Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000, Nr 14, poz. 176 ze zmianami), w brzmieniu „ Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia”.

W kwestii opinii rzeczoznawcy w celu ustalenia wartości początkowej środka trwałego zastosowanie ma art. 22g ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami), w brzmieniu „Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika”, który ma zastosowanie jedynie w przypadku ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego.

Analizując zatem ww. zapis ustawy należy przyjąć, iż w przypadku starych budynków, gdy nie można ustalić ceny nabycia, należy dokonać samodzielnej wyceny – biorąc pod uwagę ceny rynkowe podobnych budynków z grudnia roku ubiegłego oraz stan i stopień zużycia.