Postanowienie

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w odpowiedzi na wniosek Spółki z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o stosowaniu przepisów prawa podatkowego (data wpływu 9 marca 2005 r.), uzupełniony pismem z dnia 25 kwietnia 2005 r. (data wpływu 29 kwietnia 2005 r.) stwierdza, że przedstawione w zapytaniu nr 2 wniosku stanowisko jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Spółka zwróciła się z następującymi zapytaniami:
- czy płatnik do chwili przekroczenia 183 dni przebywania podatnika na terytorium Rumunii w ciągu roku kalendarzowego powinien odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych do urzędu skarbowego w Polsce, jeżeli podatnik wyjeżdża za granicę z zamiarem przebywania tam przez okres dłuższy niż 183 w ciągu roku kalendarzowego i złoży płatnikowi taką deklarację; podatnik jest pracownikiem Spółki oddelegowanym do pracy na terenie Rumunii; koszty pracy ponosi strona polska (przedsiębiorstwo delegujące pracownika), nadzór nad pracownikiem sprawuje strona polska, ryzyko dotyczące efektów pracy ponosi polski pracodawca;
- w którym państwie w wypadku złożenia takiej deklaracji powinny być odprowadzane zaliczki przez okres 183 dni, skoro po tym terminie zaliczki będą odprowadzane w Rumunii;
- czy dowodem wystarczającym do uprawdopodobnienia przebywania podatnika przez 183 dni za granicą może być złożona przez niego deklaracja.

Zdaniem zainteresowanej Spółki, w każdym przypadku zaliczki powinny być odprowadzone przez płatnika w Polsce za okres 183 dni przebywania podatnika za granicą, a po przekroczeniu tego okresu - zaliczki powinny być płacone przez podatnika w Rumunii; deklaracja pracownika jest wystarczająca dla przyjęcia ile dni (od kiedy do kiedy) przebywał on na terenie Rumunii.

Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego uprzejmie wyjaśnia:
Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rumunii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 23 czerwca 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 109, poz. 530), zwana dalej umową, w art. 16 ust. 2 lit. a) stanowi, że bez względu na postanowienia ustępu 1 tego artykułu, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

Aby państwo, na terytorium którego wykonywana jest praca, mogło opodatkować dochód za jej świadczenie, podatnik faktycznie powinien w nim przebywać więcej niż 183 dni. Dopiero po zaistnieniu takiego zdarzenia państwo rumuńskie może skutecznie domagać się zapłaty podatku od dochodu z pracy najemnej, a Spółka może nie pobierać zaliczek, gdyż zgodnie z przepisami w/w umowy, są one zwolnione w Polsce od podatku; dochody takie mogą zostać użyte ewentualnie do wyliczenia stopy procentowej w ramach zastosowania metody wyłączenia z progresją (metody uniknięcia podwójnego opodatkowania) na podstawie art. 27 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej updof.

Zamiar pracownika i oświadczenia w tym zakresie, do momentu przekroczenia 183 dni, nie wpływają na zaniechanie wykonywania obowiązku Spółki - jako płatnika w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej - do obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy oraz dokonania ich wpłaty w polskim urzędzie skarbowym w myśl przepisów wyznaczających te obowiązki - art. 31, art. 32 ust. 1 i art. 38 ust. 1 updof.

Oświadczenie podatnika o przebywaniu powyżej 183 dni na terytorium Rumunii z pewnością może być brane pod uwagę jako dowód, w tym również jako dowód przez naczelnika właściwego organu podatkowego w ramach postępowań prowadzonych na podstawie Ordynacji podatkowej; dowód taki podlega stosownej ocenie. Nie mniej, jeśli Spółka sprawuje nadzór nad oddelegowanym pracownikiem, by móc zastosować zwolnienie przewidziane w umowie, przy zachowaniu należytej staranności, powinna mieć możliwość ustalenia stanu faktycznego i ewentualnego zweryfikowania oświadczenia pracownika.

Mając na uwadze powyższe, Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę; traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Na niniejsze postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia, stosownie do art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 O.p. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia, stosownie do art. 222 w związku z art. 239 O.p. podatkowej. Zażalenie podlega opłacie skarbowej uiszczanej w postaci znaków opłaty skarbowej, która wynosi 5 zł od podania i 50 gr za każdy załącznik.