P O S T A N O W I E NI E

Na podstawie art. 216 i art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60) stwierdzam, że stanowisko Banku przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2004 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii obowiązków Banku w związku z wypłatą wynagrodzenia wypłaconego za okres korzystania z kaucji zabezpieczającej wierzytelność jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 3 stycznia 2005 r. Bank wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Bank prosio wyjaśnienie, czy w przypadku wypłaty wynagrodzenia za okres korzystania z kwoty pieniężnej przejętej w celu zabezpieczenia wierzytelności pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych. Jak wynika z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego, jest podmiotem działającym w oparciu o ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (Dz. U. z 2002r. Nr 72, poz. 665 z poźn. zm.). Do podstawowej działalności banku należy przyjmowanie depozytów pieniężnych i udzielanie kredytów w oparciu o prowadzone rachunki bankowe depozytowe i kredytowe.

Bank w celu zabezpieczenia transakcji kredytowej, zgodnie z zapisami zawartymi w art. 102 ww. ustawy Prawo bankowe, może ustanawiać zabezpieczenie terminowe od dłużnika lub osoby trzeciej w postaci kaucji tj. określonej kwoty pieniężnej w złotych lub w innej walucie wymienialnej. Po całkowitej spłacie zadłużenia w terminie określonym w umowie kredytu, Bank jest zobowiązany do zwrotu przedmiotowej kaucji, powiększonej o stosowne wynagrodzenie. Przedmiotowe wynagrodzenie ustalane jest przez Bank w formie odsetkowej.

Zdaniem Banku, ze względu na fakt, że celem ustanowienia kaucji jest zabezpieczenie spłaty wierzytelności, nie zaś oszczędzanie, przechowywanie lub inwestowanie środków pieniężnych, wypłacone przez Bank wynagrodzenie (odsetki) z tytułu kaucji nie stanowi przychodów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 i 30a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1992 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Bank zauważa, że środki pieniężne przekazane Bankowi w konsekwencji ustanowienia kaucji są przechowywane na rachunku Banku, a nie na rachunku klienta (kaucjodawcy). Tym samym stanowią własność Banku, który jako właściciel może swobodnie rozporządzać ww. środkami pieniężnymi. Natomiast klient (kaucjodawca) nie ma uprawnień do skutecznego żądania zwrotu przekazanej kwoty kaucji. W opinii Banku odsetki z tytułu zwróconej kaucji zabezpieczającej wierzytelność Banku stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji zdaniem Banku powinien on sporządzić informację o wypłaconych podatnikowi należnościach lub świadczeniach (PIT-8C) w terminie do końca lutego roku następnego po roku podatkowym i przekazać jeden egzemplarz podatnikowi, a drugi – właściwemu urzędowi skarbowemu.

Oceniając stanowisko Banku wyrażone w sprawie, stwierdzam co następuje: Zgodnie z art. 102 Prawa bankowego w celu zabezpieczenia wierzytelności banku dłużnik lub osoba trzecia może przenieść określoną kwotę w złotych lub w innej walucie wymienialnej na własność banku. Bank jest zobowiązany do zwrotu tej kwoty po uzyskaniu spłaty zadłużenia. Za okres korzystania z przejętej kwoty bank może wypłacić dłużnikowi lub osobie trzeciej wynagrodzenie. Jak wynika z powołanego przepisu, celem ustanowienia kaucji jest zabezpieczenie wierzytelności banku. W świetle przepisów prawa cywilnego zabezpieczenie ma formę przewłaszczenia na zabezpieczeniu. Oznacza to przejście prawa własności do środków pieniężnych na instytucję bankową oraz prawo swobodnego dysponowania tymi środkami przez bank, jedynie z obowiązkiem ich zwrotu wraz należnymi odsetkami po ustaniu zabezpieczenia.

Tak więc ustanowienie kaucji nie jest żadną z form oszczędzania, przechowywania lub inwestowania. Przechowywanie jako stosunek umowny powstaje z inicjatywy przechowującego i nie zakłada przejścia prawa własności na przechowawcę. Należy zauważyć, że kaucja zabezpieczająca powstaje na rzecz i w interesie instytucji bankowej dążącej do zabezpieczenia swoich interesów. W związku powyższym wynagrodzenie za okres korzystania z kaucji zabezpieczającej nie stanowi przychodów z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych,o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi bowiem, że za przychód z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z wyjątkiem środków pieniężnych związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Wynagrodzenie za okres korzystania z kwoty pieniężnej przejętej przez Bank tytułem zabezpieczenia wierzytelności stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Bank nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 30a ustawy o podatku dochodowym od wypłaconego wynagrodzenia. Jest natomiast zobowiązany na mocy art. 42 a cytowanej ustawy do sporządzenia informacji o wysokości uzyskanego przychodu (druk PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego do przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika. Jak z powyższego wynika, stanowisko Banku w rozstrzyganej kwestii jest prawidłowe.

Udzielona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika, inkasenta, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 236 w związku z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie w terminie 7 dni od daty jego otrzymania.