INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2012 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.) – dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 28 marca 2012 r. wezwano Spółkę o jego uzupełnienie. Niniejsze zostało dokonane w dniu 10 kwietnia 2012 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zrealizować inwestycję – budowa elektrowni wiatrowej.

Elektrownia wiatrowa składa się z: turbiny, wieży, fundamentu, przyłącza elektroenergetycznego. Turbina jest zespołem wiatrowo-elektrycznym, w którego skład wchodzą między innymi łopaty, wirnik, gondola, układ obrotu gondoli, układ sterowania, generator prądu zmiennego (z układem sterowania), układy i systemy wspomagające rozdzielnia prądu zmiennego, szafy sterowniczo-kontrolne, instalacja elektryczno-oświetleniowa.

Wieża jest elementem stalowym, na którym umiejscowiona jest turbina. Wieża wraz z turbiną jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który z kolei jest trwale związany z gruntem.

Analizując kwestię kwalifikacji w Klasyfikacji Środków Trwałych i amortyzacji elektrowni wiatrowej spółka oparła się na pismach Ministra Infrastruktury z dnia 29 lipca 2005 r. oraz z dnia 19 września 1995, z których należy wywieść, że za budowlę nie można uznać całej elektrowni wiatrowej, a jedynie jej części budowlane (takie jak fundamenty, maszty, słupy), jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Natomiast urządzenie i instalacje technologiczne, przekształcające energię wiatru w energię mechaniczną przekazywaną do generatora, takie jak: wirnik z łopatami, generator, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia elektryczna, instalacja alarmowa, instalacja zdalnego sterowania nie są obiektami budowlanymi (tu: budowlą), ani urządzeniami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a jedynie stanowią wyposażenie techniczno-technologiczne elektrowni. Zdaniem Ministra Infrastruktury pod pojęciem wyposażenia techniczno-technologicznego można rozumieć układ urządzeń i instalacji technicznych i technologicznych, zainstalowanych w obiekcie budowlanym, które mają za zadanie zapewnić wymagane warunki użytkowania obiektu budowlanego.

Powyższe znajduje potwierdzenie w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163, poz. 1364), która weszła w życie w dniu 26 września 2005 r. Zmiana polegała m.in. na dodaniu elektrowni wiatrowych do definicji budowli. W obecnie obowiązującym stanie prawnym pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W oparciu o powyższe spółka dokonała następującej klasyfikacji poszczególnych części i przyporządkowała odpowiednie stawki amortyzacyjne. Stawki te wynikają z przyporządkowania poszczególnych obiektów do grupowań Klasyfikacji Środków Trwałych:

1. Wieże elektrowni wiatrowych wraz z fundamentem i uziemieniem – (rodzaj 201 KŚT – Elektrownie) – 4,5%,
2. Linie kablowe do budynków stacji transformatorowych oraz pomiędzy budynkami stacji transformatorowych a budynkami rozdzielni – (rodzaj 211 KŚT – Rurociągi sieci rozdzielczej oraz lokalne linie rozdzielcze) – 10%,
3. Zespoły wiatrowo-elektryczne – (rodzaj 346 KŚT – Zespoły wiatrowo-elektryczne) –7%,
4. Wyposażenie budynków rozdzielni, w tym m.in.: szafa układów pomiarowych, szafa układów krosowych, szafa systemu nadzoru, rozdzielnia potrzeb własnych, transformator potrzeb własnych – (rodzaj 610 KŚT – Urządzenia rozdzielcze prądu zmiennego) – 18%,
5. Transformatory SN/nN – (rodzaj 630 KŚT – Transformatory) – 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka – w oparciu o powyżej przedstawiony stan faktyczny – może dokonywać amortyzacji poszczególnych obiektów tworzących elektrownię traktując je jako odrębne środki trwałe zgodnie z art. 16a ust. 1...
2. Czy w odniesieniu do opisanego zespołu wiatrowo-elektrycznego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i podwyższając o współczynnik równy 2,0, zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Prezentując własne stanowisko – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2 – Jednostka wskazuje, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16k ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16 i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Zatem – zdaniem Wnioskodawcy – zespół wiatrowo-elektryczny (przedstawiony w stanie faktycznym) zaliczony w KŚT do grupy 3 – Kotły i maszyny energetyczne, podgrupy 34 – Turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne wytwórcze i przetwórcze oraz reaktory jądrowe, rodzaju 346, może być amortyzowany z uwzględnieniem metody liniowej lub degresywnej przy zastosowaniu współczynnika 2,0.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majtku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany jego okres używania musi być dłuższy niż rok,
4. winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym stanowi, że stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Dodać także należy, iż w treści art. 16k ust. 2 omawianej ustawy, ustawodawca przewidział również możliwość podwyższenia stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0 – w przypadku używania środków trwałych, określonych w ust. 1, w zakładzie położonym na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala Rada Ministrów. Obliczenie odpisów amortyzacyjnych jest wówczas dokonywane zgodnie z zasadą określoną w art. 16k ust. 1. Należy przy tym zaznaczyć, że w sytuacji, gdy gmina zostanie wyłączona ze wskazanego wykazu w trakcie roku podatkowego, podatnik ma prawo stosować do końca tego roku podwyższone stawki amortyzacyjne.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze „starzeniem się” eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na „starzenie się” technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą liniową”.

Jednocześnie, stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż elektrownia wiatrowa zbudowana będzie m.in. z zespołu elektryczno-wiatrowego. Spółka zaklasyfikowała go jako odrębny obiekt inwentarzowy – rodzaj 346 KŚT – Zespoły wiatrowo-elektryczne i zamierza zastosować dla niego – wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych – stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Nadmienić także należy, iż zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

W ocenie tutejszego organu interpretacyjnego, część składowa elektrowni wiatrowej, o której mowa w zapytaniu Wnioskodawcy, zawiera wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z jej przeznaczeniem. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza bowiem, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Tego rodzaju środek trwały, będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej.

Odnosząc powyższe do przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro przedmiotowy zespół wiatrowo-elektryczny należy do grupy 3 Klasyfikacji Środków Trwałych, Spółka może go amortyzować metodą degresywną, stosując stawkę wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych podwyższoną o współczynnik równy 2,0.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85 – 035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.