Z pisma podatnika, załączonych dokumentów i z ewidencji działalności gospodarczej tut. Urzędu wynika, iż:

• w okresie od czerwca 2000 r. do września 2002 r. podatnik był wspólnikiem spółki cywilnej (trzyosobowej), która prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą,
• Sąd, wyrokiem z dnia 25 lipca 2003 r. zasądził solidarnie od pozwanych, którymi byli wspólnicy rozwiązanej spółki cywilnej, na rzecz powoda określoną kwotę odprawy rentowej wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami zastępstwa adwokackiego,
• poleceniem przelewu z dnia 25 lipca 2003 r. na konto powoda została przekazania kwota 1.700,00 zł., na poleceniu przelewu pod nazwą „zleceniodawcy” figuruje podatnik,
• poleceniem przelewu z dnia 15 września 2003 r. na konto powoda została przekazana kwota 6.889,34 zł., a pod nazwą „zleceniodawcy” figuruje nazwisko podatnika oraz „i wspólnicy Z-du „.....” s.c.”.

Zagadnienie kosztów uzyskania przychodów zostało uregulowane przepisami art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Zgodnie z ust. 1 i 4 ww. artykułu kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem tych kosztów których ustawa nie uznaje za koszty uzyskania przychodów, a które zostały wymienione w art. 23 ustawy. Koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z powyższych przepisów wynika, iż ustawa podatkowa koszt uzyskania przychodu wiąże z konkretnym źródłem przychodu i konkretnym rokiem podatkowym.

Zatem, wydatki danego roku podatkowego mające związek z konkretnym źródłem przychodu, czyli np. pozarolniczą działalnością gospodarczą prowadzoną przez podmiot gospodarczy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności.

W przypadku wspólników spółki cywilnej znajduje również zastosowanie art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ust. 1 i 2 stanowi:

ust. 1 „Przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe”,

ust. 2 „Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną”.

W oparciu o ten przepis przychody, koszty uzyskania przychodów, a w konsekwencji dochód (strata) z udziału w spółce nieposiadającej osobowości prawnej są przypisywane wspólnikowi w tym roku, w którym zostały zrealizowane przez spółkę do wysokości posiadanego w spółce udziału.

Biorąc pod uwagę wyżej cytowane przepisy oraz fakt, iż w roku 2003 r. podmiot gospodarczy, w tym przypadku spółka cywilna funkcjonująca w przepisach podatkowych jako jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej z uwagi na jej likwidację w roku 2002 ( brak źródła przychodu) nie można uznać, iż wypłacone świadczenie z tytułu odprawy rentowej na rzecz byłego pracownika stanowi koszt uzyskania przychodu spółki, a tym samym wspólników do wysokości ich udziałów w spółce.

Nie ma też podstaw prawnych do przyjęcia, iż jest to w całości koszt uzyskania przychodu podatnika mimo, iż wydatek związany jest z zlikwidowaną działalnością gospodarczą.

Przekazując powyższe zwracam również uwagę na zapis art. 9 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi ”O wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty”.

Oznacza to, że strata uzyskana w roku podatkowym z jednego źródła przychodów nie może pomniejszyć dochodów z innych źródeł.