INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2012 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 10 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2012 r. (data wpływu: 14 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności przysługujących żołnierzom zawodowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2012 r. Wnioskodawca złożył do Urzędu Skarbowego w (...) wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności przysługujących żołnierzom zawodowym. Pismem z dnia 3 lutego 2012 r., nr (…), Naczelnik Urzędu Skarbowego w (...) – działając na podstawie art. 17 § 1 i art. 170 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – przekazał wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 6 ww. rozporządzenia – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4 i art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 2 maja 2012 r., nr ILPB2/415-153/12-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 2 maja 2012 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 9 maja 2012 r.), zaś w dniu 14 maja 2012 r. (data nadania: 11 maja 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 i ust. 2 pkt 2, i ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010 r., poz. 593 ze zm.), żołnierzowi służby kontraktowej przysługuje zasiłek na zagospodarowanie po zawarciu drugiego kontraktu.

Dnia 9 stycznia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję o przyznaniu Mu ww. zasiłku, jednakże został on opodatkowany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasiłek na zagospodarowanie wypłacony żołnierzowi zawodowemu został słusznie opodatkowany, czy też winien być zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 21 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochód z tytułu zasiłku na zagospodarowanie winien być wolny od podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż dnia 9 stycznia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję o przyznaniu Mu na podstawie art. 82 ust. 1 i ust. 2 pkt 2, i ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych zasiłku na zagospodarowanie po zawarciu drugiego kontraktu. Owy zasiłek został opodatkowany.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593 ze zm.), żołnierz zawodowy powołany do pełnienia zawodowej służby wojskowej otrzymuje zasiłek na zagospodarowanie, w wysokości jednomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym.

W myśl art. 82 ust. 2 ww. ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, zasiłek na zagospodarowanie przyznaje się:

1. żołnierzowi służby stałej - po objęciu stanowiska służbowego;
2. żołnierzowi służby kontraktowej - po zawarciu drugiego kontraktu.
   
   

Zasiłek na zagospodarowanie może być przyznany żołnierzowi zawodowemu tylko jeden raz w trakcie pełnienia zawodowej służby wojskowej (art. 82 ust. 3 ww. ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych).

Wracając na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyjaśnić w tym miejscu należy, że przychodami z szeroko rozumianego stosunku służbowego są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty – bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku służbowego nie jest jedynie uposażenie służbowe, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak np. przedmiotowy zasiłek na zagospodarowanie.

Przychód ze stosunku służbowego skutkujący zaistnieniem podstawy opodatkowania powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez osobę pełniącą służbę realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy. Z kolei katalog zwolnień przedmiotowych określony w art. 21 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera zwolnienia od podatku przedmiotowego zasiłku na zagospodarowanie. W odniesieniu do tych przychodów nie zostało także wydane rozporządzenie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych.

Należy w tym miejscu jednoznacznie podkreślić, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienie winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zgodnie ze ścisłą interpretacją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby kwota otrzymanego przez pracownika zasiłku na zagospodarowanie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania, musi być wypłacona w związku z przeniesieniem służbowym. Zatem, zwolnienie podatkowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 nie obejmuje tych żołnierzy zawodowych, którzy otrzymali zasiłki na zagospodarowanie nie związane z przeniesieniem służbowym, lecz z powołaniem do służby stałej lub terminowej.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie cel zwolnienia określonego przepisem ww. art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy podatkowej nie został spełniony, gdyż wypłata zasiłku na zagospodarowanie nie wiąże się z przeniesieniem służbowym Zainteresowanego, wobec czego rzeczony zasiłek na zagospodarowanie nie podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, tenże zasiłek stanowi dla Wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych przychód ze stosunku służbowego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 12 ust. 1 rzeczonej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.