Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia ... S.A. z siedzibą w ... z dnia 29 marca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy z dnia 17 marca 2005 r. Nr ZD/423-52-30/05 w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w którym uznał przedstawione przez Spółkę stanowisko za nieprawidłowe

odmawiam zmiany zaskarżonego postanowienia organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 8 lutego 2005 r. ... S.A. z siedzibą w ... zwróciła się do Naczelnika Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym stanie faktycznym.

... S.A. w ramach procesu restrukturyzacji w niektórych cukrowniach (Oddziałach Spółki) zaprzestała produkcji cukru (wygaszono produkcję). W Oddziałach tych znajduję się duża liczba środków trwałych, które w związku z likwidacją produkcji cukru nie są wykorzystywane w bieżącej działalności Spółki.

Zapytanie Spółki dotyczyło możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych znajdujących się w Oddziałach (cukrowniach), w których zaprzestano produkcji cukru. Zdaniem Spółki – analiza przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) - w tym przepisów artykułów 16 ust. 1,

16c pkt 5 oraz 16h ust. 1 pkt 1 – prowadzi do wniosku, że odpisy amortyzacyjne od środków trwałych nie wykorzystywanych aktualnie w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej winny być jej kosztami uzyskania przychodów.

Naczelnik Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 17 marca 2005 r. Nr ZD/423-52-30/05 uznał, że przedstawione przez Podatnika stanowisko jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia Naczelnik Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy, powołał się na przepisy art. 15 i 16 oraz 16c pkt 5 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelnik Urzędu Skarbowego wskazał m.in., że aby odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów musi istnieć związek pomiędzy ową amortyzacją a przychodami podatnika. Nawet jednak, jeżeli ów związek istnieje nie zawsze można odpisy amortyzacyjne zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż przepis art. 16c pkt 5 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza zakaz amortyzowania nieużywanych środków trwałych oraz wartości niematerialnych w każdym przypadku zaprzestania działalności.

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem pismem z dnia 29 marca 2005 r.

Spółka złożyła zażalenie, w którym wniosła o uchylenie postanowienia Naczelnika

Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego oraz uznanie stanowiska prezentowanego przez Spółkę we wniosku z dnia 8 lutego 2005 r. za słuszne. W zażaleniu Spółka zarzuca naruszenie art. 16c pkt 5 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez rozszerzenie zakresu jego obowiązywania na inne sytuacje niż w nim wymienione oraz naruszenie art. 16 ww. ustawy poprzez pominięcie jego obowiązywania.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy po zapoznaniu się z przedstawionym stanem faktycznym zważył co następuje.

Zdaniem Spółki odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, które nie są wykorzystywane dla celów działalności gospodarczej i znajdują się w nieczynnych cukrowniach (oddziałach) stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Wydatki na nabycie stopniowo zużywających się składników majątku (środków trwałych) z uwagi, że służą osiągnięciu przychodów w dłuższym okresie czasu, nie są zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy).

W myśl art. 15 ust. 6 kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zostały określone kryteria, jakie muszą być spełnione, aby składnik majątku mógł być uznany za środek trwały, podlegający amortyzacji (art. 16a ust. 1 ustawy). Jednym z warunków jest wykorzystywanie przez podatnika składnika majątku na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Ponadto warunkiem uznania odpisów amortyzacyjnych środka trwałego jako kosztu uzyskania przychodu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego tego rodzaju, że uzyskanie przez podmiot przychodu nastąpiło w wyniku gospodarczego wykorzystywania danego środka trwałego. Aby jednak odpisy amortyzacyjne mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, musi istnieć związek pomiędzy ową amortyzacją a przychodami podatnika. W konsekwencji nieużywany środek trwały przestaje być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością, a odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztu uzyskania przychodów. Prawo do dokonywania odpisów istnie więc tak długo, jak długo podatnik daną rzecz faktycznie wykorzystuje na potrzeby prowadzonej działalności.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego Spółka zaprzestała produkcji cukru w niektórych cukrowniach, stąd znajdujące się w nich środki trwałe przestały być wykorzystywane w prowadzonej działalności a zatem odpisy amortyzacyjne tych środków nie mają związku z przychodami.

Natomiast odnosząc się do zarzutu Spółki naruszenia przez Naczelnika Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego przepisu art. 16c pkt 5 poprzez rozszerzenie zakresu jego obowiązywania na inne sytuacje niż w nim wymienione, stwierdzam, że zarzut ten jest chybiony.

Przepis art. 16c pkt. 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza z amortyzacji składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Obowiązek rezygnacji z amortyzacji tych składników występuje od miesiąca następnego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Powyższy przepis pozbawia podatnika prawa do amortyzacji środków trwałych w każdym przypadku zaprzestania działalności.

Użyty w tym przepisie zwrot “zaprzestanie działalności” zdaniem tut. organu wskazuje, że nie chodzi o zaprzestanie prowadzenia działalności w ogóle, lecz o zaprzestanie jakiegoś jej rodzaju, względnie zakresu. Stanowisko Spółki, jakoby zaprzestanie działalności należało wiązać z całkowitym zaprzestaniem działalności gospodarczej jest nietrafne.

Istotą powyższych uregulowań jest bowiem, by dany środek trwały był faktycznie wykorzystywany przez podatnika w jego działalności gospodarczej – bądź bezpośrednio, bądź prawnie (np. w postaci umowy najmu).

Dyrektor Izby Skarbowej wskazuje, że w myśl przedstawionych wyżej regulacji

wraz z zaprzestaniem wykorzystywania danego składnika majątku do działalności, w której był wykorzystywany - i nie używania go odtąd do innej działalności, w tym także w przypadku odstawienia do trwałej rezerwy - należy zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych i to bez względu na czas trwania przerwy.

Odnośnie stwierdzenia Spółki, że skoro nie wystąpiła żadna z sytuacji wymienionych w art. 16h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – to Spółka ma prawo nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych, należy uznać za błędne. Brak bowiem wykorzystywania środków trwałych w myśl już wyżej cytowanego przepisu art. 16c pkt 5 pozbawia podatnika możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Skoro Spółka zaprzestała produkcji cukru w niektórych oddziałach, to tym samym odpisy amortyzacyjne od składników majątkowych znajdujących się w tych cukrowniach nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, bowiem w takiej sytuacji składniki majątku nie podlegają amortyzacji dla celów podatkowych.

Stanowisko Spółki zawarte w zapytaniu w w/w kwestii nie jest zatem zgodne z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

Jednocześnie organ podatkowy informuje, że powyższa interpretacja w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

Na decyzję tę służy skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia.