P O S T A N O W I E NI E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr poz. 60 z późn. zm.) stwierdzam, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 12.04.2005r. spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Jak wynika z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego:Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej artykułów FMCG zarówno w lokalach będących przedmiotem najmu. Zawarte umowy najmu dopuszczają możliwość oddania w używanie całości lub części przedmiotu najmu na rzecz osób trzecich. Na mocy porozumień zawartych odrębnie dla poszczególnych placówek handlowych. Spółka oddała w podnajem prawo do lokalu handlowego wraz z prawem do lokalu handlowego oraz z prawem do korzystania z części wspólnych budynku na rzecz innego podmiotu z przeznaczeniem na działalność handlową. Podnajemca w zamian za możliwość korzystania z lokalu zobowiązał się na rzecz Spółki do zapłaty odstępnego, jak również oznaczonej kwoty czynszu płatnego w okresach miesięcznych przez cały okres trwania umowy podnajmu. Na mocy zawartego porozumienia z podnajemcą, Spółka zobowiązała się do opróżnienia lokalu ze wszystkich znajdujących się tam towarów handlowych oraz ze wszystkich innych przedmiotów niezwiązanych trwale z lokalem.Skutkiem powyższego część środków trwałych ze zlikwidowanego sklepu zostanie przeniesiona do miejsca ich czasowego przechowania. W dalszym ciągu są to środki trwałe sprawne i spółka przewiduje, że wykorzysta te środki w nowootwieranych sklepach na terenie kraju. Powyższy stan rzeczy dotyczy jedynie tych środków trwałych, których przeniesienie będzie możliwe bez uszczerbku dla ich kompletności i zdatności do użytku. Wskutek działań związanych z opróżnianiem lokalu część środków trwałych z przyczyn niezależnych od Spółki utraci swoją gospodarczą przydatność. Przykładowo powyższe dotyczyć będzie systemów alarmowych i systemu telewizji przemysłowej, których nie można zdemontować w sposób umożliwiający bezpośrednie zastosowanie w innym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej ( części elementów systemów ulegnie zniszczeniu). Środki te po zdemontowaniu nie wypełniają definicji środka trwałego, zawartego w art. 16a ust 1 ustawy. W opisanej wyżej sytuacji Spółka zamierza zdemontować i zlikwidować te środki trwałe zaś stratę powstałą w wyniku powyższego w wysokości niezamortyzowanej wartości środka trwałego odnieść jednorazowo w koszt uzyskania przychodów. Elementy zlikwidowanych środków trwałych, które będą nadawały się do ponownego wykorzystania zostaną wycenione, a następnie odniesione do bieżących przychodów Spółki (odzysk z likwidacji) i przekazane na magazyn. Z tych odzyskanych elementów oraz poniesionych dodatkowych nakładów zostanie ponownie wytworzony środek trwały.

Pytanie podatnika: czy przeniesione z danej placówki handlowej środki trwałe, które zostaną zmagazynowane do czasu ich ponownego wykorzystania w nowych lokalizacjach handlowych, będą mogły być amortyzowane na dotychczasowych zasadach oraz czy ich amortyzacja stanowić będzie koszt uzyskania przychodu?

Stanowisko podatnika: Amortyzacja środka odzwierciedla jego zużycie fizyczne powstające na skutek eksploatacji jak również zużycie moralne (ekonomiczne) występujące na skutek upływu czasu i związanego z nim postępu technicznego. W związku z powyższym, nie ulega wątpliwości, że czasowo nieużywany środek trwały ulega zużyciu. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów za wyjątkiem kosztów wyspecyfikowanych w art. 16 ust 1. Z treści tego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszt poniesione w celu osiągnięcia przychodów bez względu na fakt, czy w wyniku ich poniesienia wystąpił skutek w postaci uzyskanego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą, zatem również takie koszty, które w danej chwili nie przyczyniają się do uzyskania przychodów, jednak skutkiem ich poniesienia będzie przychód uzyskany w przyszłości. W stosunku do tych środków trwałych, które przestaną być używane tylko okresowo obowiązujące przepisy w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują konieczności dokonywania odpisów amortyzacyjnych na dotychczasowych zasadach. W ocenie Spółki w świetle obowiązującego stanu prawnego nie można uznać, że zakończenie najmu lokalu jest tożsame z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż pomimo zakończenia działalności w danym lokalu działalność Spółki jest i będzie kontynuowana w innych obiektach handlowych. Nie zmienił się także profil działalności Spółki. Zdarzeniem, które skutkowałoby przerwaniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych byłoby zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu. Jeżeli w więc dane składniki majątkowe nie są przez podatnika okresowo używane z innych powodów niż zaprzestanie działalności gospodarczej, w której te składniki były wykorzystane przerwa w ich używaniu nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów. Do takiego poglądu uprawnia wnioskowanie a contrario z treści art. 16c pkt 5 powołanej ustawy.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów została określona w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. Nr 54 z 2000 r., poz. 654 ze zm.). Zgodnie z definicją zawartą w powołanym powyżej przepisie kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zapis art. 15 ust. 1 ustawy umożliwia podatnikowi zaliczenie konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów w zależności od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który ten wydatek zalicza do kosztów istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym warunki te muszą być spełnione łącznie.

Zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z przepisami art. 16 a - 16 m, z uwzględnieniem art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis powołanego powyżej art. 15 ust. 6 jest dyspozycją zgodnie, z którą kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie przez podatnika zgodnie z art. 16 a- 16 m z uwzględnieniem art. 16.

W świetle art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu lub inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Z art. 16c pkt 5 wynika, że amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności.

Treść tego przepisu wskazuje, że nie podlega amortyzacji składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. W związku z tym, jeżeli więc dane składniki majątkowe nie są przez podatnika okresowo używane z innych powodów niż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, w której składniki te były wykorzystywane, przerwa w ich używaniu nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych.

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Organ podatkowy nie dokonywał oceny dokumentacji związanej z przedmiotowym kosztem. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta natomiast wiążę organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy- do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od daty jego otrzymania.