Wnioskiem z dnia 27 IV 2005r. Pan X zwrócił się do tutejszego organu podatkowego z zapytaniem o wysokość odliczenia w roku 2004 wydatków rehabilitacyjnych, w związku z „ poniesieniem wydatków na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej”, przy orzeczonej niepełnosprawności do miesiąca września 2004 roku.

Z przedstawionego przez Pana X we wniosku z dnia 27 IV 2005r. (uzupełnionym w dniu 30 V 2005r.) wynika następujący stan faktyczny:
Podatnik orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności wydanym w dniu 25 IX 2002r. przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Łukowie ze względu na stan zdrowia zakwalifikowany został do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Orzeczony stopień niepełnosprawności miał charakter okresowy i wydany został na okres do dnia 30 IX 2004r. Pan X ponosił w roku 2004 wydatki na „używanie samochodu osobowego stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej”.
Według Strony, skoro orzeczenie o stopniu niepełnosprawności ważne było do dnia 30 IX 2004 roku, to przysługuje mu w roku 2004 odliczenie w wysokości proporcjonalnej do okresu niepełnosprawności, tj. 9/12 przysługującej w roku podatkowym ulgi.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku przez Pana zapytania stwierdzam, co następuje:
Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt14 w związku z ust. 1 pkt 6 tegoż art. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z póź.zm.) za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnoletnie, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Na podstawie art. 26 ust. 7f pkt 2 w. przytaczanej ustawy ilekroć jest mowa w przepisach o osobach zaliczonych do II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono: całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.
W związku z zapisem art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki o których mowa wyżej, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Należy zwrócić uwagę na funkcję limitu odliczeń, który wynosi 2.280 zł. Określa on granicę, powyżej której faktycznie poniesione wydatki na cele wskazane w przepisach nie będą mogły być odliczane. Nie znaczy to jednak, że zawsze możliwe jest wykazanie wydatków w pełnej kwocie limitu. Odliczeniu podlegają bowiem tylko wydatki faktycznie poniesione na dojazdy na zabiegi leczniczo- rehabilitacyjne. Przepis nie mówi natomiast o tym, że aby podatnik mógł dokonać stosownych odliczeń, stwierdzona niepełnosprawność powinna istnieć przez cały rok podatkowy.
Limit ulgi ustalony został na cały rok podatkowy. Nie jest natomiast istotne, czy podatnik będzie dokonywał wydatków, objętych limitem, sukcesywnie w trakcie roku podatkowego, czy też tylko przez jego część. Stąd też fakt, że podatnik spełnił warunki formalne uprawniające go do ulgi rehabilitacyjnej nie ma znaczenia dla wysokości limitu odliczeń. Pozostaje on bowiem niezmienny niezależnie od tego, czy podatnik był uprawniony do ulgi podatkowej przez 12 miesięcy w ciągu roku podatkowego, czy tylko, jak w przedstawionym zapytaniu przez 9 miesięcy. Warunkiem jest, aby podatnik był właścicielem samochodu i używał go w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, a nie z każdego rodzaju przejazdami tej osoby. W stanie faktycznym zaprezentowanym przez Stronę, szczególnego znaczenia nabiera właśnie spełnienie przesłanki poniesienia wydatków na dojazdy związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Podatnik w pismie uzupełniającym (z dnia 30 V 2005r.) do wniosku wspomina tylko o „poniesieniu wydatków na używanie samochodu osobowego.” Tut. organ podatkowy zwraca również uwagę na to, żechociaż przepisy wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymagają od podatnika dokumentowania wydatków na cele dojazdów na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to jednak wysokość poniesionych i wykazanych z tego tytułu wydatków, powinna być prawdopodobna, biorąc pod uwagę odległość dojazdów i częstotliwość ich trwania.

Ustosunkowując się zatem do stanowiska Strony, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łukowie, w oparciu o w/w przepisy, jak również stan faktyczny przedstawiony przez Podatnika stwierdza, iż pogląd Strony, co do proporcjonalnego sposobu odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjnych, jest nieprawidłowy.