D E C Y Z J A

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu zażalenia podatnika na postanowienie z dnia 8 sierpnia 2005r. Nr Fn II 3110/6/2005 Prezydenta Miasta w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

na podstawie art 14b par. 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz 60 ze zmianami) w zwiazku z art !a ust 1 pkt 1 oraz art 5 ust 1 pkt 2 lit a ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 9 poz 84 ze zmianami)

- zmienia postanowienie organu I instancji i uznaje, że budynki nr 9 o pow . 3.112m kw, nr 10 o pow. 3037 m kw położone na działce nr ewidencyjny 359 jako budynki koszarowe wykorzystywane do zakwaterowania żołnierzy odbywajacych służbę wojskową, powinny być opodatkowane zgodnie z art 5 ust 1 pkt 2 lit a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych według stawek przewidzianych dla budynków mieszkalnych lub ich części.

U Z A S A D N I E N I E

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2005r. Nr Fn. II 3110/6/2005 Prezydent Miasta na wniosek podatnika udzielił pisemnej interpretacji na podstawie art 14a par. 1, par. 3 i par. 4 Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego oceniając, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Organ I instancji uznał bowiem, że budynki koszarowe nie stanowią budynków mieszkalnych i podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości ze stawką podatku przewidzianą dla budynków pozostałych.

W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji wskazał, że zgodnie z treścią Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zmianami), budynki podzielone są na dwie podgrupy: budynki mieszkalne i niemieszkalne. Budynki mieszkalne, zgodnie z definicja tam zawartą, to budynki, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Budynki niemieszkalne są to natomiast obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Rodzaj 110 "Budynki mieszkalne" obejmuje miedzy innymi domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty, bursy szkolne, domy studenckie, domy dla bezdomnych. Rodzaj ten nie obejmuje hoteli i podobnych budynków krótkotrwałego zakwaterowania, ponieważ zostały one zakwalifikowane do rodzaju 109 - "inne budynki niemieszkalne". W grupie tej wymienione zostały między innymi restauracje, zakłady karne, budynki koszarowe, schroniska młodzieżowe. W związku z powyższym organ I instancji uznał, że budynki koszarowe, z wyjątkiem budynków mieszkalnych na terenie koszar i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegają według stawek przewidzianych dla budynków pozostałych. Organ wskazał dalej, że stanowisko takie wyraziło Ministerstwo Finansów - Dyrektor Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru w piśmie znak LK-833/PP/05/BM6-605 z dnia 27 kwietnia 2005r.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł podatnik wnosząc o uchylenie postanowienia organu I instancji i wydanie interpretacji przyjmującej, iż budynki koszarowe stanowią budynki mieszkalne w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W uzasadnieniu zażalenia kwestionując zasadność stanowiska organu I instancji wskazał, że ustawa o podatkach i opłatach lolalnych w treści art. 1a pkt 1 zawiera definicję budynku, bez rozgraniczenia pojęć: "budynki mieszkalne" i "budynki pozostałe". Natomiast art. 5 ust. 1 pkt 2a wyżej powołanej ustawy, określający maksymalne stawki podatku za 1m kw. wskazuje na różne stawki podatku mające zastosowanie do budynków mieszkalnych oraz dla budynków pozostałych. Podkreślił następnie, iż z uwagi na brak zdefiniowania w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych pojęcia "budynki mieszkalne" wnioskodawca przyjął za zasadę, iż podstawą opodatkowania są dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. z 2000r. Dz.U. Nr 1086 ze zmianami). Zdaniem podatnika Prezydent Miasta w wydanym postanowieniu przytaczając treść Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych dokonał zawężenia pojęcia "zabudowań koszarowych" do pojęcia "budynków koszarowych", a nadto porównał budynki koszarowe, które w całości bądź też w części są wykorzystywane do zbiorowego stałego zakwaterowania żołnierzy, do zakładów karnych, schronisk młodzieżowych, restauracji, które nie są budynkami mieszkalnymi. Podstawowym kryterium mającym wpływ na ocenę, czy budynek jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu art. 5 ust 1 pkt 2a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych może być jego faktyczne przeznaczenie i wykorzystywanie na cele mieszkalne.

