Stan faktyczny:
Spółka planuje inwestycję w drukarnię, która ma być zlokalizowana w tarnobrzeskiej specjalnej strefie ekonomicznej. Inwestycja ma być realizowana przez Spółkę X z siedzibą w Kielcach, a nie przez wydzielony samodzielny podmiot gospodarczy. Spółka już prowadzi działalność poza terenem strefy.

Pytanie Spółki:
Jakie wymogi formalne winna spełniać ta wydzielona działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia ksiąg handlowych?
Czy w ramach całej Spółki:
- wydzielenie odpowiednich kont grupujących poniesione koszty oraz przychody związane z działalnością na terenie strefy jest wystarczające,
- podział kosztów wspólnych (zarząd, księgowość itp.) przyjętym kluczem np. % jest wystarczający,
- czy wydzielenie organizacyjne powoduje konieczność sporządzania bilansu dla tej wydzielonej działalności?

Stanowisko Spółki:
Zdaniem Spółki wystarczające będzie wyliczenie dochodu wynikające z ksiąg prowadzonych wg w/w zasad oraz uwzględnienie wyliczonego dochodu w CIT-2/O w pozycji B.1.8, a następnie przeniesienie do CIT-2 do pozycji D.1.27.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego oraz zapytania podatnika Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 12 ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 ze zm.) dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Przepisem wykonawczym dla Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie tarnobrzeskiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 226, poz. 2286 ze zm.). Stosownie do postanowień § 5 ust. 3 powołanego rozporządzenia zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy. Przy ustalaniu wielkości zwolnienia od podatku dochodowego, przysługującego przedsiębiorcy prowadzącemu działalność na terenie strefy za pośrednictwem jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 3, przepisy art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się odpowiednio (§ 5 ust. 4 w/w rozporządzenia).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż aby skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy a także poza nią, konieczne jest wydzielenie organizacyjne działalności prowadzonej na terenie strefy, a nie poza jej obszarem. Ustawodawca nie doprecyzował jednak o jakie wyodrębnienie organizacyjne chodzi. Przepisy podatkowe nie stawiają w tym zakresie wymogu wyodrębnienia jednostki w formie oddziału czy zakładu. Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również przepisy regulujące działalność na terenie specjalnych stref ekonomicznych, nie uzależniają prawa do skorzystania ze zwolnienia od ustanowienia samodzielnej jednostki sporządzającej bilans. Warunkiem dostatecznym w ocenie tut. organu jest więc organizacyjne wyodrębnienie jednostki prowadzącej działalność na terenie strefy, w taki sposób aby na podstawie jej ksiąg rachunkowych można było bezspornie ustalić wysokość dochodu kwalifikującego się do zwolnienia.

W kwestii podziału kosztów wspólnych w przypadku działalności w specjalnej strefie ekonomicznej Naczelnik tut. Urzędu podziela pogląd wyrażony przez Łódzki Urząd Skarbowy w informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego II-2/423/249/JB/158/04 z dnia 22.10.2004 r., gdzie czytamy:

"Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Zasadę ustalania kosztów przytoczoną wyżej stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio, o czym mówi przepis art. 15 ust. 2a ustawy.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodów zgodnie z powołaną zasadą ma zastosowanie w sytuacjach wyjątkowych, jedynie do niektórych kosztów Spółki dotyczących działalności na terenie strefy ekonomicznej i działalności poza strefą (np. kosztów ogólnych zarządu), ponieważ zwolnienie podatkowe, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 ze zm.), a nie z tytułu wszystkich uzyskiwanych dochodów z działalności.

Podkreślić należy jednak, że pierwszym i głównym dyspozytorem zaliczenia określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskanym przychodem ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł jest podatnik. Każde zdarzenie winno być rozpatrywane przez Spółkę indywidualnie w oparciu o zakładowy plan kont zatwierdzony przez kierownika jednostki.

Jednocześnie na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik obowiązany jest do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie dochodu, podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględniania w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.".