Decyzja

Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu działając na podstawie art. 14 b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005x. nr 8, poz. 60) - po rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 6 kwietnia 2004x. nr DPH/997/2005 na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu PDP-423-02/MD/OS z dnia 18 marca 2005 r. dotyczące interpretacji prawa podatkowego w kwestii momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowników i składek na ubezpieczenia społeczne -- utrzymuje w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 3 marca 2005 r. sprostowanym pismem z dnia 15.03.2005 r., Jednostka zwróciła się do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu z wnioskiem o interpretację przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 954 ze zm.) w kwestii ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowników i składek na ubezpieczenia społeczne w świetle postanowień art. 16 ust. 1 pkt. 57 i pkt. 57a ww. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według Jednostki, wynagrodzenia za dany miesiąc wypłacone w terminie zgodnym z przepisami Kodeksu Pracy i Regulaminu Pracy Spółki z o.o. , a składki ZUS opłacone za dany miesiąc w terminie zgodnym z postanowieniami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a więc wypłacone w miesiącach następujących po miesiącu, których dotyczą, zgodnie z ww. przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów tego miesiąca, którego dotyczą.

Zdaniem Jednostki zawarte w tych przepisach sformułowania: „niewypłacenie, niedokonanie, niepostawienie do dyspozycji" oraz „nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych" należy rozumieć jako niewypłacenie, niedokonanie, niepostawienie do dyspozycji wynagrodzeń oraz nieopłacenie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, w terminach wynikających z ww. ustaw i regulaminu.

We wniosku Jednostka podnosiła również, iż przyjęcie, że o momencie zaliczenia wynagrodzeń i składek ZUS do kosztów uzyskania przychodów, według art. 16 ust. 1 pkt. 57 i pkt. 57a ww. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. decyduje data faktycznej wypłaty wynagrodzeń i opłacenia składek ZUS, jest krzywdzące dla podatnika, gdyż niewliczenie wynagrodzeń i składek ZUS do kosztów tego miesiąca, którego dotyczą, zniekształca wynik finansowy Spółki i powoduje powstanie dodatkowego zobowiązania podatkowego. Ponadto, do kosztów roku 2005 zostaną zaliczone wydatki z tytułu wynagrodzeń za 11 miesięcy mimo, iż Spółka dokona wypłat za 12 miesięcy, co jest niezgodne z rzeczywistością ekonomiczną.

Zaskarżonym postanowieniem Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu działając na podstawie art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005x. nr 8, poz. 60) stwierdził, iż stanowisko Jednostki jest nieprawidłowe. Przedstawiając szczegółowe uzasadnienie, w postanowieniu tym wyjaśniono Jednostce, iż na podstawie art. 16 ust. 1 pkt. 57 i pkt. 57a ww. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, o momencie uznania za koszt uzyskania przychodów należności, o których mowa w tych przepisach, decyduje data ich faktycznej wypłaty, dokonania lub postawienia do dyspozycji osobie uprawnionej, opłacenia, a nie sam fakt naliczenia i zarachowania do kosztów działalności.

W zażaleniu z dnia 9 marca 2005 r., Spółka nie zgadza się z tym wyjaśnieniem i podnosi, iż w zaskarżonym postanowieniu organ przedstawił jedynie swoje stanowisko w kwestii, jak należy stosować przedmiotowe przepisy. Pominął natomiast podstawową istotną kwestię zapytań, czyli jak należy rozumieć - interpretować wskazane we wniosku, słowa przedmiotowych przepisów i nie odniósł się do argumentów Jednostki wykazujących, iż zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w dacie faktycznej wypłaty wynagrodzeń i opłacenia składek ZUS, jest krzywdzące dla podatnika.

Po przeanalizowaniu sprawy należy stwierdzić, iż w zaskarżonym postanowieniu organ podatkowy pierwszej instancji, działając zgodnie z postanowieniami art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa udzielił interpretacji co do zakresu i stosowania art. 16 ust. 1 pkt. 57 i 57a ww. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W postanowieniu tym prawidłowo został przedstawiony stan faktyczny wyjaśnianej kwestii, odniesiono się do istoty sprawy, jednoznacznie wyjaśniono jednostce, że w myśl postanowień powyższych przepisów ustawy, wydatki z tytułu wynagrodzeń i opłacenia składek ZUS, które nie zostały faktycznie poniesione, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, a zatem o momencie zaliczenia do kosztów decyduje data faktycznej wypłaty, dokonania, postawienia do dyspozycji wynagrodzeń i opłacenia składek ZUS.

Udzielona Jednostce interpretacja jest prawidłowa, jednoznaczna i wyczerpująca.

Odnosząc się do zarzutów Jednostki, dotyczących niewyjaśnienia znaczenia słów: „niewypłacenie, niedokonanie, niepostawienie do dyspozycji" oraz „nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych" stwierdza się, że dokonując interpretacji przepisu, Urząd kierował się oczywistym znaczeniem wskazanych słów i jednoznacznie określił w postanowieniu moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, o którym mowa w przedmiotowych przepisach ustawy.

Ponieważ Jednostka twierdzi, iż wyjaśnienie znaczenia powyższych słów jest podstawową istotną kwestią zapytań, organ odwoławczy wyjaśnia, iż słowa te należy rozumieć wprost, jako faktyczne (kasowe) niewypłacenie, niedokonanie, niepostawienie do dyspozycji m.in. wynagrodzeń oraz nieopłacenie składek.

Nie chodzi tu więc o niewypłacenie wynagrodzeń, nieopłacenie składek w obowiązujących Jednostkę terminach określonych w ustawach i regulaminach, lecz o moment faktycznego dokonania wydatku z tych tytułów. W przeciwnym razie ustawodawca wskazałby w ustawie, że chodzi o niewypłacenie w określonych terminach, a nie o sam fakt dokonania wypłaty.

Również zarzuty nieodniesienia się Urzędu, do argumentów wykazujących krzywdzące dla Spółki skutki stosowania ww. przepisu, nie dotyczą sprawy interpretacji przepisów prawa i nie mają żadnego wpływu na jej prawidłowość. Udzielając interpretacji przepisu prawa, organ nie kieruje się bowiem względami słusznościowymi i uznaniowymi.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż prawidłowe jest zaskarżone postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji i w przedmiotowej sprawie brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do jego zmiany lub uchylenia

W świetle powyższego orzeczono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Na podstawie art. 53 § 1 oraz art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., nr 153, poz. 1270) Jednostce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Skargę w 2 egzemplarzach wnosi się do sądu administracyjnego za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, w terminie 30 dni od dnia doręczenia Jednostce decyzji.