INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 03.08.2012 r. (data wpływu 16.08.2012 r.) oraz w uzupełnieniu wniosku z dnia 22.10.2012 r. (data nadania 23.10.2012 r., data wpływu 26.10.2012 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 10.10.2012 r. Nr IPPB2/415-732/12-2/MG (data nadania 11.10.2012 r., data doręczenia 16.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi, przyznanego na podstawie ugody sądowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.08.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi, przyznanego na podstawie ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pani A. była zatrudniona przez T. Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę, w wymiarze pełnego etatu, na stanowisku Specjalista ds. obsługi klienta, od 26 września 2010 roku do 31 grudnia 2011 roku. Przez pierwsze trzy miesiące była to umowa na okres próbny, a następnie od 26 października 2010 roku - umowa na czas nieokreślony. Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracodawcę (art. 30 § 1 pkt 2).

Pani A. dnia 6 grudnia 2011 roku wniosła odwołanie od rozwiązania umowy o pracę do Sądu Rejonowego, wnosząc m.in. o uznanie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem za bezskuteczne, przywrócenie do pracy na warunkach rozpoznanych i uznanych przez Sąd, w przypadku upływu okresu wypowiedzenia, zapłatę wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy, stosownie do treści art. 47 Kodeksu pracy.

Wartość przedmiotu sporu Pani A. określiła na kwotę 50.520 zł (słownie: pięćdziesiąt tysięcy pięćset dwadzieścia złotych). Następnie pismem z dnia 3 marca 2012 roku Pani A. wniosła o sprostowanie i określenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 16.800 zł (słownie: szesnaście tysięcy osiemset złotych), gdyż jej miesięczne wynagrodzenie brutto w T. Sp. z o.o. wynosiło 1.400 zł (słownie: tysiąc czterysta złotych).

Dnia 4 lipca 2012 roku przed Sądem Rejonowym Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Strony (T. Sp. z o.o. i Pani A.) zawarły ugodę sądową, na podstawie której: „Strona pozwana T. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zapłaci powódce A. kwotę 18.000 zł (słownie: osiemnaście tysięcy złotych) tytułem odszkodowania przewidzianego w art. 45 § 1 Kodeksu pracy w terminie 7 dni z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności, na rachunek bankowy, na który ostatnio było wpłacane wynagrodzenie powódki” (punkt 1 ugody sądowej).

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z tym pismem z dnia 10.10.2012 r. Nr IPPB2/415-732/12-2/MG (data nadania 11.10.2012 r., data doręczenia 16.10.2012 r.), na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do doprecyzowania przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez wyjaśnienie:

1. czy z dniem zawarcia ugody, tj. 04.07.2012 r. doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tj. w efekcie rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron, na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.),
2. jaki charakter miało wypłacone odszkodowanie (zgodnie z treścią zawartej ugody), tj.:
   • czy było to świadczenie stanowiące rekompensatę / zadośćuczynienie za utracone korzyści, z uwagi na to, że informacja w tym zakresie została zawarta w stanowisku Spółki w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego,
   • czy podstawą wypłaty zasądzonego odszkodowania w wysokości 18.000 zł, jak twierdzi Spółka jest przepis art. 45 § 1 w zw. z art. 471 Kodeksu pracy, z uwagi na to, że w opisie stanu faktycznego wskazano, że miesięczne wynagrodzenie brutto pracownika wynosiło 1.400 zł, czy też podstawę wypłaty odszkodowania stanowiło wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy,
   • jeżeli charakter wypłaconego odszkodowanie był inny, organ podatkowy prosi o szczegółowe informacje w tym zakresie.
   
   
   

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 22.10.2012 r. (data nadania 23.10.2012 r., data wpływu 26.10.2012 r.), w którym wskazał, iż:

1. z dniem zawarcia ugody, tj. 04.07.2012 roku nie doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę,
2. zgodnie z treścią zawartej ugody kwota 18.000 zł została przyznana Pani A. tytułem odszkodowania. Fragment ugody sądowej zawartej pomiędzy A. a T Sp z o.o. dnia 4.07.2012 roku ma następującą treść: „Strona pozwana T. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zapłaci powódce A. kwotę 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych) tytułem odszkodowania przewidzianego w art. 45 § 1 k. p. w terminie 7 dni z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności, na rachunek bankowy na który ostatnio było wpłacane wynagrodzenie powódki”.
   
   

W związku z powyższym Wnioskodawca wypłacił Pani A. odszkodowanie na podstawie ugody sądowej do wysokości określonej w tej ugodzie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wyżej opisanym stanie faktycznym firma słusznie zakwalifikowała odszkodowanie przyznane na podstawie ugody sądowej jako kwotę wolną od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b...

Stanowisko Wnioskodawcy, kwota odszkodowania należna byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (z późn. zm.).

Zgodne bowiem z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”.
   
