INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 01 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 29 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości budynkowych i prawa wieczystego użytkowania gruntu:

• w części dotyczącej wielorodzinnego budynku mieszkalnego oraz działek o nr 140/11, 140/13, 19/3, 156/2 - jest prawidłowe
• w części dotyczącej budynków warsztatowych znajdujących się na działce nr 140/11 i 156/2 - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 01 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości budynkowych i prawa wieczystego użytkowania gruntu (pytanie oznaczone we wniosku nr 5).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Ojciec wnioskodawczyni na podstawie aktów notarialnych z dnia 19 listopada 1947 r. oraz z dnia 20 grudnia 1947 r. nabył zabudowaną wielorodzinnym budynkiem nieruchomość składającą się z czterech działek oznaczonych numerami od 1 do 4. Nieruchomość nabyta przez ojca wnioskodawczyni jest objęta działaniem Dekretu z dnia 26 października 1946 r. o własności i użytkowaniu gruntów miasta(Dz. U. Nr 50, poz. 279), zgodnie z którym grunty położone na terenie miasta stawały się własnością Miasta, zaś budynki pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli, którzy mogli w określonym terminie złożyć wniosek o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego). Ojciec wnioskodawczyni złożył wniosek w dniu 24 listopada 1948 r., a więc z zachowaniem ustawowego terminu.

Orzeczeniem administracyjnym z dnia 09 sierpnia 1956 r. Prezydium Rady Narodowej odmówiło przyznania prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości. Decyzją z dnia 15 listopada 1956 r. Prezydium Rady Narodowej uchyliło orzeczenie z dnia 09 sierpnia 1956 r. w zakresie działki nr 1, na której posadowiony jest budynek spełniający warunki określone w art. 5 Dekretu, a więc stanowiący odrębny od gruntu przedmiot własności.

W dniu 15 sierpnia 1968 r. Prezydium Rady Narodowej decyzją odmówiło przyznania prawa własności czasowej do działki nr 1. Decyzja z dnia 15 sierpnia 1968 r. została utrzymana w mocy przez Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia 05 grudnia 1968 r. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 17 czerwca 1998 r. stwierdził nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej z dnia 15 sierpnia 1968 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 05 grudnia 1968 r. Z kolei Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 15 listopada 1999 r. stwierdziło nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z dnia 09 sierpnia 1956 r.

Decyzją z dnia 02 maja 2001 r. Burmistrz Gminy odmówił ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do działki gruntu nr 3 o powierzchni 968,50 m² i nr 4 o powierzchni 1331,90 m². Decyzja ta została uchylona orzeczeniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 listopada 2001 r.

Decyzją z dnia 30 marca 2009 r. Prezydent Miasta ustanowił na rzecz spadkobierców ojca wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego do części nieruchomości.

Decyzja ta została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzeczeniem z dnia 09 listopada 2009 r.

Po wyeliminowaniu z obrotu prawnego orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z dnia 09 sierpnia 1956 r. oraz decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 05 grudnia 1968 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta z dnia 15 sierpnia 1968 r. powstał stan prawny, w którym postępowanie administracyjne wszczęte wnioskiem ojca wnioskodawczyni nadal było w toku. Tym samym ojciec wnioskodawczyni a następnie jego spadkobiercy nigdy nie utracili własności budynku znajdującego się na przedmiotowej nieruchomości. Budynek ten wszedł do masy spadkowej po ojcu wnioskodawczyni a następnie do masy spadkowej po matce wnioskodawczyni.

Obecnie w obrocie prawnym pozostają dwie ostateczne decyzje Prezydenta dotyczące ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz spadkobierców ojca wnioskodawczyni, tj.:

• decyzja z dnia 02 grudnia 2010 r. ustanawiająca na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do dz. ew. nr 140/11, obręb 6-04-08, o powierzchni 1852 m², dz. ew. 140/13 z obrębu 6-04-08, o powierzchni 83 m²,, dz. ew. 19/3 z obrębu 6-04-08, o powierzchni 145 m²,
• decyzja z dnia 27 maja 2011 r. ustanawiająca na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do dz. ew. 156/2, obręb 6-04-08, o powierzchni 23 m²
,

na rzecz wnioskodawczyni oraz pozostałych dwóch spadkobierców w udziale po 1/3 części.

