Jak wynika z wniosku w Spółce tworzony jest odpis na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy odpis na ZFŚS dla pracowników Spółki w 2004r. wynosi 200% odpisu podstawowego. Zgodnie z podpisanym w dniu 13.12.2004 r. przez Prezesa Zarządu w porozumieniu z organizacjami związkowymi Protokołem Dodatkowym do Zakładowej Umowy Zbiorowej Pracy, nastąpiło zwiększenie odpisu na ZFŚS w 2004 r. na 300% odpisu podstawowego i na 200% w latach następnych.
Zmiana ta została wpisana do rejestru Okręgowego Inspektora Pracy w Kielcach (powiadomienie o wpisie do protokołu dodatkowego rejestru w dniu 21.12.2004 r.). W księgach 2004 r. dokonano korekty odpisu do wysokości 300% odpisu podstawowego, a środki pieniężne równowartości tego odpisu zostały wpłacone do dnia 31.12.2004 r. na rachunek Funduszu.

W związku z powyższym pytanie Spółki brzmi: czy zwiększony odpis w 2004 r. do wysokości 300% odpisu podstawowego stanowi koszt uzyskania przychodu w myśl podatku dochodowego od osób prawnych, bo według Spółki zwiększony odpis i przekazane środki na rachunek Funduszu, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego oraz zapytania Spółki, Naczelnik tut. Urzędu stwierdza, co następuje:
Z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Z unormowań zawartych w przepisach art. 5 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) wynika, iż Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych, natomiast jego wysokość na jednego zatrudnionego wynosi 37,5% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą.

Przepis ten określa również wysokość odpisu podstawowego przypadającego na jednego pracownika młodocianego, na jednego pracownika zatrudnionego w szczególnie uciążliwych warunkach, zwiększenia odpisu podstawowego przypadającego na każdą zatrudnioną osobę, w stosunku do której orzeczono znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności oraz zwiększenia Funduszu na każdego emeryta i rencistę uprawnionego do opieki socjalnej, jeżeli pracodawca sprawuje taką opiekę.

Zgodnie z postanowieniami określonymi w art. 4 ust. 1 w/w ustawy o ZFŚS, układy zbiorowe pracy mogą kształtować wysokość odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, mogą również postanowić, że Fundusz ten nie będzie tworzony. Zatem, w myśl tego przepisu, zakład pracy może dowolnie wybrać formę i metodę kształtowania odpisu na Fundusz, jak również przepis ten daje prawo zakładowi pracy objętemu układem zbiorowym pracy do decydowania, w jakiej wysokości (wyższej lub niższej od określonej w art. 5 ustawy) i w jaki sposób naliczy on odpis na Fundusz.
Stosownie natomiast do przepisu art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy, koszty działalności pracodawcy obciążają odpisy i zwiększenia ukształtowane zarówno w wysokości ustalonej zgodnie z przepisami w/w ustawy, jak i w wysokości wynikającej z układów zbiorowych pracy lub regulaminu wynagradzania.
Odnosząc się do uregulowań przedstawionych w powyższych przepisach należy stwierdzić, iż podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie uiszczoną na rachunek Funduszu kwotę odpisu, nawet w przypadku, gdy jego wysokość została ustalona w kwocie wyższej niż przy zastosowaniu stawek określonych w ustawie o ZFŚS.

Warunkiem koniecznym do tego jest jednak zawarcie w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania postanowień, które zwiększałyby odpis na Fundusz w stosunku do odpisu podstawowego (ustalonego wg stawek określonych w ustawie).

Jeżeli natomiast podatnik jest zobowiązany do naliczania odpisów na Fundusz w wysokości określonej w art. 5 wymienionej ustawy, natomiast wpłacił na rachunek Funduszu kwotę wyższą bez uregulowania tego faktu w układzie zbiorowym pracy, czy regulaminie wynagradzania, to nadwyżka wpłacona na konto Funduszu, (tzn. kwota ustalona ponad wyznaczone w tym przepisie limity), nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W określonym we wniosku stanie faktycznym, jeżeli Spółka dokonuje wpłaty w 2004 r. na konto Funduszu 300% kwoty odpisu podstawowego ustalonego na mocy Układu Zbiorowego Pracy, to zgodnie z powyższymi przepisami, cała kwota tego odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu, w momencie przekazania tych środków na rachunek Funduszu.