W ocenie podatnika, stanowisko Prezydenta Miasta zawarte w postanowieniu nie może być uzasadnione, gdyż pojęcie "koszar" wyjaśnia w sposób wyczerpujący i potwierdzajacy stanowisko podatnika - mały słownik języka polskiego PWN 1969r. str. 307 "budynek przeznaczony na kwaterowanie żołnierzy. Mieszkać w koszarach". Pod określeniem "zabudowania koszarowe" należy rozumieć wszystkie budynki zlokalizowane w obrębie "koszar" tj. na terenach wykorzystywanych przez resort Obrony Narodowej. Przepisy obowiązujące jednostki organizacyjne resortu ON w zakresie ewidencji nieruchomości wojskowych tj. Instrukcja o organizacji i użytkowaniu systemów eksploatacji i wykorzystania budynków wojskowych "Lemat - 3" oraz ewidencji infrastruktury terenów wojskowych "Lemat - 4" wydane przez Ministerstwo Obrony Narodowej Główne Kwatermistrzostwo WP w 1980r. (kwat. Bud. 74/79) wyszczególnia różne rodzaje budynków między innymi internat, koszrowiec, wartownia, biuro - sztabowy, areszt, magazyn, garaż, kuchnia, stołówka itp. Zdaniem więc podatnika budynki koszarowe przeznaczone są do zakwaterowania tj. zamieszkiwania żołnierzy na czas pełnienia przez nich służby wojskowej, czyli funkcja tego budynku jest typowo mieszkalna. Żołnierze służby zasadniczej są powoływani do pełnienia czynnej służby w wojsku na czas określony, ale każdego roku powoływane są nowe roczniki, czyli kwatery sa stale wykorzystywane na cele mieszkaniowe. Przedmiotowe budynki służą całodobowemu pobytowi żołnierzy, odpowiadają wymogom dla pomieszczeń mieszkalnych, wyposażone są w łóżka, szafki, taborety i niezbędne urządzenia sanitarne, spełniają więc wszelkie warunki niezbędne do zamieszkania. W dalszej części uzasadnienia zażalenia podatnik wskazał, iż ostateczne znaczenie przesądzające o charakterze mieszkalnym budynków w których znajdują się wspólne kwatery przeznaczone do zakwaterowania żołnierzy ma ustawa z dnia 22 czerwca 1995r. o zakwaterowania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity z 2005r. Dz.U. Nr 41 poz 398). Zgodnie z art. 6 ust 1 tej ustawy na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza sie wspólne kwatery stałe, będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych.

Podatnik zapoznając sie z aktami sprawy w Samorządowym Kolegium Odwoławczym w trybie art. 200 Ordynacji podatkowej, podtrzymał swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie i jeszcze raz podkreślił, że zarówno interpretacje Prezydenta Miasta, a także stanowisko Dyrektora Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru zawęziły pojęcie "zabudowania koszarowe" do pojęcia "budynku koszarowego". Uznał zatem, że wbrew twierdzeniu organu podatkowego, pobyt w koszarach nie służy realizacji obowiązku służby wojskowej, lecz właśnie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych żołnierzy, którzy tę służbę pełnią, a więc budynki koszarowe przeznaczone do zakwaterowania pełnia rolę mieszkalną dla żołnierzy w okresie pełnienia służby.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozpatrując zażalenie ustaliło co następuje.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz.U. z 2002r. Nt 9 poz. 84 ze zmianami) w art. 5 określa wysokość stawek podatku od nieruchomości i między innymi od budynków lub ich części. Stawki te zróżnicowane są w zależności od rodzaju budynku. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 tej ustawy budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, jak również ustawa z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2003r. Nr 207 poz. 2016 ze zmianami) nie zawierają definicji budynku mieszkaniowego. Wskazać jednak trzeba , że zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2000r. Nr 100 poz 1086 ze zmianami) podstawę wymiaru podatków stanowią dane w ewidencji gruntów i budynków. Sposób zaś prowadzenia ewidencji określony został w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2001r. Nr 38 poz. 454). W par. 65 ust 1 w/w rozporządzenia wymienia się 10 rodzajów budynków podzielonych ze względu na ich podstawowe funkcje użytkowe, w tym między innymi budynki mieszkalne, budynki przemysłowe, budynki transportu i łączności oraz inne budynki niemieszkalne. Zgodnie z ust 2 tego przepisu przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami klasyfikacji środków trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej. W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz.U. z 1999r. Nr 112 poz. 1317) budynki mieszkalne zostały określone jako obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku jest wykorzystywana na cele mieszkalne. Rozporządzenie to w Sekcji 1, Dziale 11, Grupie 113, Klasie 1130 – budynki zbiorowego zamieszkania wymienia „budynki mieszkalne na terenie koszar”, zaś w Sekcji 1, Dziale 12, Grupie 127, Klasie 1274 – pozostałe budynki mieszkalne gdzie indziej nie wymienione, wymienia „zabudowania koszarowe”. Należy więc uznać, że podstawowym kryterium mającym wpływ na ocenę, czy dany budynek jest budynkiem mieszkalnym w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych może być jego faktyczne przeznaczenie i wykorzystywanie na cele mieszkalne.

W przypadku braku w prawie podatkowym definicji budynku mieszkalnego, należy zastosować przede wszystkim wykładnię językową. Sięgając do Słownika Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN 2003r. za „budynek mieszkalny” przyjęto budynek służący, przeznaczony i nadający się do mieszkania czy zamieszkiwania. Natomiast pojęcie „mieszkać” oznacza zajmować jakieś pomieszczenie i traktować je jako główne miejsce swojego pobytu, czyli przebywać gdzieś stale albo czasowo. Pojęcie zaś „zakwaterować się” to zająć kwaterę, zamieszkać gdzieś na określony czas, na czas pobytu w danej miejscowości. Wykładnia językowa pojęcia budynku mieszkalnego przemawia więc za uznaniem budynków, w których zakwaterowani są żołnierze na czas pełnienia służby wojskowej za budynek mieszkalny. Wykładnie taką analizując analogiczny problem, zastosował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 16 stycznia 2004r. sygn. akt III S.A. 1117/03 i z dnia 16 czerwca 2004r. sygn akt III S.A. 487/03 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoczynając skargę kasacyjną – wyrok z dnia 7 czerwca 2005r. sygn. akt FSK 1936/04. Sąd Administracyjny stwierdził, że dokonując wykładni językowej prawa podatkowego, która powinna być uściślana i rozwijana w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, należy przede wszystkim szukać „podatkowego” rozumienia pojęć używanych przez ustawodawcę. Przy klasyfikacji budynków wyżej przedstawiona wykładnia językowa znajduje poparcie w innych dyrektywach interpretacyjnych, a w szczególności w wykładni systemowej. Znaczenie przesądzające dla zaliczenia budynku, w którym zakwaterowani są żołnierze, do budynków o charakterze mieszkalnym, mają przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (tekst jednolity z 2005r. Dz.U. Nr 41 poz 398). Zgodnie bowiem z art. 6 ust 1 i art. 7 na zakwaterowanie zbiorowe żołnierzy przeznacza się wspólne kwatery stałe będące pomieszczeniami mieszkalnymi w budynkach położonych na terenach zamkniętych. Wspólne kwatery przeznaczone na zakwaterowanie żołnierzy pełniących służbę wojskową w różnych formach (zasadniczej, nadterminowej, tzw. kontraktowej lub zawodowej) zostały określone jako pomieszczenia mieszkalne, przy czym podkreślić należy, że okresowość zasadniczej służby wojskowej nie ma wpływu na mieszkaniowy charakter pomieszczeń, gdyż sa one stale wykorzystywane przez nowe roczniki powoływane do tej służby.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podziela stanowisko Sądu, iż uznanie budynków koszarowych za budynki mieszkalne może mieć miejsce w przypadku faktycznego ich wykorzystywania do zakwaterowania. Dlatego też w każdej sytuacji, w sposób nie budzących wątpliwości należy ustalić, że w budynkach zamieszkują żołnierze pełniący służbę wojskową. Ponadto powinny być spełnione wymogi zawarte w rozporządzeniu Rady ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych dotyczące stwierdzenie, że co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku jest wykorzystywana na cele mieszkalne.

W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, budynki lub ich części w których znajdują się wspólne kwatery przeznaczone do zakwaterowania żołnierzy na czas służby wojskowej, należy uznać za budynki mieszkalne i zastosować stawkę podatkową zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 2 lit a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.