Status prawny budynku spełniającego warunki określone w art. 5 Dekretu o własności i użytkowaniu gruntów.

Przedmiotowy budynek jako spełniający warunki określone w art. 5 Dekretu, stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności. Ojciec wnioskodawczyni nabył ten budynek na podstawie wskazanych wyżej aktów notarialnych z dnia 19 listopada 1947 r. oraz z dnia 20 grudnia 1947 r. Ojciec wnioskodawczyni utracił własność przedmiotowego budynku z dniem uprawomocnienia się decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 05 grudnia 1968 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydium Rady Narodowej z dnia 15 sierpnia 1956 r. odmawiającej przyznania prawa własności czasowej do działki nr 1. Po stwierdzeniu przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 17 czerwca 1998 r. nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej z dnia 15 sierpnia 1968 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 05 grudnia 1968 r. oraz po stwierdzeniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 15 listopada 1999 r. nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej z dnia 09 sierpnia 1956 r. postępowanie administracyjne o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego) ponownie było w toku, a wiec odrębna własność budynku powróciła do spadkobierców ojca wnioskodawczyni.

Po śmierci matki wnioskodawczyni w dniu 17 stycznia 2004 r. odrębna własność budynku przysługuje w udziałach po 1/3 części wnioskodawczyni i pozostałym dwóm spadkobiercom.

Status prawny budynków warsztatowych niespełniających warunków określonych w art. 5 Dekretu o własności i użytkowaniu gruntów.

Oprócz stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności budynku mieszkalnego posadowionego na działce nr 140/11, spełniającego warunki określone w art. 5 Dekretu na nieruchomości znajdują się również cztery budynki warsztatowe, posadowione na działce nr 140/11 i 156/2, wzniesione w latach sześćdziesiątych XX wieku. Budynki te nie są własnością spadkobierców ojca wnioskodawczyni, wobec czego zostaną one nabyte w 2012 r. przez tych spadkobierców w akcie notarialnym, w którym zostanie ustanowione prawo użytkowania wieczystego do nieruchomości.

Dziedziczenie po ojcu wnioskodawczyni - dawnym właścicielu nieruchomości wygląda w ten sposób, że zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 30 czerwca 1982 r., spadek po ojcu wnioskodawczyni zmarłym w dniu 29 września 1980 r. na podstawie ustawy nabyli matka wnioskodawczyni oraz trójka dzieci spadkodawcy w tym wnioskodawczyni po #188; części każde z nich.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 07 kwietnia 2004 r., spadek po matce wnioskodawczyni zmarłej w dniu 17 stycznia 2004 r. na podstawie ustawy nabyła wnioskodawczyni oraz dwóch pozostałych spadkobierców po 1/3 części każde z nich.

Nabycie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz prawa własności budynków warsztatowych wskazane wyżej, wydane przez Prezydenta Miasta decyzje administracyjne ustanawiające prawo użytkowania wieczystego do pochodzących z dawnej nieruchomości objętej księgą hipoteczną działek ewidencyjnych oznaczonych numerami 140/11, 140/13, 19/3, 156/2 o łącznej powierzchni 2103 m², staną się podstawą do zawarcia w formie aktu notarialnego umowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz sprzedaży budynków warsztatowych wzniesionych w latach sześćdziesiątych XX wieku na działkach ewidencyjnych oznaczonych numerami 140/11 i 156/2.

Prawo użytkowania wieczystego do gruntu powstanie z chwilą dokonania przez Sąd wieczystoksięgowy konstytutywnego wpisu tego prawa do księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości.

