P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 29.06.2006 r., w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, stwierdza iż przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 29.06.2006 r. wpłynął do tut. Urzędu wniosek o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że P.X rozpoczął budowę budynku z przeznaczeniem na cele działalności gospodarczej (80%) oraz na cele mieszkalne (20%) od 01.08.2003 roku , natomiast zakończył dnia 30.11.2004 r. Od daty rozpoczęcia budowy faktury związane z budową księgowane były w rejestrach VAT. Na potrzeby tej inwestycji przeznaczone też zostały gromadzone wcześniej materiały budowlane, wg podatnika w przeważającej ilości jest to towar nieudokumentowany. W trakcie budowy również przeprowadzone były prace budowlane wykonywane systemem gospodarczym na które nie został wystawiony dokument świadczący o poniesionym koszcie.
Zdaniem wnioskodawcy posiadana przez niego dokumentacja nie określa w pełni wartości budynku i nie jest podstawą do ustalenia amortyzacji, natomiast zasadne jest zastosowanie wartości rynkowej określonej przez biegłego - art. 22g pkt. 9 updof. Zatem wg wnioskodawcy posiada on prawo do ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalno - użytkowego przy pomocy powołanego biegłego oraz tak ustalona wartość będzie podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych regulują przepisy art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. - zwana dalej updof ).
Za wartość początkową wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego, na podstawie art. 22g ust. 1 pkt. 2 updof, przyjmuje się koszt wytworzenia. Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wówczas wartość początkową środka trwałego ustala się w wysokości określonej przez biegłego, powołanego przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych (art. 22 g ust. 9 updof). Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego spowodowana być musi sytuacją szczególną, wyjątkową np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 updof nie można stosować do składników majątku, których wytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnika - czy to w ramach produkcji, czy też budowy. W przypadku wybudowania budynku z przeznaczeniem części na potrzeby działalności gospodarczej wartość początkową środka trwałego, którą w tym przypadku jest koszt wytworzenia określa się na podstawie art. 22 ust. 4 updof. Zgodnie z tym przepisem za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środka trwałego: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. W tym celu podatnik powinien odpowiednio dokumentować i ewidencjonować ponoszone wydatki.
Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonkai małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów)i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
Wobec faktu, iż podatnik budował budynek mieszkalno - użytkowy w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej z przeznaczeniem na działalność gospodarczą, wartość początkowa tak wytworzonego środka trwałego powinna być ustalona według przepisu art. 22g ust. 4 updof.
Nie można podzielić stanowiska wnioskodawcy i zgodzić się z podniesionymi argumentami co do niemożności ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego a w związku z tym prawa do wyceny wartości przez powołanego biegłego.
W trakcie procesu inwestycyjnego podatnik zapewne stosował zasadę minimalizacji kosztów, polegającą na ograniczeniu kosztów poprzez np. zastosowanie zamienne materiałów tańszych, ale spełniających przewidziane normy, bądź na rezygnacji z wydatków niekoniecznych. Nie można przyjąć, że polegała ona na ponoszeniu wydatków niemożliwych do udokumentowania. Mówiąc o minimalizacji kosztów należy mieć na względzie wydatki faktycznie poniesione (co wiąże się z udowodnieniem ich poniesienia), zgodnie bowiem z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 updof ,,kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Mówiąc zatem o koszcie wytworzenia należy brać pod uwagę koszty poniesione w związku z wytworzeniem środka trwałego, wymienione w art. 22g ust. 4 updof.
Powyższą analizą stanu faktycznego i podstaw prawnych mających tu zastosowanie wykazana została nietrafność użytych przez Wnioskodawcę argumentów. Przede wszystkim zaś wykazane zostało, że ustalenie wartości początkowej wybudowanego budynku z częścią użytkową przeznaczoną na działalność powinno nastąpić zgodnie z dyspozycją art. 22g ust. 4 updof, bowiem wartość oszacowana przez biegłego może być obarczona błędem co do np. wydatków nie poniesionych lub poniesionych, które jednakże na mocy updof nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.>br>"Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5".
Pouczenie:
Na postanowienie służy na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w K. Ośrodek Zamiejscowy w N. za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.