczenie samochodu w całości będą kosztem uzyskania przychodów.

Ustosunkowując się do powyższego stwierdza się co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późniejszymi zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z powyższą zasadą, poniesione wydatki, z wyjątkiem tych, które szczegółowo reguluje dyspozycja art. 16 ust. 1 ww. ustawy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W oparciu o art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania,

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 49 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, przeliczona na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Mając na uwadze dyspozycję art. 16 ust. 3a ww. ustawy, przez samochód osobowy rozumie się każdy samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kilogramów.

W przedmiotowej sprawie, kluczowym zagadnieniem jest ustalenie, jaki pojazd na gruncie ww. ustawy uważany jest za samochód osobowy. Rozróżnienie samochodu osobowego od samochodu nie będącego samochodem osobowym ma znaczenie w szczególności w kwestii ustalania wysokości odpisów amortyzacyjnych oraz możliwości zaliczenia składek na ubezpieczenie pojazdu do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 3a ww. ustawy przez samochód osobowy rozumie się samochód nie posiadający homologacji producenta lub importera dla innych samochodów niż osobowy a jednocześnie którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kg. Aby zakwalifikować dany pojazd do samochodów osobowych należy potwierdzić, iż powyżej powołane warunki są spełnione koniunktywnie. Oznacza to, że samochód inny niż samochód osobowy to taki, który posiada świadectwo homologacji na samochód inny niż osobowy lub którego dopuszczalna ładowność przekracza 500 kg. Zgodnie z zasadami wykładni, samochodem innym niż samochód osobowy będzie pojazd spełniający przynajmniej jeden z powyższych warunków. Konsekwentnie zatem, samochodem innym niż samochodem osobowym jest samochód, który:
- posiada homologację producenta na inny samochód niż osobowy oraz mający dopuszczalną ładowność wyższą niż 500 kg, a także
- posiada homologację producenta na inny samochód niż osobowy oraz nie mający dopuszczalnej ładowności wyższej niż 500 kg, a także
- nie posiada homologacji producenta na inny samochód niż osobowy, mający jednak dopuszczalną ładowność wyższą niż 500 kg

Na podstawie powyżej powołanego stanu faktycznego, Spółka nabyła samochód nie spełniający wymogów określonych dyspozycją art. 16 ust. 3a ww. ustawy tj. nabyła samochód inny niż samochód osobowy. Przedmiotowy samochód posiadał homologację producenta na samochód ciężarowy a zarazem jego dopuszczalna ładowność przekraczała 500 kg. Oznacza to, że pojazd ten spełniał wymogi ww. ustawy, aby uznać go za samochód inny niż samochód osobowy. Zgodnie z oświadczeniem Spółki, w wyniku dokonanych zmian konstrukcyjnych, dopuszczalna ładowność przedmiotowego samochodu nie zmieniła się w takim zakresie, aby wynosić mniej niż 500 kg. Zatem na podstawie definicji zawartej w art. 16 ust. 3a ww. ustawy, przedmiotowy samochód pozostaje samochodem innym niż samochód osobowy.

Mimo tego, że jednoznacznym zamiarem Spółki była zmiana realnego charakteru przedmiotowego samochodu z ciężarowego na osobowy poprzez demontaż "kratki" oraz wstawienie dwóch dodatkowych foteli, przedmiotowy pojazd na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozostaje pojazdem nie spełniającym warunków do zakwalifikowania go jako samochodu osobowego. Z uwagi na fakt, iż ww. ustawa posługuje się własną definicją samochodu osobowego, do dyspozycji występujących na gruncie ww. ustawy należy stosować tę właśnie definicję, mimo że różni się ona od definicji samochodu osobowego wprowadzanej na gruncie innych ustaw, jak również jeśli odbiega ona od potocznego znaczenia pojęcia "samochód osobowy".

Na podstawie powyższej analizy, odpisy z tytułu zużycia przedmiotowego samochodu w części ustalonej od wartości tego samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO oraz składki na jego ubezpieczenie w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 EURO, stanowić będą koszty uzyskania przychodów Spółki dla celu podatku dochodowego od osób prawnych.

Nadmienić należy, że Naczelnik Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie nie dokonał oceny dokumentacji związanej z przedmiotowymi kosztami.

Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta natomiast wiąże organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14 a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.