Postanowienie

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), w odpowiedzi na wniosek Spółki z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o stosowaniu przepisów prawa podatkowego (data wpływu 9 marca 2005 r.), uzupełniony pismem z dnia 25 kwietnia 2005 r. (data wpływu 29 kwietnia 2005 r.)stwierdza, że przedstawione w zapytaniu nr 1 wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Spółka zwróciła się z zapytaniem, w jaki sposób płatnik określa moment przekroczenia okresu 183 dni przebywania przez podatnika na terytorium Rumunii w ciągu roku kalendarzowego. Podatnik jest pracownikiem Spółki oddelegowanym do pracy na terenie Rumunii; koszty pracy ponosi strona polska (przedsiębiorstwo delegujące pracownika), nadzór nad pracownikiem sprawuje strona polska, ryzyko dotyczące efektów pracy ponosi polski pracodawca.
Zdaniem zainteresowanej Spółki, wydaje się słuszne zastosowanie metody określającej czas przebywania na terenie Rumunii przez kolejno następujące po sobie dni pobytu podatnika na terytorium Rumunii. W związku z tym pracodawca będący płatnikiem może przyjąć przy określaniu upływu terminu 183 dni czas przebywania pracownika na terytorium Rumunii liczony od dnia wyjazdu w celu świadczenia pracy (jeżeli rozpoczęcie świadczenia pracy następuje w ciągu roku kalendarzowego), lub - określić ten termin jako pierwsze 183 dni roku (jeżeli pracownik wyjechał z Rumunii w poprzednim roku kalendarzowym). Krótkie wyjazdy poza Rumunię, w tym okolicznościowe i urlopy, nie powodują przerwania biegu 183 dni. Płatnik uważa, że zastosować należy art. 12 ustawy Ordynacja podatkowa - w zakresie określenia terminów w prawie podatkowym.

Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego uprzejmie wyjaśnia:
Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rumunii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 23 czerwca 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 109, poz. 530), zwana dalej umową, nie zawiera żadnych wskazówek, co do metody liczenia okresu pobytu na terytorium drugiego państwa.

Artykuł 12 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w brzmieniu: Jeżeli początkiem terminu określonego w dniach jest pewne zdarzenie, przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia, w którym to zdarzenie nastąpilo. Upływ ostatniego z wyznaczonej liczby dni uważa się za koniec terminu - powinien mieć zastosowanie tylko do terminów materialnych i procesowych w wykonywaniu obowiązków podatkowych, postępowaniach prowadzonych na podstawie Ordynacji podatkowej, itd., lecz nie do liczenia dni w stosowaniu art. 16 ust. 2 umowy. W tym artykule umowy nie wskazano żadnego terminu tylko pewien łączny okres odzwierciedlający stan faktyczny, czyli pobyt (jakiś okres jest co prawda terminem, ale tutaj posiada inne znaczenie), na który może składać się pewna liczba krótszych okresów, pomiędzy którymi występują przerwy. W pewnych sytuacjach zastosowanie art. 12 § 1 Ordynacji podatkowej mogłoby doprowadzić do nielogicznych i nieżyciowych wniosków.
Na przykład, w odniesieniu do podatników, którzy są rezydentami państw ościennych, a którzy codziennie przekraczają granicę po pracy w Polsce (udając się z powrotem do swojego państwa), jeśli uwzględniony zostanie sposób liczenia zgodny z art. 12 § 1 O.p. i pomijając w liczeniu dzień przybycia, jako dnia początkowego terminu (przy obliczaniu którego nie uwzględnia się dnia, w którym to zdarzenie nastąpiło) - stwierdzilibyśmy, że podatnicy ci nie przebywali na terytorium RP ani jednego dnia. Doprowadziłoby to do sytuacji, w której pracujących w Polsce w ciągu praktycznie całego roku podatników, otrzymujących wynagrodzenie z zagranicy, nie można byłoby opodatkować tylko z tego względu, iż według użycia takiego sposobu liczenia nie przebywali oni w Polsce ani jednego dnia (w rzeczywistości całej doby).

Liczenie dni pobytu winno być dokonywane w tym przypadku metodą określającą dni fizycznej obecności osoby na terytorium danego państwa. Jest to metoda przyjęta w komentarzu do art. 15 ust. 2 dot. pracy najemnej Modelowej Konwencji OECD. Okres 183 dni jest okresem fizycznej obecności podatnika w państwie źródła, tj. Rumunii (w tym państwie jest położone źródło przychodu, ponieważ tam jest wykonywana praca), obejmującym dni jego pobytu w tym państwie. Przy obliczaniu tego okresu powinny być brane pod uwagę następujące dni: część dnia, dzień przyjazdu, dzień odjazdu, soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy (spędzane w tym państwie przed rozpoczęciem pracy, w trakcie pobytu i po jego zakończeniu), okresy szkolenia, strajków, okresy przestoju w pracy z powodu opóźnień w dostawach, dni choroby (pracownika lub jego rodziny). W przypadku choroby pracownika, która miała miejsce w ramach okresu pobytu w państwie źródła pomiędzy okresami wykonywania pracy, czas ten wlicza się do 183 dni. Jeżeli jednak choroba wypada na końcowy okres pobytu pracownika w obcym kraju i przekracza datę zadeklarowanego wyjazdu, to wówczas przyjmuje się, że okres ten nie powinien być traktowany jako pobyt w państwie źródła, i jako taki nie posiada on wpływu na regułę 183 dni.

Wyjazdy pracowników poza Rumunię, niezależnie od ich długości, powinny powodować przerwanie biegu 183 dni. Każdy pełny dzień spędzony poza tym państwem nie może zostać wzięty pod uwagę w liczeniu dni pobytu.

Mając na uwadze powyższe, Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę; traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących;
- nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Na niniejsze postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia, stosownie do art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 O. p. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia, stosownie do art. 222 w związku z art. 239 O.p. podatkowej. Zażalenie podlega opłacie skarbowej uiszczanej w postaci znaków opłaty skarbowej, która wynosi 5 zł od podania i 50 gr za każdy załącznik.