Na podstawie art. 14a, art. 216 § 1, art. 217 § 1 i § 2, art. 218 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), postanawiam udzielić interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego o następującej treści:

Pismem z dnia 11.05.2005 r. podatnik zwrócił się do tut. organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Podatnik przedstawił stan faktyczny i zwrócił się z następującymi zapytaniami:

1. powierzchnię których poziomów budynku produkcyjnego położonego przy ulicy R. należy opodatkować podatkiem od nieruchomości,
2. czy powierzchnię budynku stacji transformatorowej należy zaliczyć do podstawy opodatkowania,
3. czy powierzchnię kontenera należy zaliczyć do podstawy opodatkowania.

1. Organ podatkowy nie podziela stanowiska podatnika, że podstawę do naliczenia podatku powinna stanowić tylko powierzchnia poziomów 1 i 0, jako powierzchnia, na której posadowione są urządzenia. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) podstawę opodatkowania stanowi dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa. Jest to stosownie do postanowień art. 1a ust. 1 pkt 5 przytoczonej wyżej ustawy "powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe". Ustawa nie definiuje pojęcia kondygnacji, definiuje jednak pojecie budynku którym wedle postanowienia art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy jest: "obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach,". Definicja ta odsyła więc do postanowień prawa budowlanego, zaś sama definicja budynku jest tożsama z definicją zawartą w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowlane. Ustawa - Prawo budowlane również nie definiuje pojęcia kondygnacji. Pojecie to zdefiniowane jest w § 3 pkt 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Stosownie do wspomnianej definicji pod pojęciem "kondygnacji" należy rozumieć: "poziomą nadziemną lub podziemną część budynku, zawartą między górną powierzchnią stropu lub warstwy wyrównawczej na gruncie a górną powierzchnią stropu lub stropodachu znajdującego się nad tą częścią, w tym poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą wysokość w świetle nie mniej niż 2,0 m, z wyjątkiem nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna lub kotłownia gazowa".

Zdaniem tut. organu poziomy 4 oraz powierzchnia tzw. podestów obsługowych 1, 2, 3 stanowią kondygnacje budynku w rozumieniu przytoczonego wyżej przepisu. Są wydzielone, trwałymi przegrodami budowlanymi oraz nie stanowią klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Mieszczą się więc w definicji kondygnacji w rozumieniu ww. rozporządzenia, co powoduje, iż stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowią powierzchnie użytkową budynku. Podstawę naliczenia podatku od nieruchomości budynku produkcyjnego powinna stanowić powierzchnia użytkowa poszczególnych kondygnacji, określonych we wniosku jako poziomy - 1, 0, 4, 1, 2 i 3, z zastrzeżeniem, iż podstawą opodatkowania tzw. poziomów 1, 2, 3 powinna stanowić jedynie powierzchnia tzw. podestów obsługowych. Nie należy zaliczać do podstawy opodatkowania tej części powierzchni poziomów 1, 2 i 3, która zajęta jest przez urządzenia ciągu technologicznego oraz oddzielona przegrodami budowlanymi od powierzchni tzw. podestów obsługowych, nie stanowi bowiem ona powierzchni użytkowej budynku w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 5 ww. ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

2. Organ podatkowy nie podziela stanowiska podatnika, że powierzchni budynku stacji transformatorowej nie należy uwzględniać do podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości. Stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.) podstawę opodatkowania stanowi dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa, a więc powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych (art. 1a ust. 1 pkt 5 przytoczonej wyżej ustawy). Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych definiuje na swoje potrzeby pojęcie powierzchni użytkowej budynku, wyraźnie stanowiąc których części budynku nie wlicza się do tej powierzchni, tj. z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.

Brak jest podstaw do posługiwania się postanowieniami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.12.1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316), zwana dalej PKOB, dla określenia, co wchodzi, a co nie wchodzi w skład powierzchni użytkowej budynku. Zgodnie z postanowieniami rozdziału I ust. 2 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do wymienionego powyżej rozporządzenia "Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) służy potrzebom statystyki działalności budowlanej, sporządzania sprawozdań budowlanych, spisów budowli i mieszkań, statystyki cen obiektów budowlanych oraz rachunków narodowych. Ponadto klasyfikacja służy do klasyfikowania obiektów budowlanych. Może być ona stosowana w trakcie zmiany zastosowania, renowacji, wyburzania, modernizacji obiektu budowlanego. PKOB ułatwia wymianę informacji między uczestnikami procesu inwestycyjnego na/i między różnymi poziomami organizacyjnymi".

Zauważyć należy, iż definicje, zawarte w art. 1a pkt 1, 2, 3 i 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych odwołują się bezpośrednio do prawa budowlanego. Pojęcia zawarte w tych przepisach, które nie zostały zdefiniowane na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy interpretować zgodnie z ich rozumieniem w ustawie z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.) oraz aktach wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy, w szczególności w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), nie zaś na podstawie przepisów wydanych na postawie ustawy z dnia z dnia 29.06.1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 1996 r. Nr 88, poz. 439).

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż powierzchnia budynku stacji transformatorowej stanowi podstawę opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, pod warunkiem, iż jest on trwale z gruntem związany, jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

3. Organ podatkowy nie podziela stanowiska podatnika, że powierzchnię kontenera niezwiązanego trwale z gruntem należy wliczyć do podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Kontener, jeżeli nie jest trwale z gruntem związany, nie stanowi budynku w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, gdyż przepis ten wymaga, aby obiekt budowlany był trwale z gruntem związany. Obiekt ten należałoby, zdaniem tut. organu, uznać za budowlę w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, za który zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 należy uznać "obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem". Obiekt ten, zdaniem tut. organu, stanowi tymczasowy obiekt budowlany w rozumieniu prawa budowlanego, którego art. 3 pkt 5 stanowi, iż przez taki obiekt należy rozumieć "obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe". Obiekt taki, zdaniem tut. organu, mieści się w zakresie przedmiotowym definicji budowli określonej w art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Jako że budowla ta znajduje się w posiadaniu wnioskodawcy, który jest przedsiębiorcą, to stosownie do definicji zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 3, która przez "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" każe rozumieć "grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych", uznać ją należy budowlę związaną z działalnością gospodarczą. Stąd też na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3, który stanowi "podstawę opodatkowania stanowi dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5 - wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1.01. roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1.01. roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego".

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż podstawą opodatkowania wspomnianej budowli jest wartość ustalona zgodnie z postanowieniami artykułu 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.