   

W niniejszym stanie faktycznym odszkodowanie przyznane na mocy ugody sądowej Pani A. nie jest związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, ani też nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28.09.2010 r. (sygn. akt II FSK 783/09), „samo zawarcie ugody przed sądem nie eliminuje jednocześnie ustawowego wymogu dla zwolnienia otrzymanego odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw”.

Kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym wypłaty odszkodowań z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę, zawarte zostały w Kodeksie pracy. Zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy - w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W przedstawionym stanie faktycznym, należne Pani A. odszkodowanie jest odszkodowaniem, którego zasady ustalania wynikają wprost z przepisów Kodeksu pracy, a wysokość jest zgodna z Kodeksem pracy, a tym samym powinno zdaniem Wnioskodawcy korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również odszkodowanie wynikające z zawartej ugody sądowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia na wezwanie organu wynika, iż Wnioskodawca zatrudniał na podstawie umowy o pracę pracownika w okresie od 26.09.2010 r. do 31.12.2011 r. Była to umowa na czas nieokreślony. Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracodawcę, zgodnie z art. 30 § 1 pkt 2 ustawy Kodeks pracy. W dniu 6.12.2011 r. pracownik wniósł odwołanie od rozwiązania umowy o pracę do Sądu Rejonowego, wnosząc m.in. o uznanie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem za bezskuteczne, przywrócenie do pracy na warunkach rozpoznanych i uznanych przez Sąd, w przypadku upływu okresu wypowiedzenia, zapłatę wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy, stosownie do treści art. 47 Kodeksu pracy. Wartość przedmiotu sporu pracownik określił na kwotę 50.520 zł. Następnie pismem z dnia 3.03.2012 r. pracownik wniósł o sprostowanie i określenie wartości przedmiotu sporu na kwotę 16.800 zł, ponieważ miesięczne wynagrodzenie brutto pracownika wynosiło 1.400 zł.

W dniu 4.07.2012 r. przed Sądem Rejonowym strony zawarły ugodę sądową, zgodnie z którą pracodawca zapłaci powódce kwotę 18.000 zł tytułem odszkodowania przewidzianego w art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w terminie 7 dni z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności, na rachunek bankowy, na który ostatnio było wpłacane wynagrodzenie powódki. Z dniem zawarcia ugody nie doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę. Zgodnie z treścią zawartej ugody kwota 18.000 zł została przyznana pracownikowi tytułem odszkodowania.

Kwestie zasad i podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę regulują przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 i 2 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w zacytowanym art. 45 ww. ustawy przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia – art. 471 Kodeksu pracy.

Niemniej istotnym jest w niniejszej sprawie fakt zawarcia ugody, która jest - jako jeden z typów umowy – uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 917 ww. ustawy, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z literalnego brzmienia powołanych przepisów jednoznacznie wynika, iż ze zwolnienia - na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy - korzystają te odszkodowania, których prawo otrzymywania wynika wprost z przepisów ustawy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy, a więc m.in. wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe (mimo, że wysokość i zasady ustalania odszkodowania wynikają wprost z przepisów prawa).

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. sygnatura akt SK 51/06 (opublikowanym w Dz. U. Nr 226 poz. 1657) uznał, iż art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednakże w związku z tym, iż wyłączenie od zwolnienia podatkowego w stosunku do odszkodowań, o których mowa w pkt 3 lit. g) powyższego przepisu zostało uznane za niezgodne z Konstytucją, to w świetle powyższego przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze zwolnienia korzystają również inne odszkodowania (a więc te, których wysokość i zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów prawa), ale otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej - art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy (także z wyjątkami).

W myśl bowiem art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Organ podatkowy zauważa, że w uzupełnieniu wniosku na wezwanie tut. organu do doprecyzowania stanu faktycznego poprzez wyjaśnienie „czy podstawą wypłaty zasądzonego odszkodowania w wysokości 18.000 zł, jak twierdzi Spółka jest przepis art. 45 § 1 w zw. z art. 471 Kodeksu pracy, z uwagi na to, że w opisie stanu faktycznego wskazano, że miesięczne wynagrodzenie brutto pracownika wynosiło 1.400 zł, czy też podstawę wypłaty odszkodowania stanowiło wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy”, Wnioskodawca zacytował fragment zawartej ugody sądowej: „Strona pozwana Topas Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Warszawie zapłaci powódce Anecie Wiśniewskiej - Pitala kwotę 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych) tytułem odszkodowania przewidzianego w art. 45 § 1 K. p. w terminie 7 dni z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności, na rachunek bankowy na który ostatnio było wpłacane wynagrodzenie powódki”.

W świetle powyższego, przyjmując za Wnioskodawcą, iż zapłata kwoty 18.000 zł nastąpiła tytułem odszkodowania przewidzianego w art. 45 § 1 Kodeksu pracy, co ściśle wynika z treści zawartej ugody sądowej należy stwierdzić, iż otrzymane przez pracownika odszkodowanie należy do kategorii odszkodowań, do których zastosowanie znajduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak twierdzi Wnioskodawca przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy. Z tej przyczyny stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Reasumując, kwota odszkodowania wypłacona byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.