Z treści wniosku podatnika wynika, że spółka posiada grunt, kupiony wraz z nakładami od innej spółki, zwanej dalej w zapytaniu sprzedającym. Wśród nakładów znajdują się wszelkie nakłady, jakie zostały poniesione przy nabywaniu powyższej nieruchomości. Znajduje się tam również kara, jaką zapłacił sprzedający, a następnie refakturował ją na spółkę. Powyższa kara została wypłacona przez sprzedającego do innej, trzeciej spółki tytułem rozwiązania warunkowej umowy najmu dotyczącej przedmiotowego gruntu. Rozwiązanie tej umowy było niezbędne, aby spółka mogła od sprzedającego kupić działkę. Spółka planuje w najbliższym czasie sprzedać posiadany grunt.

Zdaniem podatnika taki wydatek w momencie sprzedaży nieruchomości będzie kosztem uzyskania przychodu, gdyż:- kara za rozwiązanie warunkowej umowy najmu nie stanowi żadnej z wymienionych w artykule 16 ust. 1 pkt 22 ustawy kar,- w przypadku spółki nie jest to tak naprawdę kara ale koszt nabycia, karę stanowiła dla sprzedającego działkę,- jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu ponieważ był niezbędnym elementem kosztu nabycia gruntu.

Rozpatrując wniosek podatnika Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach stwierdza, co następuje.

Podstawowe kryterium zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów. Cel ten musi być widoczny a poniesione wydatki powinny go bezpośrednio realizować. Wobec tego, aby podatnik mógł dany wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, powinien wykazać bezpośredni związek tego wydatku nie tylko z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, ale również to, że jego poniesienie miało lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztem uzyskania przychodów są uzasadnione racjonalnie i gospodarczo nakłady i wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika, który przez ich poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów z tego źródła.

Zdaniem podatnika, przedmiotowa kara jest elementem ceny nabycia. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych cena nabycia została określona w art. 16g ust. 3. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. Zapłata dobrowolnie przez kupującego kwoty kary za odstąpienie od umowy przez sprzedającego nie wynika z żadnego obowiązku nabywającego, nie stanowi ceny nabycia zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy, nie jest elementem wartości nieruchomości.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego, zapłata przez spółkę zobowiązania mieści się w zakresie stosowania normy zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem nie zalicza się do kosztów uzyskania wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń. Z opisanego przez spółkę stanu faktycznego wynika, że poniosła ona wydatek równy kwocie kary umownej zapłaconej przez poprzedniego właściciela nieruchomości, której aktualnym właścicielem jest podatnik. Za nieuzasadnione i nieracjonalne należy uznać poniesienie wydatku, obowiązek zapłaty którego ciążył na innym podmiocie. W związku z powyższym przedmiotowy wydatek nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów dla celów podatkowych w momencie sprzedaży gruntu przez spółkę.