W związku ze złożonym przez Panią w dniu 22.03.2004 r. zapytaniem dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych wykorzystywanych do prezentacji sprzętu oferowanego do sprzedaży, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) wyjaśnia:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Na podstawie zaś art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Pojecie „reklama” nie zostało zdefiniowane w żadnej ustawie podatkowej. W ujęciu stanowiska „Słownika Języka Polskiego” reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, możliwościach nabycia, ich zaletach, wartościach stanowiących zachętę do nabywania towarów lub korzystanie z określonych usług. W świetle tej definicji celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia poprzez prezentowanie zalet danego towaru (usługi), jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych.

Reklama jest prowadzona w sposób publiczny, gdy może być dostępna dla nieokreślonej liczby osób, a zatem jej odbiorcami może być nieograniczony, anonimowy krąg osób. Prowadzenie reklamy w sposób, gdy jest ona adresowana do określonej grupy osób, znanych z imienia i nazwiska – nie spełnia kryterium uznania jej za prowadzoną w sposób publiczny.

W świetle powyższego ponoszone przez Panią wydatki na zakup artykułów, które są używane w celu przeprowadzenia prezentacji robota kuchennego stanowią koszty reklamy prowadzonej publicznie. Zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów jest zatem ograniczone limitem określonym w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.