POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Strony wniesionego w dniu 20 maja 2005 r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Zapytanie Podatnika dotyczy dopuszczalności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całego wydatku poniesionego na nabycie prawa do używania znaku towarowego w sytuacji, gdy czas trwania umowy licencyjnej jest krótszy niż zastrzeżony w ustawie minimalny okres amortyzowania takiego prawa.
Według przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego Spółka nabyła na podstawie umowy licencję na używanie zarejestrowanego znaku towarowego przez okres 4 lat. W zamian za uzyskane prawo zapłaciła ryczałtowe wynagrodzenie w kwocie przewyższającej 3.500,00 zł za cały okres obowiązywania umowy.

Na tle takich okoliczności faktycznych Spółka formułuje stanowisko, że wartość nabytego prawa do znaku towarowego będzie zaliczona do kosztów podatkowych licencjobiorcy w całości, ale niejako w dwu etapach, t. j.: poprzez amortyzację w okresie jego użytkowania, jako stratę z likwidacji po wygaśnięciu prawa do jego użytkowania.

Zdaniem Podatnika, wobec tego, że kontrakt został zawarty na okres 4 lat, a amortyzowanie wartości niematerialnych i prawnych nie może trwać krócej niż 60 miesięcy, po zakończeniu umowy wydatek poniesiony uprzednio na nabycie znaku towarowego będzie stanowił stratę podatkową Spółki w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. W uzasadnieniu swego stanowiska Podatnik powołuje się na art. art. 16 ust. 1 pkt 5 (we wniosku omyłkowo napisał „art. 19 ust. 1 pkt 5”, jednakże oczywistym jest, że chodziło mu o „art. 16 ust. 1 pkt 5”) w związku z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2000 r. Nr. 54, poz. 654 ze zm.). W opinii Spółki z chwilą zakończenia umowy licencyjnej i wygaśnięcia prawa do użytkowania znaku towarowego miało miejsce tzw. „postawienie prawa do znaku towarowego w stan likwidacji” skutkujące powstaniem straty w wartościach niematerialnych i prawnych, która podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelnik tutejszego Urzędu nie potwierdza stanowiska Podatnika.
Stosownie do art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (...) licencje (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...), zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Wydatki poniesione na nabycie wartości niematerialnych i prawnych przekraczające kwotę 3.500,00 zł nie mogą być - z uwagi na ograniczenie zawarte w art. 16d ust. 1 ww. ustawy - rozpoznane w kosztach podatkowych jednorazowo. W myśl art. 15 ust. 6 powoływanej ustawy kosztem uzyskania przychodów będą w takich przypadkach odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 z uwzględnieniem art. 16. Art. 16m ust. 1 pkt 4 ww. ustawy stanowi, iż okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż 60 miesięcy.

Nabyte przez Spółkę na podstawie umowy licencyjnej prawo do używania znaku towarowego stanowi wartość niematerialną i prawną. Podatnik nie mógł wydatków poniesionych w związku z zawartą umową zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu, z uwagi na przekroczenie kwoty 3.500,00 zł. Nabytą licencję musiał amortyzować jako wartość niematerialną i prawną, a dokonane z tego tytułu odpisy zarachowywać w koszty podatkowe. Ponieważ jednak ustawodawca zastrzegł w art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych nie może trwać krócej niż 60 miesięcy, wydatek poniesiony przez Podatnika na nabycie licencji nie w całości mógł zostać rozliczony podatkowo. Prawo takie przysługiwało mu bowiem wyłącznie za czas trwania umowy, t. j. za okres 48 miesięcy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, a to oznacza, iż nie można odliczać od przychodu wydatków związanych z prawem, które przestało być użytkowane i które przestało służyć osiąganiu przychodów.

Stanowisko Podatnika, zgodnie z którym wydatek licencjobiorcy w części nieumorzonej poprzez odpisy amortyzacyjne powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jako strata podatkowa, nie może zostać zaakceptowane przez tut. Organ. Utrata prawa do używania znaku towarowego po rozwiązaniu umowy licencyjnej na skutek upływu terminu, na który licencja została udzielona, nie stanowi straty z tytułu „postawienia prawa do znaku towarowego w stan likwidacji”, ale jest skutkiem woli stron wyrażonej uprzednio w umowie. W myśl zasady swobodnego kształtowania stosunków umownych strony miały prawo zawrzeć umowę licencyjną na dowolny czas (tu: na 4 lata), nie mogą jednak wywodzić z tego korzystniejszej interpretacji bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego, a te zastrzegają, iż okres rozliczania kosztów związanych z nabyciem znaku towarowego, którymi to kosztami są odpisy amortyzacyjne, ma wynosić nie mniej niż 60 miesięcy.
W związku z powyższym przepisy o stratach podatkowych nie mogą stanowić podstawy dla rozliczenia nieumorzonej wartości nabytego prawa do korzystania ze znaku towarowego. W literaturze przedmiotu wyjaśnia się, że pojęcie „strata” trzeba rozumieć jako ubytek, poniesioną szkodę będące na ogół następstwem zdarzeń losowych, a w każdym razie nie wynikające z celowego działania. Skoro zatem opisana we wniosku umowa licencyjna o używanie znaku towarowego została w sposób zamierzony zawarta przez strony na czas krótszy niż minimalny okres amortyzacji związanych z nią wydatków, to nie można mówić o stracie podatkowej.

W świetle powyższych ustaleń Naczelnik tutejszego Urzędu nie potwierdza stanowiska Podatnika orzekając jak w sentencji postanowienia.
Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego – w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.