POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stwierdzam, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31.01.2005 r., który wpłynął w dniu 01.02.2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej wydatków ponoszonych przez Spółkę, określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.02.2005 r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stan faktyczny opisany przez wnioskodawcę oraz jego stanowisko w sprawie. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zmieniła instrukcję w sprawie diet i innych należności z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych rozliczanych przez pracowników. W zmienionej instrukcji dokonano zapisu, że Spółka pokrywa koszty wyżywienia pracownika będącego w podróży służbowej, która trwa dłużej niż 8 godzin do wysokości faktycznie poniesionych na ten cel wydatków - udokumentowanych fakturą, do kwoty nie przekraczającej 100 złotych.
Spółka zwraca się z pytaniem, czy faktycznie poniesione koszty wyżywienia pracownika będącego w podróży służbowej (udokumentowane fakturą) można potraktować jako "inne należności za czas podróży służbowej pracownika" oraz czy są one kosztem uzyskania przychodu dla Spółki.
Spółka uważa, iż wszelkie podróże służbowe pracowników związane są z osiąganiem przychodów przez przedsiębiorstwo. Podejmowane są one bowiem w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei można przypisać zamiar, intencję podjęcia ich w celu uzyskania przychodu przez firmę. W związku z powyższym, wydatki ponoszone na podróż służbową pracownika stanowią koszt uzyskania przychodu. Spełniają one bowiem generalną przesłankę zaliczalności wydatków do kosztów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. poniesienia ich w celu uzyskania przychodu.
Ocena prawna stanowiska pytającego.
W związku z opisanym powyżej stanem faktycznym wskazać należy, iż w tym zakresie będzie miał zastosowanie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), stosownie do którego, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, tak więc wydatki spełniające powyższą definicję, gdy między wydatkiem a przychodem istnieje związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, nawet jeżeli związek ten nie jest tak wyraźny, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów są koszty zarówno bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy. Jednocześnie wydatek musi być prawidłowo udokumentowany dla celów podatkowych, jak i rachunkowych.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.
Te odrębne przepisy to ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), która określa jakie wymogi musi spełniać dowód księgowy stanowiący podstawę zapisu w księgach rachunkowych. Zatem, kosztem uzyskania przychodów będą wszelkie uzasadnione racjonalnie i gospodarczo nakłady i wydatki związane z działalnością gospodarczą podatników, którzy poprzez ich poniesienie, w sposób bezpośredni lub pośredni, zmierzają do osiągnięcia przychodów ze swej działalności.
Co do zasady, podróże służbowe pracowników związane są z osiąganiem przychodów przez pracodawcę. Podejmowane są bowiem w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei można przypisać zamiar, intencję podjęcia ich w celu uzyskania przychodu. Wobec powyższego wydatki ponoszone w związku z podróżą służbową pracowników (w tym wydatki na wyżywienie pracowników podczas tej podróży), służą funkcjonowaniu Podatnika i stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, że stanowisko zaprezentowane przez podatnika w tym zakresie jest prawidłowe.