P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmian.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgorzelcu stwierdza, że stanowisko spółki - przedstawione we wniosku z dnia 21.04.2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składek przekazywanych za pracowników do Pracowniczego Funduszu Emerytalnego - jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 21.04.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgorzelcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmian.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania prawa podatkowego w jego indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o którym mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Przedsiębiorstwo Transportowe Sp. z o. o. opłaca składki podstawowe na pracownicze fundusze emerytalne za pracowników, z tytułu przynależności do pracowniczych programów emerytalnych. Powyższe składki jednostka zalicza do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich zarachowania, tj. do kosztów miesiąca którego dotyczą, a nie do kosztów miesiąca opłacania, posiłkując się brzmieniem art. 15 ust. 1d i 1g oraz ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmian.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 cytowanej ustawy. Na podstawie tego przepisu do kosztów uzyskania podatkowych zalicza się również wydatki ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracowników, z zastrzeżeniem postanowień art. 16 ust. 1. Natomiast art. 15 ust. 1d uściśla zasadę określoną w art. 15 ust. 1 wskazując, że "kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych".

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zmian.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zmian.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy.

Oznacza to, iż wynagrodzenia, inne wypłaty należne pracownikom oraz świadczenia ponoszone za pracownika, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dopiero po faktycznym ich dokonaniu, bądź postawieniu do dyspozycji pracownika.

W zaistniałej sytuacji nieopłacone przez pracodawcę za pracownika składki na Pracowniczy Fundusz Emerytalny w świetle wspomnianego art. 16 ust. 1 pkt 57, nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu spółki.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmian.) za przychód ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszystkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że składka podstawowa na Pracowniczy Program Emerytalny płacona przez pracodawcę za pracownika stanowi przychód pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zaistniałej sytuacji skoro składka podstawowa płacona przez pracodawcę stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to spółka może ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez stronę stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego tutejszy organ podatkowy uznaje, że zajęte przez jednostkę stanowisko jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Jak stanowi art. 14b §1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego, w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.