Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz.U. z 1978 r., Nr 7, poz. 20),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko podatnika przedstawione we wniosku w sprawie obowiązku podatkowego w Polsce w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Zjednoczonego Królestwa.

Uzasadnienie

Podatnik przedstawił następujący stan faktyczny:

Po ukończeniu studiów Pan X w czerwcu 2003 r. wyjechał do Zjednoczonego Królestwa, gdzie od lipca 2003 legalnie pracuje. Podatnik mieszkając na terytorium Zjednoczonego Królestwa uiszcza należne podatki oraz opłaca wszelkie składki wynikające z brytyjskiego prawa, w tym ubezpieczeniowe i emerytalne. Ponadto podatnik oświadcza, iż od czerwca 2003 r. ośrodek interesów życiowych przeniósł do Zjednoczonego Królestwa, z którym to państwem wiąże swoją przyszłość. Z krajem tym podatnik, będący kawalerem, planuje związać swoje życie osobiste. W Polsce podatnik posiada jedynie mieszkanie, które wynajmuje. Jednocześnie podatnik nie osiąga innych dochodów ze źródeł położonych na terytorium Polski.

Podatnik zapytuje, czy w związku z przeniesieniem ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonego Królestwa posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, i w związku z tym w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskiwanych z tytułu najmu mieszkania położonego w Polsce.

Zdaniem podatnika w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Zjednoczonego Królestwa posiada on w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, a zatem w Polsce powinien rozliczać się tylko z dochodów z tytułu najmu mieszkania.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Stosownie do art. 4a ustawy, art. 3 ust. 1 i 2a należy stosować z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona; określenie to nie obejmuje osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Z powyższego wynika, iż definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględniają różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do zamiaru osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego od czerwca 2003 r. podatnik mieszka w Zjednoczonym Królestwie. W kraju tym podatnik pracuje, płaci podatki oraz składki ubezpieczeniowe i emerytalne. Podatnik oświadcza, że jego centrum interesów życiowych od czerwca 2003 r. znajduje się na terytorium Zjednoczonego Królestwa, z którym to państwem wiąże swoją przyszłość. Jednocześnie w Polsce podatnik uzyskuje dochody wyłącznie z tytułu najmu mieszkania.

W przedstawionej sytuacji należy uznać, iż podatnik z dniem wyjazdu z Polski przeniósł swoje miejsce zamieszkania dla celów podatkowych do Zjednoczonego Królestwa, gdyż z państwem tym wiążą go ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze.

W związku z tym od dnia przeniesienia rezydencji podatkowej podatnik podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce podatnik podlega opodatkowaniu, tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Polski. Zgodnie z art. 4a przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 6 ust. 1 polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody z majątku nieruchomego mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym ten majątek jest położony.

Oznacza to, iż Pan X, którego miejsce zamieszkania od czerwca 2003 r. znajduje się na terytorium Zjednoczonego Królestwa podlega w Polsce opodatkowaniu od dochodu uzyskanego z tytułu najmu mieszkania położonego na terytorium Polski.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.