POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 30 maja 2005 r. (data wpływu: 01.06.2005 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowiskonie jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zapytanie Spółki dotyczy ustalenia miejsca opodatkowania należności z tytułu dzierżawy środków trwałych wypłacanych na terytorium Polski osobie prawnej posiadającej siedzibę w Niemczech.

Według opisu stanu faktycznego Spółka polska dzierżawi środki trwałe stanowiące własność kontrahenta niemieckiego będącego rezydentem podatkowym Niemiec (istnieje certyfikat rezydencji). Wynagrodzenie z tego tytułu płaci z góry raz na kwartał w drodze przelewu na rachunek bankowy w wysokości 100% kwoty należnej.

Na tle takiego stanu faktycznego Spółka formułuje stanowisko, że przychody firmy niemieckiej uzyskiwane w Polsce w zamian za wydzierżawianie środków trwałych podlegają w całości opodatkowaniu w Niemczech. Powyższe Wnioskodawca wywodzi z regulacji art. 12 umowy z dnia 14 maja 2003 r. pomiędzy Rzeczpospolitą Polską i Republiką Federalną Niemiec o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90). Ustępy 1 i 2 niniejszego przepisu Spółka zdaje się traktować jako regulacje alternatywne, dające kontrahentom prawo wyboru miejsca opodatkowania należności licencyjnych i wskazania w tym zakresie wyłącznej właściwości kraju siedziby osoby uzyskującej przychód. Spółka twierdzi więc, że skoro w okolicznościach stanu faktycznego przychody wydzierżawiającego są opodatkowywane w Niemczech, to nie powinny podlegać jednoczesnemu opodatkowaniu w Polsce, bo stanowiłoby to naruszenie zasady unikania podwójnego opodatkowania. Spółka jest zdania, że pobór podatku w Polsce byłby możliwy po ewentualnej zmianie obowiązującej między stronami umowy dzierżawy.

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego nie potwierdza stanowiska Podatnika.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr. 54, poz. 654 ze zm) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów (...) za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego (...) ustala się w wysokości 20% tych przychodów, a w sytuacji łącznego spełnienia warunków z ust. 3 - w wysokości 10% (na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533)). Regulacja art. 21 ust. 1 musi być stosowana z zastrzeżeniem ustępu 2, czyli z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Stosownie do art. 12 ust. 1 polsko - niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z dnia 14 maja 2003 r. należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże - w myśl art. 12 ust. 2 - należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.
Opodatkowanie przychodów uzyskiwanych w Polsce przez spółkę niemiecką posiadającą certyfikat rezydencji reguluje polsko - niemiecka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z dnia 14 maja 2003 r. W myśl tej umowy wynagrodzenie z tytułu "wydzierżawiania" firmie polskiej środków trwałych będących własnością podmiotu niemieckiego należy opodatkowywać na podstawie art. 12 ust. 1 i ust. 2, tj. przepisów właściwych w sprawie opodatkowania należności licencyjnych. Jakkolwiek z jurydycznego punktu widzenia "wydzierżawienie środka trwałego" ma niewiele wspólnego z udzieleniem licencji, czyli z obrotem prawami na dobrach niematerialnych, to z uwagi na odmienne definiowanie pojęć w umowie polsko - niemieckiej, dopuszczalne jest zastosowanie jednolitych zasad opodatkowania dla obu kategorii czynności. W art. 12 ust. 3 umowy międzynarodowej pojęciem "należności licencyjne" objęto bowiem, poza wynagrodzeniem z umów dotyczących praw autorskich i praw własności przemysłowej, także należności płacone za "użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego". Właśnie z uwagi na powyższą regulację Wnioskodawca powołał w zapytaniu art. 12 umowy polsko - niemieckiej jako podstawę opodatkowania przychodów uzyskanych przez firmę niemiecką z dzierżawy środka trwałego.
Naczelnik tut. Urzędu zauważa, iż jakkolwiek Spółka zastosowała właściwą podstawę prawną opodatkowania, to jednak z uwagi na nieprawidłowe interpretowanie wymienionego wyżej art. 12 ust. 1 i ust. 2 umowy polsko - niemieckiej, zajęła nieprawidłowe stanowisko w sprawie. W międzynarodowym prawie podatkowym (Konwencja Modelowa) ustalono zasadę opodatkowywania należności licencyjnych w państwie rezydencji ich odbiorcy. W większości jednak polskich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidziano, że państwu źródła przysługuje prawo opodatkowania należności licencyjnych do określonego procentu kwoty tych należności; i tak w umowie polsko - niemieckiej z dnia 14 maja 2003 r. jest to kwota w wysokości 5% należności brutto. Doktryna prawa międzynarodowego wypracowała stanowisko w sprawie wykładni przepisów przewidujących opodatkowanie u źródła. Otóż podkreśla się, że jeżeli umowa o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu zawiera przepis o prawie opodatkowania u źródła, to pobór podatku we wskazanym w umowie procencie jest obowiązkowy w państwie powstania przychodu w sytuacji, gdy określone należności są przychodami podatkowymi również w myśl ustawodawstwa wewnętrznego tego państwa. Przepisy umów międzynarodowych nie mogą być rozumiane w ten sposób, że podatnikom przysługuje prawo do wyboru jurysdykcji podatkowej jednego z umawiających się państw. Jeśli więc przepisy podatkowe umawiającego się państwa przewidują obowiązek zapłaty podatku z tytułu osiągania określonych dochodów na obszarze danego Państwa, to wówczas niezależnie od woli podatnika osiągającego taki dochód podlega on opodatkowaniu w tym Państwie z ograniczeniami wynikającymi z zawartej umowy międzynarodowej. A zatem wobec tego, że polska ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje w art. 21 ust. 1 pkt 1 opodatkowanie uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów (...) za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego (...), opisane we wniosku przychody spółki niemieckiej uzyskane z tytułu wydzierżawiania środka trwałego podlegają opodatkowaniu w Polsce do wysokości 5% kwoty należności brutto. Nie ma zatem racji Spółka twierdząc, że aby możliwe było pobieranie podatku w Polsce bez narażania spółki niemieckiej na podwójne opodatkowanie, konieczna jest zmiana umowy dzierżawy w takim zakresie, w jakim przewiduje wyłączność opodatkowania w Niemczech. Postanowienia umowne wskazujące miejsce opodatkowania danej grupy przychodów sprzecznie z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa nie wywołują ex lege skutków prawnych. Tak samo należy traktować będącą przedmiotem zapytania umowę dzierżawy środków trwałych w zakresie, w jakim jest niezgodna z art. 12 ust. 1 i ust. 2 umowy polsko - niemieckiej w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych ustaleń Naczelnik tutejszego Urzędu nie potwierdza stanowiska Podatnika orzekając jak w sentencji postanowienia.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego - w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.