Wnioskiem z dnia 1 VI 2005r. przedsiębiorstwo X zwróciło się do tutejszego organu podatkowego z zapytaniem o to „czy zgodnie z przepisami zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, od zaległej odprawy z przyczyn dotyczących pracodawcy – byłemu pracownikowi, winien potrącić i przekazać do Urzędu Skarbowego z zasądzonej należnej kwoty brutto- pracodawca, czy natomiast całość zasądzonej kwoty (łącznie z należnym podatkiem) przekazać pracownikowi w celu uiszczenia przez niego należnego podatku.”
Zdaniem Wnioskodawcy od zasądzonej odprawy pieniężnej w wysokości 4.120 zł. brutto należało odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy (potrącono kwotę 782,80 zł.) i wykazać w deklaracji PIT-4 przedłożonej w tut. urzędzie.

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku z dnia 1 VI 2005r. (uzupełnionym w dniu 8 VI 2005r.) wynika następujący stan faktyczny:Wyrokiem sądu od przedsiębiorstwa X w Łukowie została zasądzona na rzecz Pani Y kwota 4.120 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej. Powyższe przedsiębiorstwo zachowało się jako płatnik i odprowadziło od powyższej kwoty zaliczkę na podatek dochodowy oraz uwzględniło w deklaracjach PIT-4 i PIT-11 przekazanych odpowiednio tut. urzędowi i Podatniczce.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku przez Państwo zapytania stwierdzam, co następuje:

Odprawa pieniężna stanowi dla celów podatkowych przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z póź.zm) - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz warto pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne.

Wskazany w powołanym przepisie zakres świadczeń uznawanych za przychody ze stosunku pracy nie ma charakteru zamkniętego. Przyjmuje się jednocześnie, że o kwalifikacji określonego rodzaju przychodów do przychodów, o których mowa powyżej, nie przesądza fakt pozostawania osoby otrzymującej dane przysporzenie w stosunku pracy. Istotne jest natomiast, aby stosunek pracy stanowił prawną podstawę wypłaty tych należności. Prawo do otrzymania odprawy pieniężnej reguluje art. 92¹ ustawy z dnia 26 VI 1974r. kodeks pracy (tekst jednolity Dz.U. z 1998r. Nr 21 poz. 94 z póź.zm.). Jest to więc instytucja prawa pracy. W myśl powołanego przepisu odprawa pieniężna przysługuje pracownikowi, spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę.

Zakład pracy dokonując wypłaty odprawy pieniężnej zasądzonej wyrokiem sądu na rzecz byłego pracownika, jako płatnik obowiązany jest na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy. Płatnik ma zatem obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za stanowiskiem takim przemawia fakt nałożenia przez ustawodawcę wskazanym przepisem obowiązku pobierania zaliczek na podatek „od osób które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.” Tymczasem pojęcie „osoby” mieści w sobie zarówno aktualnych, jak i byłych pracowników. Pracodawca, który wypłacił zaległą odprawę pieniężną na podstawie wyroku sądu był zatem zobowiązany do poboru zaliczki na podatek. Inaczej jest w sytuacji, gdy wynagrodzenie wypłaca komornik sądowy ze środków wyegzekwowanych wcześniej od pracodawcy. W takim stanie faktycznym pracownik tego faktycznie nie uzyskał od pracodawcy, zatem pracodawca nie pobiera zaliczki. Jednakże i w tym przypadku pracownik nie jest zobowiązany do samodzielnego wpłacania zaliczki na podatek.

Ustosunkowując się zatem do stanowiska Strony, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łukowie, w oparciu o w/w przepisy, jak również stan faktyczny przedstawiony przez przedsiębiorstwo stwierdza, iż pogląd Strony, co do obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od zasądzonej sądownie odprawy pieniężnej, jest prawidłowy.