P O S T A N O W I E NI E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60) stwierdzam, że stanowisko Banku przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 15 lipca 2005 r. Bank wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Bank prosio wyjaśnienie, czy zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 25 lit.b i art. 16 ust.2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54 poz. 654 z późn. zm.) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność z tytułu kredytu inwestycyjnego, którego nieściągalność została udokumentowana w podany niżej sposób:

Bank udzielił kredytu inwestycyjnego Spółce z o.o. Z uwagi na brak spłat Bank skierował wierzytelność na drogę postępowania egzekucyjnego. Wobec bezskuteczności egzekucji umorzono postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego. W toku postępowania egzekucyjnego ustalono, że Spółka nie prowadzi działalności oraz nie pozostawiła majątku.

Zabezpieczeniem kredytu był weksel poręczony przez Prezesa tej Spółki. Bank nie wszczynał egzekucji z weksla w stosunku do poręczyciela, aby nie ponosić dodatkowych kosztów egzekucyjnych. Jednocześnie, w stosunku do Prezesa tej Spółki równolegle toczyło się postępowanie egzekucyjne wierzytelności Banku z tytułu zaciągniętej przez niego, jako osobę fizyczną, pożyczki gotówkowej. Z uwagi na brak majątku komornik umorzyła postępowanie.

Zdaniem Banku udokumentowanie nieściągalności wierzytelności z tytułu kredytu inwestycyjnego w podany wyżej sposób pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tej wierzytelności.

Oceniając stanowisko Banku wyrażone w sprawie, stwierdzam co następuje: Zgodnie z art. 16 ust.1 pkt 25 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54 poz. 654 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem:- udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) – wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę nie spłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów. Kwestę udokumentowania nieściągalności wierzytelności reguluje art. 16 ust. 2 cytowanej ustawy. Punkt 1 powołanej normy prawnej stanowi, że za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

W analizowanej sprawie nieściągalność wierzytelności z tytułu kredytu inwestycyjnego udzielonego Spółce nie została udokumentowana w sposób przewidziany w powołanym wyżej art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten mówi o udokumentowaniu nieściągalności wierzytelności, czyli o udokumentowaniu braku majątku, z którego wierzyciel mógłby zaspokoić swoje świadczenie. W przedstawionym stanie faktycznym, dokumentem tym byłoby postanowienie o nieściągalności konkretnej wierzytelności wydane w stosunku do dłużnika jak i poręczyciela. Kwestię odpowiedzialności poręczyciela regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz.93 z poźn. z.m.) Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 881 Kodeksu cywilnego w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel odpowiada jak dłużnik solidarny. Jego odpowiedzialność polega na tym, że gdy zobowiązanie staje się wymagalne, wierzyciel może dochodzić jego wykonania od dłużnika głównego i poręczycieli łącznie lub od każdego z nich z osobna, przy czym, aż do zaspokojenia wierzytelności, zarówno dłużnik jaki i poręczyciel pozostają zobowiązani, co wynika z art. 366 Kodeksu cywilnego. Bank dysponując postanowieniem o nieściągalności wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej zawartej ze Spółką, wydanym w stosunku do dłużnika, nie udokumentował nieściągalności przedmiotowej wierzytelności, gdyż nie dysponuje wymaganym przez art. 16 ust. 2 pkt 1 dokumentem świadczącym o nieściągalności wierzytelności w stosunku do poręczyciela, jako zobowiązanego do wykonania tego świadczenia.

Postanowienie o nieściągalności wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej zawartej między Bankiem a poręczycielem, jako osobą fizyczną, nie jest dokumentem świadczącym o nieściągalności wierzytelności z tytułu kredytu inwestycyjnego udzielonego Spółce. Dotyczy ono innej wierzytelności. Wobec nie udokumentowania nieściągalności przedmiotowej wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od osób prawnych, wierzytelność ta nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust.1 pkt 25 ustawy. Jak z powyższego wynika, stanowisko Banku w rozstrzyganej kwestii jest nieprawidłowe.

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.