P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 z późn. zm. ) stwierdzam, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Jak wynika z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego:Spółka. bezumownie korzystała z gruntów będących własnością firmy PHU Spółka Jawna w A. W dniu 27.03.2006 r. podpisano umowę, w wyniku której Spółka zobowiązała się do zapłacenia właścicielowi zaległego wynagrodzenia z tytułu korzystania z jego własności za okres 3 lat i 3 miesięcy oraz ustaliła wysokość bieżącego czynszu dzierżawnego. Właściciel gruntów dnia 07.04.2006 r. za bezumowne korzystanie z gruntu wystawił fakturę VAT z terminem płatności 14.04.2006 r.

Pytanie podatnika:

Czy koszty poniesione przez Spółkę z tytułu uregulowania zobowiązania związanego z bezumownym korzystaniem z gruntu są kosztami podatkowymi?Zdaniem podatnika, koszty związane z dzierżawą gruntów na których umieszczone są urządzenia energetyczne są ponoszone w celu uzyskania przez Spółkę przychodu ze sprzedaży usług dystrybucyjnych, zatem zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są kosztami uzyskania przychodów. Jak podała jednostka koszty te nie są również wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.Spółka stoi na stanowisku, że koszty poniesione przez nią w związku z bezumownym korzystaniem z gruntów stanowią koszt uzyskania przychodu roku 2006.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle powołanego przepisu kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione w wysokości rynkowej wydatki, po wyłączeniu tych, których ustawodawca nie zezwala zakwalifikować jako koszty, o ile pozostają one w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą mającą na celu osiągnięcie przychodu. Są to więc koszty tak bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, w tym koszty dotyczące funkcjonowania całego przedsiębiorstwa podatnika.

Koszty, które dają się bezpośrednio powiązać z przychodem winny być przyporządkowane do odpowiedniego roku podatkowego zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4 w/w ustawy, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Z przedstawionego w nadesłanym zapytaniu stanu faktycznego wynika, iż Spółka bezumownie korzystała z gruntów będących własnością innej firmy. Po upływie okresu 3 lat i 3 miesięcy podmioty podpisały umowę, w wyniku której Wnioskodawca zobowiązał się do zapłacenia właścicielowi gruntów zaległego wynagrodzenia oraz ustalono wysokość bieżącego czynszu dzierżawnego. Mając na uwadze uregulowania zawarte w przepisach art. 224 i art. 225 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który stanowi o roszczeniach jakie przysługują właścicielowi rzeczy w stosunku do posiadacza samoistnego rzeczy, zapłacona należność stanowi wynagrodzenie za tzw. bezumowne korzystanie z rzeczy. W takim przypadku podmiotowi przysługuje odszkodowanie. Zagadnienie odszkodowań uregulowane zostało w art. 361-363 ww. ustawy. Odszkodowanie jest to wypłata określonej kwoty pieniędzy, która stanowi wynagrodzenie za szkodę, służące zadośćuczynieniu poniesionym stratom. W tym wypadku odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z gruntów stanowi rekompensatę za utraconą przez wynajmującego korzyść z tytułu najmu w postaci czynszu.

W katalogu kosztów i wydatków nie uznanych za koszty uzyskania przychodów - zawartych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostały wymienione odszkodowania, będące konsekwencją bezumownego korzystania z gruntów. Jednakże, sam fakt niezaliczenia tego rodzaju kosztu do wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje o tym, czy wydatek ten jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek ten musi spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy, tj. musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Zapis ten oznacza, iż podatnik do kosztów może zaliczyć dane wydatki, jeżeli między tymi wydatkami a osiągnięciem przychodów istnieje taki związek, że poniesienie tych wydatków dawało możliwość osiągnięcia przychodów, a więc że są to wydatki ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej (dzięki tym wydatkom podatnik osiągnął lub mógł osiągnąć przychód). Jednocześnie, ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Działalność podmiotu gospodarczego może czasami prowadzić do naruszania praw innych podmiotów i z tego tytułu podmiot może być zmuszony do ponoszenia kosztów sankcyjnych będących następstwem takiego naruszenia np. odszkodowania. Odszkodowania są sposobem naprawienia szkody, w tym m.in. szkody powstałej na skutek umieszczenia urządzeń energetycznych na obcym gruncie. W obrocie gospodarczym występują przypadki, w których strona zmuszona jest do takiego działania jak w analizowanym przypadku /postawienie urządzeń energetycznych na cudzym gruncie/, aby zapobiec stracie mogącej wyniknąć z zaniechania działania, nie mniej jest to kwestia ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, którego konsekwencji finansowych nie można przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa. Zapłata właścicielowi gruntów należności z tytułu korzystania z jego własności, nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z przychodem, lecz łączy się z negatywnymi dla strony konsekwencjami finansowymi. Odszkodowanie wypłacone w zamian za utracone korzyści, które mógłby poszkodowany uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono nie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami i nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedstawionym stanie faktycznym, wbrew twierdzeniom Spółki, nie można bowiem mówić o związku poniesionego wydatku w postaci przedmiotowego odszkodowania z przychodem uzyskanym ze sprzedaży usług dystrybucyjnych. W przypadku bieżących kosztów związanych z zawarciem umowy dzierżawy gruntów można mówić, że są ponoszone w celu uzyskania przez Spółkę przychodu ze sprzedaży usług dystrybucyjnych, zatem są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.Reasumując, zdaniem Naczelnika tut. Urzędu, uznanie przez Spółkę za koszt uzyskania przychodów odszkodowania poniesionego w związku z bezumownym korzystaniem z gruntu dokonane było w celu zapobieżenia stracie, a więc było sprzeczne z regulacjami wynikającymi z art. 15 ust. 1 w/w ustawy. W związku z powyższym, postanowiono jak na wstępie.

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.Organ podatkowy nie dokonywał oceny dokumentacji związanej z przedmiotowym kosztem. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta natomiast wiąże organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.