Po uprawomocnieniu się wpisu do księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości prawa użytkowania wieczystego nabytego przez spadkobierców ojca wnioskodawczyni planowana jest sprzedaż tegoż prawa wraz z wszystkimi budynkami posadowionymi na gruncie. Przedmiotem przyszłej umowy sprzedaży będzie prawo użytkowania wieczystego do nieruchomości stanowiącej działki nr 140/11, 140/13, 19/3, 156/2 o łącznej powierzchni 2103 m² wraz ze wszystkimi budynkami posadowionymi na tych działkach, a więc wielorodzinnym budynkiem mieszkalnym spełniającym warunki określone w art. 5 Dekretu stanowiącym obecnie własność spadkobierców ojca wnioskodawczyni, budynkami warsztatowymi, które zostaną nabyte przez spadkobierców ojca wnioskodawczyni w 2012 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w razie dokonania w roku 2012 lub 2013 sprzedaży prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości stanowiącej działki nr 140/11,140/13,19/3,156/2 o łącznej powierzchni 2103 m² wraz ze wszystkimi budynkami posadowionymi na tych działkach, a więc wielorodzinnym budynkiem mieszkalnym spełniającym warunki określone w art. 5 Dekretu, stanowiącym obecnie własność spadkobierców po ojcu wnioskodawczyni, budynkami warsztatowymi, które zostaną nabyte przez spadkobierców ojca wnioskodawczyni w 2012 r. powstanie po stronie wnioskodawczyni obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych... (pytanie oznaczone we wniosku nr 5).

Zdaniem wnioskodawczyni, przy sprzedaży odzyskanej nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego) nie powstanie po stronie wnioskodawczyni obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż nabycie tych praw, tj. prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynków nastąpiło z chwilą otwarcia spadków po ojcu oraz po matce wnioskodawczyni.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem gruntu lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa użytkowania w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie oznacza to, że datą nabycia przez wnioskodawczynię udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynku, stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, jest data nabycia spadku.

Ponadto wnioskodawczyni wskazuje, że sądy administracyjne zgodnie orzekają, iż „decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca jedynie wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe”. W związku z tym nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków prawnych z przed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa do gruntu na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawczyni powołuje:

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Znak: IPPB4/415-416/11-2/JK,
• uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt FPS 7/96
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 09 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 582/08.
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od spadków i darowizn została wydana odrębna interpretacja.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m. in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że w 2012 r. lub 2013 r. planowana jest sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działki nr 140/11, 140/13, 19/3 i 156/2 zabudowanego budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym oraz budynkami warsztatowymi. Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotową nieruchomość oznaczoną jako działki nr 1 do nr 4 wraz posadowionym na nich budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym nabył w dniach 19 listopada 1947 r. oraz 20 grudnia 1947 r. ojciec wnioskodawczyni. Następnie w toku postępowań administracyjnych na podstawie Dekretu z dnia 26 października 1946 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, grunty położone na terenie miasta stały się własnością miasta a budynki pozostały własnością dotychczasowych właścicieli. Prezydent miasta, po rozpatrzeniu wniosków o ustanowienie własności czasowej do tych nieruchomości, złożonego przez poprzedniego właściciela nieruchomości (spadkodawcę) przyznał spadkobiercom prawo użytkowania wieczystego działek nr 140/11, 140/13, 19/3 i 156/2 na 99 lat. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nastąpiło na mocy decyzji z dnia 02 grudnia 2010 r. oraz decyzji z dnia 27 maja 2011 r. na rzecz wnioskodawczyni i dwóch pozostałych współużytkowników wieczystych. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że w latach 60 dwudziestego wielu na działkach nr 140/11 i 156/2 wzniesione zostały cztery budynki warsztatowe. Budynki te obecnie nie są własnością wnioskodawczyni i pozostałych współużytkowników, którzy planują nabycie ww. budynków warsztatowych w 2012 r.

