POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14a § 4 w związku z art.14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 12.09.2005r. (data wpływu do tutejszego Urzędu Skarbowego w dniu 29.09.2005r.)

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka korzysta z pomocy publicznej na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002r. o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy, zmienionej ustawą z dnia 14 listopada 2003r. Na mocy art. 32f wspomnianej ustawy Spółka przeniosła na Operatora własność majątku, o którym mowa w art. 32d, w jego wartości księgowej, co z kolei spowodowało przejęcie przez Operatora restrukturyzowanych zobowiązań Spółki z mocy prawa. W skład przekazywanego przez Spółkę majątku wchodziły nieruchomości oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu otrzymane nieodpłatnie.

Zdaniem Spółki należy ustalić podstawę opodatkowania traktując jako przychód wartość przejętych przez Operatora zobowiązań publicznoprawnych Spółki, a jako koszt uzyskania przychodu wartość netto przekazanych Operatorowi nieruchomości (nie uwzględniając w kosztach uzyskania przychodu wartości netto przekazanego prawa użytkowania wieczystego gruntu, które zostało nabyte nieodpłatnie). Od tak ustalonej podstawy opodatkowania należy odprowadzić podatek od osób prawnych. Wątpliwości budzi jednak zapis art.32l ustawy z dnia 14 listopada 2003r. o zmianie ustawy o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, w myśl którego „w dniu przejęcia przez Operatora składników majątku i zobowiązań przedsiębiorcy oraz w dniu zbycia tego majątku i spłaty tych zobowiązań przez Operatora, a także umorzenia ich w trybie art. 34i ust. 4, nie rozpoznaje się przychodów podatkowych oraz kosztów uzyskania przychodów”.

Naczelnik Drugiego MUS po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami informuje co następuje:

Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy (Dz. U. z 2002 r. Nr 213, poz. 1800) w art. 1 określa zasady i warunki restrukturyzacji przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy, a także tryb postępowania w sprawach restrukturyzacji.

W myśl przepisu art. 32f ust. 1 pkt. 1 lit. a i lit. b w/w ustawy restrukturyzacja na szczególnych zasadach polega na przejęciu od przedsiębiorcy przez Operatora zobowiązań przedsiębiorcy, o których mowa w art. 32a ust. 1 lub art. 32c ust. 1 (należności publicznoprawne) oraz składników majątku przedsiębiorcy na warunkach określonych w rozdziale 5a ustawy. Zgodnie z ust. 2 w/w przepisu przejęcie przez Operatora zobowiązań przedsiębiorcy następuje z mocy prawa z dniem przeniesienia na niego własności składników majątku według ich wartości księgowej; z tym dniem wygasają także zabezpieczenia tych zobowiązań na majątku lub prawach przedsiębiorcy, ustanowione przez Wierzyciela.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka przeniosła na Operatora własność majątku, o którym mowa w art. 32d ustawy w jego wartości księgowej, co z kolei spowodowało przejęcie przez Operatora restrukturyzowanych zobowiązań Spółki z mocy prawa. W skład przekazywanego przez Spółkę majątku wchodziły nieruchomości oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu otrzymane nieodpłatnie.

Naczelnik Drugiego MUS nie zgadza się ze stanowiskiem Spółki, iż należy w tym przypadku ustalić podstawę opodatkowania traktując jako przychód wartość przejętych przez Operatora zobowiązań publicznoprawnych Spółki, a jako koszt uzyskania przychodu wartość netto przekazanych Operatorowi nieruchomości (nie uwzględniając w kosztach uzyskania przychodu wartości netto przekazanego prawa użytkowania wieczystego gruntu, które zostało nabyte nieodpłatnie) i od tak ustalonej podstawy opodatkowania odprowadzić podatek od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 7 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Natomiast odpowiednio zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt. 3 wymienionej ustawy – również koszty uzyskania przychodów ze źródeł przychodu z których dochody nie podlegają opodatkowaniu lub są wolne od podatku nie są uwzględniane w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym.

Przy czym użyte w tym przepisie sformułowanie „nie podlegają opodatkowaniu” oraz „są wolne od podatku” obejmuje także zwolnienia przewidziane w innych ustawach. (Wyrok NSA z dnia 10 lutego 1995r., sygn. akt. SA/Gd1406/94).

Skoro w przepisie art. 32l ustawy o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy ustawodawca zawarł zapis, zgodnie z którym w dniu przejęcia przez Operatora składników majątku i zobowiązań przedsiębiorcy na zasadach określonych w niniejszym rozdziale oraz w dniu zbycia tego majątku i spłaty tych zobowiązań przez Operatora, a także ich umorzenia w trybie art. 32i ust. 4, nie rozpoznaje się przychodów podatkowych oraz kosztów uzyskania przychodów – nie ma podstaw aby do opisanej we wniosku sytuacji stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zgodnie z nimi ustalać przychody oraz koszty uzyskania przychodów jeżeli przepis art.32l o pomocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy taką możliwość wyklucza.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego MUS uznaje stanowisko Spółki za nieprawidłowe i postanawia jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz 0,50 zł od każdego załącznika (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej - Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.)