P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu pisemnego wniosku z dnia 20.06.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 21.06.2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego co do zakresu i sposobu zastosowania ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w sprawie opodatkowania usługi transportowej świadczonej przez kontrahenta krajowego na rzecz polskiego przedsiębiorcy dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów- stwierdzam, że stanowisko Wnioskującego jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 20.06.2005 r. Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Z przedstawionego w przedmiotowym piśmie stanu faktycznego wynika, iż Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, wykorzystując do tego transport obcy, który wykonywany jest przez podmiot krajowy. Na podstawie faktury za usługę transportową (opodatkowaną stawką 22% VAT) Spółka obciąża należnością za samą usługę transportową kontrahenta unijnego, posiadającego NIP kraju członkowskiego.

Wnioskujący pyta, czy sprzedaż przedmiotowej usługi należy ująć w deklaracji VAT-7 w pozycji 28 i w informacji podsumowującej oraz jaką stawkę VAT należy zastosować...

W ocenie Wnioskującego jest to refundacja poniesionych kosztów i kontrahenta unijnego należy obciążyć kosztami usługi bez naliczania podatku VAT na fakturze - uznać tą sprzedaż za niepodlegającą przepisom ustawy o VAT, a w związku z tym nie ujmować jej w deklaracji VAT-7 ani w informacji podsumowującej.

W przedstawionym w w/w piśmie stanie faktycznym organ nie podziela stanowiska Podatnika.

Refakturowanie usług nie zostało uregulowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Nie zostały także określone szczególne zasady ustalania podstawy opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W zakresie tym obowiązuje art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, w myśl którego podstawą opodatkowania jest obrót (…). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Zgodnie z ust. 4 cyt. art. 29 obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur. Ponieważ ustawodawca nie doprecyzował co obejmuje „całość świadczenia od nabywcy” należy tu odwołać się do treści art. 11(A) ust. 2 VI Dyrektywy VAT Rady UE. Zgodnie z brzmieniem tego artykułu podstawa opodatkowania obejmuje:

(a) podatki, opłaty i podobne należności, z wyłączeniem podatku od wartości dodanej;
(b) dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy.
Z treści art. 11(A) VI Dyrektywy jednoznacznie wynika więc, że koszty transportu traktowane są jako element podstawowego świadczenia (transport związany jest z daną dostawą).

Ponadto należy wskazać, że w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów koszty transportu są wliczane do podstawy opodatkowania. Wynika to z treści art. 31 ust. 1 i 2 cyt. ustawy. Podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Podstawa opodatkowania obejmuje:
1) podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze związane z nabyciem towarów, z wyjątkiem podatku;
2) wydatki dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę od podmiotu dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia.
Skoro więc podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów włącza do podstawy opodatkowania koszty transportu, którymi został obciążony przez dostawcę, to sprzedający nie powinien opodatkowywać ich odrębnie. Koszty transportu związane z inną czynnością np. dostawą towarów stanowią element kosztów związanych z tą czynnością (dostawą) i kształtują w efekcie kwotę, której dostawca żąda od nabywcy.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli Spółka w ramach umowy sprzedaży zobowiązała się do dostarczenia towaru nabywcy do wskazanego przez niego miejsca, to wartość usługi przewozowej (niezależnie od tego czy transport wykonuje sprzedawca czy inny podmiot) winna uwzględnić w cenie sprzedawanego towaru. Bezpodstawne jest w tej sytuacji wyodrębnienie ze świadczenia sprzedaży towarów usługi transportowej i opodatkowanie kosztów tej usługi w sposób odrębny od sprzedaży towarów. Usługę tę traktuje się jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla danego towaru. W tej sytuacji Jednostka nie świadczy bowiem odrębnych usług transportowych i nie ma obowiązku wystawiania faktur.

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszego postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, natomiast jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy - do czasu jej zmiany albo uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia.

Zażalenie od postanowienia organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciwko postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 oraz art. 239 Ordynacji podatkowej).