Dla rozpatrywanej sprawy istotna jest zatem kwestia, od kiedy należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niezbędne jest więc ustalenie momentu nabycia przez wnioskodawczynię udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz prawa własności budynków posadowionych na tym gruncie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy stwierdzenie braku podstaw do przejęcia powyższej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa i potwierdzenie własności spadkobierców byłego właściciela stanowi nabycie w myśl powołanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy rozstrzygnięciu tego problemu należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) uregulowane zostało w art. 155-231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). U podstaw nabycia i zbycia nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

Natomiast prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta(Dz. U. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

1. dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną – gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;
2. w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
3. w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
4. w razie nie zgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nie przyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
   
   

Jak wynika ze wskazanej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania), było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż ustanowienia na rzecz wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy ww. dekretu.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta , to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta. Natomiast budynki wybudowane na gruntach po wejściu dekretu w życie stawały się z chwilą ich wzniesienia – bez względu na to kto je wznosił – własnością właściciela gruntów, czyli gminy - zgodnie z zasadą prawa cywilnego, iż wszystko, co zostaje wzniesione na gruncie staje się własnością właściciela gruntu (superficies solo cedit). W przypadku wzniesienia budynku na cudzym gruncie przysługuje roszczenie z tytułu rozliczenia nakładów określone w Kodeksie cywilnym. Zagadnienie to jednak jest poza reglamentacją dekretu , dekret bowiem rozwiązywał kwestię własności budynków posadowionych na uwłaszczanych gruntach , które istniały w chwili wejścia dekretu w życie, a nie wybudowanych później.

Z wniosku wynika, że w chwili wejścia w życie dekretu grunt należący do ojca wnioskodawczyni zabudowany był wyłącznie budynkiem wielorodzinnym. Tylko zatem do tego budynku wielorodzinnego ojciec wnioskodawczyni po wywłaszczeniu mógł na podstawie zapisów dekretu zachować prawo własności, które weszło do masy spadkowej po nim i przeszło na spadkobierców.

Oczywistym jest zatem, że jeśli budynek nie istniał, czyli nie był wybudowany na gruncie w chwili wejścia dekretu w życie, to właściciel gruntu nie mógł zgodnie z treścią dekretu zachować prawa własności do budynku, którego nie ma. Skoro więc budynki warsztatowe zostały wzniesione na gruncie dopiero w latach 60-tych, to kwestia bezsporną jest, że ojcu wnioskodawczyni, który nie był już właścicielem gruntu nie mogło przysługiwać do nich prawo własności. Tym samym budynki warsztatowe nie mogły wejść do masy spadkowej po ojcu i być przedmiotem dziedziczenia.

Potwierdza to sama wnioskodawczyni opisując status prawny tych budynków. Wnioskodawczyni zaznaczyła, że przedmiotowe budynki warsztatowe obecnie nie są własnością współużytkowników wieczystych gruntu, którzy dopiero zamierzają dokonać ich nabycia w 2012 r. Skoro tak, to oczywiście błędne jest stanowisko wnioskodawczyni, że nabycie prawa własności wszystkich budynków nastąpiło z chwilą otwarcia spadków po rodzicach. Prawo własności budynków warsztatowych nie wchodziło bowiem do masy spadkowej po żadnym z rodziców i nie było objęte roszczeniem restytucyjnym na podstawie dekretu. Wnioskodawczyni i pozostali spadkobiercy prawo własności do tych budynków warsztatowych dopiero nabędą w 2012 r.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż nabycie przez wnioskodawczynię udziału w wielorodzinnym budynku mieszkalnym oraz prawie wieczystego użytkowania gruntu nastąpiło w dniu nabycia spadku po każdym z rodziców czyli w dniu 29 września 1980 r. w spadku po ojcu oraz w dniu 17 stycznia 2004 r w spadku po matce. W związku z tym, odpłatne zbycie po dniu 31 grudnia 2009 r. udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynku mieszkalnego posadowionego na tym gruncie, jeżeli nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Jednakże ta część przychodu uzyskana ze sprzedaży jaka przypadać będzie na udział w budynkach warsztatowych będzie stanowiła źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli zostanie dokonana (w przypadku ich nabycia w 2012 r.) przed dniem 01 stycznia 2018 r. ponieważ zbycie to nastąpi przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa własności przez wnioskodawczynię.

Mając powyższe na uwadze stanowiska wnioskodawczyni nie można było uznać w całości za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.