POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14a § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r.-Ordynacja podatkowa (Dz.U.z 2005r. Nr 8 poz.60 ze zm.) w związku ze złożonym przez Pana J. wnioskiem z dnia 30.11.2005r. (data wpływu 02.12.2005r.) w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego- Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach uznaje stanowisko wnioskodawcy, iż należy przyjąć okres amortyzacji 10 lat dla budynku używanego przez okres ponad 5 lat ,lecz brak jest dokumentów stwierdzających okres używania za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Zgodnie z przedstawionym w powyższym piśmie stanem faktycznym , podatnik nabył nieruchomość na podstawie postanowienia sądu w przedmiocie przysądzenia prawa wieczystego użytkowania działki gruntu oraz własność znajdującego sie na powyższej nieruchomości budynku.Podatnik informuje, że cena nabycia została określona przez sąd w łącznej kwocie bez odrębnej wartości gruntu i budynku. Nieruchomość została nabyta na cele prowadzonej działalności gospodarczej w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Budynek typu barak jest zbudowany z elementów drewnianych , pokryty papą i jest używany przez okres ponad 5 lat. Ponadto nadmienia , że komornik prowadzący egzekucję nie jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających wiek budynku.Zdaniem podatnika ,zgodnie z art. 22 j ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych okres amortyzacji dla ww. budynku należy przyjąć 10 lat.Organ podatkowy nie zgadza się z zajętym przez podatnika stanowiskiem.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.) , amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania między innymi: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zgodnie z art. 22h ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do budynków (lokali) i budowli normuje przepis art. 22j ust.1 pkt 3 cyt. ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22 l ,mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków(lokali) i budowli niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze powyżej 500 m3 , domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 środki trwałe , o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane , jeżeli podatnik wykaże , że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.Z przedstawionego przez Pana stanu faktycznego wynika , iż przedmiotowy lokal był wprawdzie używany przez okres ponad 60 miesięcy ,lecz podatnik nie jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających ten fakt.

Reasumując, organ podatkowy nie zgadza się ze stanowiskiem zajętym przez podatnika. Interpretacja jest aktualna według stanu prawnego na dzień jej wydania i do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego. Nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej. Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Siedlcach w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia- na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit.a ustawy z dnia 09.09.2000r. o opłacie skarbowej (j. t.Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.) wniesione zażalenie winno zawierać znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł.