Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-52/13/MK
z 29 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r. (wpływ do tut. Biura – 18 stycznia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 22 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych od węgierskiego pracodawcy:

• w części dotyczącej ustalenia wysokości przychodu – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej zwrotu kosztów podróży służbowej – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej ekwiwalentu za telefon komórkowy – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej udokumentowania zakupu paliwa – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zakupu telefonu komórkowego do celów służbowych, otrzymania od pracodawcy drukarki, zwrotu kosztów za toner, części do drukarki oraz papieru – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zastosowania kursu średniego NBP – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych od węgierskiego pracodawcy.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 12 marca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-52/13/MK IBPB II/1/415-53/13/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 21 marca 2013 r. (uiszczenie dodatkowej opłaty) i w dniu 22 marca 2013 r. (uzupełnienie pozostałych braków formalnych).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę podpisaną przez przedsiębiorcę z siedzibą na Węgrzech, który wg jego wiedzy, nie posiada do dzisiaj stałego zakładu w Polsce. Pracę Wnioskodawca wykonuje przede wszystkim na terenie Polski i tutaj też posiada swój ośrodek interesów życiowych (mieszka na stałe w Polsce razem z żoną tutaj pracującą i dwójką małoletnich dzieci). Umowa o pracę zobowiązuje Wnioskodawcę do opłacania w imieniu swoim i węgierskiego pracodawcy składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, chorobowe, Fundusz Pracy (finansowanych przez pracownika i pracodawcę) oraz podatku dochodowego - w obu przypadkach należności te są obliczane zgodnie z polskimi przepisami dotyczącymi składek ZUS-u i podatku dochodowego od osób fizycznych. Umowa wyraźnie wskazuje, że Wnioskodawca otrzymuje: 1.200 EUR na miesiąc na wskazany w umowie rachunek bankowy. Dodatkowo w umowie wyliczono konkretne kwoty:

1.płatne przez pracownika: ubezpieczenie społeczne (13,71%): 164,52 EUR, ubezpieczenie zdrowotne (9%): 108 EUR, podatek (18%): 216 EUR,

2.finansowane przez pracodawcę: ubezpieczenie społeczne (25,57%): 306,96 EUR, Fundusz Pracy i FGŚP (3,61%): 43,33 EUR.

Łącznie 2.038,81 EUR.

Dodatkowo Wnioskodawca otrzymuje zwrot kosztów podróży służbowych wg zestawień przesyłanych pracodawcy (stawka ryczałtowa, zgodnie z polskimi przepisami, została wyliczona jako 0,8358 PLN za każdy kilometr przeliczany wg aktualnej stawki PLN/EUR kursu NBP ostatniego dnia miesiąca). Dotychczas ryczałt otrzymywany był z tytułu wykorzystywania własnego samochodu Wnioskodawcy (w ubiegłym tygodniu Wnioskodawca otrzymał samochód pracodawcy i będzie otrzymywać zwroty wg poniesionych kosztów paliwa). W rozliczeniu delegacji Wnioskodawca czasami uwzględnia poniesione koszty opłat za przejazdy autostradą. Dodatkowo otrzymuje ryczałt (ekwiwalent) za używanie własnego telefonu komórkowego w interesie pracodawcy (rozmowy służbowe).

W konsekwencji na konto bankowe Wnioskodawca otrzymuje kwoty w EUR będące sumą (czasami jest to jedna kwota, a czasami odrębne kwoty na pokrycie różnych należności) kwoty przeznaczonej na pokrycie wynagrodzenia netto, składek odprowadzanych do ZUS (Wnioskodawcy i pracodawcy), podatku dochodowego (tj. praktycznie zaliczek na podatek dochodowy) i rozliczenia za podróże służbowe oraz ekwiwalent za telefon komórkowy (ekwiwalent uzależniony jest od faktycznych kosztów, co oznacza, że Wnioskodawca nie może otrzymać większych kwot niż faktycznie poniesione wydatki).

Pierwsze rozliczenie Wnioskodawca dokonał w ten sposób, że od łącznej kwoty otrzymanych (na jego konto bankowe) środków w EUR odjął wartość otrzymanych kwot tytułem zwrotu kosztów podróży służbowej (na koszty złożyło się zaakceptowane przez pracodawcę rozliczenie przejechanych kilometrów własnym Wnioskodawcy samochodem przy stawce 0,8358 PLN przeliczone na EUR wg kursu średniego NBP ostatniego dnia roboczego danego miesiąca). Kwota przelewu w EUR została przeliczona na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na rachunek Wnioskodawcy w Banku.

Od dnia 10 stycznia 2013 r. Wnioskodawca użytkuje samochód służbowy Kia przekazany do jego wyłącznego użytku. Wszystkie koszty, w tym m.in. paliwo, opłaty za autostrady, parkingi itp. związane z Wnioskodawcy aktywnością zawodową, będą pokrywane przez pracodawcę po udokumentowaniu odbycia podróży sporządzanymi przeze Wnioskodawcę raportami z wizyt u klientów firmy. Pracodawca odrębną zgodą może zezwolić na wykorzystanie samochodu w celach prywatnych (urlopy), ale wtedy to Wnioskodawca ponosi wszystkie koszty używania samochodu.

Kolejne koszty zwracane przez pracodawcę są zwiększane np. o koszty opłat za przejazd polskimi, słowackimi i ewentualnie węgierskimi autostradami oraz o wartość miesięcznej faktury od operatora T-Mobile wystawionej na nazwisko Wnioskodawcy oraz zakup aparatu telefonicznego. W związku z odmową podpisania umowy od wszystkich operatorów telefonii komórkowej w Polsce z firmą, w której pracuje (motywowana m.in. brakiem osobowości prawnej firmy na terytorium RP) Wnioskodawca zmuszony został do podpisania imiennej umowy z operatorem telefonii komórkowej oraz zakupienia na swoje nazwisko aparatu telefonicznego, gdyż takie narzędzie jest niezbędne do wykonywania jego pracy. Pracodawca w rozliczeniu kosztów delegacji zwraca Wnioskodawcy również koszty noclegów w hotelu Wartość tę, tj. łączną wartość przelewu pomniejszoną o wymienione wcześniej koszty Wnioskodawca uznał za wolną od podatku na zasadzie art. 21 ust. 1 pkt 13 (ekwiwalent za używanie własnego sprzętu) oraz art. 21 ust. pkt 16 (koszty delegacji) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Następnie uzyskaną różnicę (po przeliczeniu na PLN wg średniego kursu NBP z dnia roboczego poprzedzającego dzień wpływu na konto) Wnioskodawca potraktował jako tzw. „wynagrodzenie brutto brutto”, tzn. będące sumą wynagrodzenia netto, zaliczki na podatek dochodowy, składek należnych od pracownika i pracodawcy. Obliczeń co do podatku, składek i kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca dokonał przy użyciu internetowych kalkulatorów. Jako koszty uzyskania przychodu zastosował zwiększone koszty z tytułu pracy poza siedzibą zakładu (art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – Wnioskodawca nie uzyskuje dodatku za rozłąkę). Wnioskodawca zaznacza, że obliczenia spowodowały, iż żadna z kwot (wynagrodzenie netto, brutto, składki) nie odpowiada dokładnie ww. wartościom wyliczonym w umowie o pracę, co przede wszystkim wynika z wielokrotności przeliczeń PLN na EURO i z powrotem.

Dodatkowo Wnioskodawca otrzymał od pracodawcy drukarkę. Otrzymuje też zwrot za toner i być może za papier. Do obowiązków Wnioskodawcy należy przygotowywanie ofert/korespondencji/prezentacji dla klientów, a pracodawca w ogóle nie ma biura w Polsce.

Z uzupełnienia wniosku z dnia 20 marca 2013 r. wynika, iż:

• Wszystkie zadania służbowe zlecane są w ocenie Wnioskodawcy jako podróż służbowa w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy. Pracodawca nie wystawia przy tym typowego dla polskich warunków druku - polecenie wyjazdu służbowego. Podróż służbowa (najczęściej jest to wyjazd do klienta) uzgadniana jest mailowo z bezpośrednim przełożonym – Wnioskodawca raportuje też wyniki wizyty u klienta. Cel podróży służbowej najczęściej wynika z sugestii Wnioskodawcy, ale nie jest to regułą – Wnioskodawca wyjeżdża też na Węgry.
• W umowie o pracę wpisano, że terenem pracy Wnioskodawcy będzie Polska.
• Posiadany przez Wnioskodawcę samochód służbowy wykorzystywany jest wyłącznie do celów służbowych (zapisy umowy użytkowania samochodu służbowego wyraźnie to precyzują), przy czym ze względu na brak jakiegokolwiek biura/zakładu pracodawcy na terenie Polski - samochód Wnioskodawca garażuje (parkuje) w miejscu zamieszkania (zapisy umowy użytkowania samochodu służbowego obligują Wnioskodawcę także do zapewnienia nad nim opieki, w tym także bezpiecznego miejsca parkowania). Pracodawca zwracając koszty paliwa, praktycznie może kontrolować zużycie paliwa z raportowanymi podróżami, stąd wykluczone jest uzyskanie refundacji za ewentualnie prywatny wyjazd (kontroli może podlegać nie tylko ilość oraz wartość zużytego paliwa, ale i częstotliwość wystawiania rachunków).
• Zakupiony przez Wnioskodawcę telefon komórkowy wykorzystywany jest wyłącznie w celach służbowych, choć Wnioskodawca nie wyklucza, że sporadycznie może wykonywać z niego telefony prywatne.
• Zwracane kwoty odpowiadają faktycznym kosztom poniesionym za użytkowanie telefonu. Umowa zawarta z operatorem ustala ryczałt w wysokości 142 zł za połączenia do wszystkich sieci w Polsce (SMS-y, połączenia na pocztę głosową, roaming są dodatkowo płatne). Generalnie Wnioskodawca mieści się w tym limicie (ewentualne rozmowy prywatne nie mają więc znaczenia). Umowa z pracodawcą ustala ryczałt „do 200 EURO", ale nie jest on wykorzystywany i Wnioskodawca nie otrzymuje takiej kwoty.
• Drukarka i papier wykorzystywane są wyłącznie do celów służbowych, przy czym niniejsza korespondencja (oraz analogiczna korespondencja z ZUS) sporządzana jest również przy użyciu tego sprzętu. Wnioskodawca uważa jednak, że skoro faktycznie dotyczy on obowiązków, które zgodnie z prawem wykonuje pracodawca, to również i ta korespondencja związana jest z działaniem w celach służbowych (tj. w interesie pracodawcy).
• Podstawowy zakres obowiązków Wnioskodawca wykonuje na terenie Polski, ale ze względu na położenie siedziby zakładu pracy na Węgrzech, również i tam wyjeżdża np. w celu odebrania służbowego samochodu, osobistego uzgodnienia szczegółowych zadań, itp.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisany w stanie faktycznym sposób obliczania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym jest prawidłowy, w szczególności czy otrzymywane kwoty w rozliczeniu delegacji i ekwiwalentu za telefon komórkowy są wolne od podatku?
2. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do samodzielnego obliczania i wpłaty miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy?
3. Co będzie podstawą do złożenia rocznego zeznania podatkowego?
4. Czy bieżące wydatki np. na paliwo powinny być potwierdzone w formie paragonu czy faktur VAT?
5. Czy zakupiony telefon komórkowy oraz otrzymana do użytku służbowego drukarka i zwrot za części do niej np. zakup toneru i papier wolny jest od podatku?
6. Czy opisany sposób przeliczenia kwoty wynagrodzenia w EUR na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na rachunek Wnioskodawcy w Banku są prawidłowe?
7. Czy opisane dochody ze stosunku pracy powinny być ujęte w PIT-37 w części C, C1 pozycje 37, 38, 39, jaka powinna być kwota uzyskania przychodu w przypadku Wnioskodawcy?
   
   

Wnioskodawca uważa, że dokonywane przez niego rozliczenia, są prawidłowe. Oznacza to, że zawsze otrzymaną kwotę od pracodawcy pomniejsza o wolne od podatku: rozliczenie podróży służbowych (art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz ekwiwalent za używanie telefonu komórkowego (art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy). Następnie, skoro umowa o pracę zobowiązuje Wnioskodawcę do przekazywania otrzymanych środków na zapłatę w imieniu pracodawcy na składki ZUS (w tym ubezpieczenie zdrowotne) i zaliczki na podatek dochodowy potrącany z jego wynagrodzeń, to pozostałą wartość Wnioskodawca traktuje jako kwotę „brutto brutto” (po przeliczeniu z powrotem na PLN wg średniego kursu NBP ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień faktycznego otrzymania pieniędzy na konto bankowe zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) zawierającą:

• składki ponoszone przez pracodawcę, w ogóle nie wliczane do przychodów podlegających opodatkowaniu,
• składki ubezpieczeniowe finansowane przez pracownika, rozliczane jedynie na zasadzie art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• składki zdrowotne finansowane przez pracownika, odliczane od podatku na zasadzie art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, pracodawca, ponieważ nie jest polskim podmiotem, nie ma obowiązku wystawić żadnego formularza, dlatego Wnioskodawca sam zobowiązany będzie rozliczyć się samodzielnie lub z żoną (żona Wnioskodawcy ma tylko dochody z umowy o pracę, a Wnioskodawca ma dodatkowo dochody nie wyłączające możliwości wspólnego zeznania) w oparciu o przekazane pracodawcy rozliczenia i dowody otrzymania od niego przelewów, przy zastosowaniu ww. zasad, z tym, że Wnioskodawca rozliczać się będzie kasowo, tzn. będzie brać pod uwagę wyłącznie kwoty otrzymane w danym roku (co oznacza, że nie uwzględni w rocznym rozliczeniu kwot otrzymanych w styczniu 2013 r. za wynagrodzenie za grudzień 2012 r.) i podobnie uwzględni jedynie składki ZUS (społeczne i zdrowotne) zapłacone w danym roku podatkowym. Zakupiony telefon komórkowy, otrzymana drukarka i zwrot kosztu za toner lub inne części lub papier w ogóle nie są przychodem Wnioskodawcy, bo są to koszty pracodawcy czyli wyposażenia stanowiska pracy.

Wnioskodawca uważa metodę przeliczenia wynagrodzenia w EUR na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na jego rachunek w Banku za prawidłową.

Z uzupełnienia wniosku z dnia 20 marca 2013 r. wynika, iż w ocenie Wnioskodawcy, nie jest istotne w jakiej formie uzyskuje dokumenty na zużycie paliwa (paragon, faktura VAT), ponieważ służą one, zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, jedynie do wewnętrznych rozliczeń z pracodawcą, który kontroluje prawidłowość zwrotu wydatków w oparciu o dodatkowe dane (np. raporty wyjazdów do klienta).

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowo przelicza otrzymane kwoty wynagrodzenia w EUR na PLN.

Ponadto Wnioskodawca uważa, iż ma złożyć PIT-37 (nie prowadzi działalności gospodarczej, z innych dochodów za 2012 r. uzyskał jedynie zasiłki chorobowe z ZUS i dochody z najmu opodatkowane ryczałtowo, co do których złożył PIT-28), a uzyskane przychody powinny być wykazane jako przychody ze stosunku pracy. Obecna umowa o pracę jest jedynym stosunkiem pracy w 2012 r. Umowa została zawarta 18 września 2012 r., pierwszy przychód Wnioskodawca uzyskał w październiku 2012 r. Jako koszty uzyskania przychodu Wnioskodawca chce wykazać koszty przeznaczone dla osób pracujących poza miejscowością zamieszkania - aktualnie w miejscowości zamieszkania ma tylko jednego klienta. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota kosztów uzyskania przychodu za 2012 r. powinna wynosić 1 668 zł 72 gr.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych od węgierskiego pracodawcy, tj. w zakresie pytania 1, 2, 4, 5 i 6, które jak wskazał Wnioskodawca dotyczą stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

W zakresie złożenia zeznania podatkowego na właściwym druku oraz wykazania w nim przychodu w prawidłowej wysokości, tj. w zakresie pytania 3 i 7, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z przepisu art. 3 ust. 1a ww. ustawy wynika, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast przepis art. 3 ust. 1b ww. ustawy stanowi, iż za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę podpisaną przez przedsiębiorcę z siedzibą na Węgrzech, który nie posiada do dzisiaj stałego zakładu w Polsce. Pracę Wnioskodawca wykonuje przede wszystkim na terenie Polski i tutaj też posiada swój ośrodek interesów życiowych. Mieszka na stałe w Polsce razem z żoną tutaj pracującą i dwójką małoletnich dzieci.

W umowie o pracę wpisano, że terenem pracy Wnioskodawcy będzie Polska. Podstawowy zakres obowiązków Wnioskodawca wykonuje na terenie Polski. Na teren Węgier wyjeżdża wyłącznie w celu odebrania służbowego samochodu, osobistego uzgodnienia szczegółowych zadań.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, z innych dochodów za 2012 r. uzyskał jedynie zasiłki chorobowe z ZUS i dochody z najmu opodatkowane ryczałtowo, co do których złożył PIT-28.

Należy zauważyć, iż ewentualne zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajduje Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Węgrami.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Republiki Węgierskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Budapeszcie w dniu 23 września 1992 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 125, poz. 602 ze zm.) z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, gdy:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Węgier. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno na Węgrzech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż z wniosku wynika, że:

• centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• ma miejsce zamieszkania na terenie Polski,
• będąc pracownikiem węgierskiej firmy pracę wykonuje na terenie Polski.
  
  

Zatem Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 tej ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zauważyć należy, iż przepisami, o których mowa w ww. przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.),
• rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
  
  

Zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia – dotyczącego podróży służbowej na obszarze kraju – z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów;
2. noclegów;
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Natomiast z § 5 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, iż na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. Nr 1265 ze zm.).

Zgodnie z § 2 rozporządzenia – dotyczącego podróży służbowej poza granicami kraju – z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   
   1. przejazdów i dojazdów,
      
   2. noclegów,
      
   3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z przepisu § 8 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na odbycie podróży samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy (§ 8 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Przepis § 8 ust. 4 ww. rozporządzenia stanowi, iż za przejazd w podróży, o której mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. Nr 1265 ze zm.).

Przy czym stawki za jeden kilometr przebiegu określone zostały w rozporządzeniu Ministra Transportu z dnia 14 marca 2011 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2011 r. Nr 61, poz. 308).

Z § 2 pkt 1 tego rozporządzenia wynika, iż koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż dla samochodu osobowego:

1. o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 - 0,5214 zł,
2. o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 - 0,8358 zł.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy zatem posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

W art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.

W świetle art. 29 ust. 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame.

Powyższe znajduje potwierdzenie w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08.

Przedmiotem chwały było zagadnienie prawne: Czy wykonywanie przez pracownika uzgodnionej między stronami pracy, która polega na stałym przemieszczaniu się na określonym obszarze, jest podróżą służbową w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy?

Sąd Najwyższy podjął uchwałę: Kierowca transportu międzynarodowego odbywający podróże w ramach wykonywania umówionej pracy i na określonym w umowie obszarze jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy.

Uchwała ta dotyczy kierowców, ale de facto znajduje zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że w umowie o pracę wpisano, iż terenem pracy Wnioskodawcy będzie Polska. To oznacza, iż stałym miejscem wykonywania pracy jest obszar całego kraju. Wyjazdy Wnioskodawcy, jego przejazdy w ramach wykonywanej na terenie Polski pracy nie stanowią wobec tego podróży służbowej w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy.

Skoro Wnioskodawca nie jest w podróży służbowej, zatem nie można zastosować zwolnienia z podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż zwrot Wnioskodawcy przez węgierskiego pracodawcę kosztów ryczałtu za przejazdy własnym Wnioskodawcy samochodem (według zestawień przesyłanych pracodawcy, w których stawka ryczałtowa wyliczona została jako iloczyn 0.8358 PLN za każdy kilometr), koszty noclegów oraz opłat za przejazdy autostradą, jako nie zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 stanowią przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychód ze stosunku pracy.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z treści wniosku wynika, iż od dnia 10 stycznia 2013 r. Wnioskodawca użytkuje samochód służbowy Kia przekazany od węgierskiego pracodawcy do jego wyłącznego użytku. Wszystkie koszty, w tym m.in. paliwo, opłaty za autostrady, parkingi itp. związane z Wnioskodawcy aktywnością zawodową, będą pokrywane przez pracodawcę po udokumentowaniu odbycia podróży sporządzanymi przez Wnioskodawcę raportami z wizyt u klientów firmy. Pracodawca odrębną zgodą może zezwolić na wykorzystanie samochodu w celach prywatnych (urlopy), ale wtedy to Wnioskodawca ponosi wszystkie koszty używania samochodu.

Posiadany przez Wnioskodawcę samochód służbowy wykorzystywany jest wyłącznie do celów służbowych (zapisy umowy użytkowania samochodu służbowego wyraźnie to precyzują), przy czym ze względu na brak jakiegokolwiek biura/zakładu pracodawcy na terenie Polski - samochód Wnioskodawca garażuje (parkuje) w miejscu zamieszkania (zapisy umowy użytkowania samochodu służbowego obligują Wnioskodawcę także do zapewnienia nad nim opieki, w tym także bezpiecznego miejsca parkowania). Pracodawca zwracając koszty paliwa, praktycznie może kontrolować zużycie paliwa z raportowanymi podróżami, stąd wykluczone jest uzyskanie refundacji za ewentualnie prywatny wyjazd (kontroli może podlegać nie tylko ilość oraz wartość zużytego paliwa, ale i częstotliwość wystawiania rachunków).

Należy zauważyć, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ww. Kodeksu pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie od 10 stycznia 2013 r. samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy samochodem służbowym (od 10 stycznia 2013 r.) pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych – o ile nie służą osobistym celom Wnioskodawcy, lecz wykorzystywane są wyłącznie w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ze stosunku pracy – pracy wykonywanej na terytorium Polski.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu ma zastosowanie po spełnieniu łącznie kilku warunków:

• ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
• kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
• narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
• narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.
  
  

Przy czym z definicji zawartych w słowniku języka polskiego wynika, iż:

• „narzędzie” to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;
• „materiał” to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;
• „sprzęt” to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia.
  
  

Jeżeli spełnione są ww. warunki, to kwota wypłaconego ekwiwalentu za używanie własnego telefonu komórkowego w interesie pracodawcy korzysta ze zwolnienia od podatku na mocy ww. art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy.

Należy zauważyć, iż z wniosku wynika, że ekwiwalent uzależniony jest od faktycznych kosztów, co oznacza, że Wnioskodawca nie może otrzymać większych kwot niż faktycznie poniesione wydatki. Zwracane są więc faktycznie poniesione wydatki, w związku z czym ww. ekwiwalent pieniężny zwolniony jest z podatku dochodowego w myśl art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy.

Ponadto nieodpłatnym świadczeniem w przedmiotowej sprawie nie jest zakup przez węgierskiego pracodawcę drukarki, z której korzysta Wnioskodawca w ramach wykonywania przez siebie obowiązków służbowych. Z wniosku wynika bowiem, iż do obowiązków Wnioskodawcy należy przygotowywanie ofert/korespondencji/prezentacji dla klientów; pracodawca nie ma biura w Polsce. Dlatego też od pracodawcy otrzymał drukarkę, otrzymuje również zwrot za toner i być może za papier. Otrzymana drukarka, zwrot za toner i papier, jeśli są wykorzystywane wyłącznie dla celów służbowych, nie generują przychodu ze stosunku pracy.

W odniesieniu do udokumentowania przez Wnioskodawcę bieżących wydatków np. na paliwo należy zauważyć, iż z żadnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika, iżby koszty te miały być potwierdzone fakturą VAT czy paragonem. Jak słusznie Wnioskodawca uważa, nie jest istotne w jakiej formie uzyskuje dokumenty na zużycie paliwa (paragon, faktura VAT), ponieważ służą one jedynie do wewnętrznych rozliczeń z pracodawcą, który kontroluje prawidłowość zwrotu wydatków w oparciu o dodatkowe dane (np. raporty wyjazdów do klienta).

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 11a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż kwota przelewu w EUR została przeliczona na PLN wg kursu średniego NBP dnia roboczego poprzedzającego otrzymanie przelewu na rachunek Wnioskodawcy w Banku.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Zatem w świetle ww. art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych momentem powstania przychodu z ww. tytułu jest dzień wpływu na rachunek Wnioskodawcy w Banku kwot w EUR, w tym właśnie dniu zostają postawione do dyspozycji Wnioskodawcy środki finansowe z tytułu wynagrodzenia za pracę. W tym bowiem momencie wskazane środki stają się dostępne dla Wnioskodawcy – może on nimi dysponować i rozporządzać.

Biorąc pod uwagę treść art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, iż przychodami Wnioskodawcy są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość nieodpłatnych świadczeń. Zatem przychodem są kwoty otrzymane od węgierskiego pracodawcy – postawione do dyspozycji Wnioskodawcy, które wpłynęły na konto w Banku w 2012 r. Z tym, że od postawionych do dyspozycji kwot należy odliczyć ekwiwalent za używanie telefonu komórkowego, który na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy zwolniony jest z podatku dochodowego. Z treści ww. art. 9 ust. 1 ustawy wynika bowiem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych z podatku dochodowego na podstawie m.in. art. 21 ustawy.

Nie jest natomiast możliwe odliczenie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) rozliczenia „podróży służbowej” własnym samochodem, jak również zwrot kosztów noclegów i opłat za przejazd polskimi, słowackimi i ewentualne węgierskimi autostradami, ponieważ – jak wykazano powyżej – Wnioskodawca wykonuje zadania służbowe na terenie całej Polski nie będąc w podróży służbowej.

Przychodem Wnioskodawcy są więc kwoty przelane na jego konto w 2012 r. po pomniejszeniu o ekwiwalent za używanie telefonu komórkowego.

Kwoty przychodu należy przeliczyć na złote polskie według zasady określonej w art. 9a ustawy czyli według kursów z ostatnich dni roboczych poprzedzających dni uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy – są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ustawy).

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika (art. 44 ust. 3c ustawy).

Przy czym zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a) ww. ustawy podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych zapłaconych w roku podatkowym bezpośrednio na własne ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe podatnika oraz osób z nim współpracujących – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast z przepisu art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy wynika, iż podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) opłaconej w roku podatkowym bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych – obniżenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż Wnioskodawca – ponieważ uzyskuje dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika – zobowiązany jest do obliczania i bez wezwania wpłacania w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy według zasad określonych w ww. art. 44 ustawy.

Należy z tym miejscu zauważyć, iż tut. Organ nie ma uprawnień do interpretowania przepisów dotyczących określenia wysokości składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a) ww. ustawy oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne, o których mowa w art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. a), ponieważ przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.) nie są przepisami prawa podatkowego.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ww. Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie bowiem do art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej ustalenia wysokości przychodu,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej zwrotu kosztów podróży służbowej,
• prawidłowe – w części dotyczącej ekwiwalentu za telefon komórkowy,
• prawidłowe – w części dotyczącej samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy,
• prawidłowe – w części dotyczącej udokumentowania zakupu paliwa,
• prawidłowe – w części dotyczącej zakupu telefonu komórkowego do celów służbowych, otrzymania od pracodawcy drukarki, zwrotu kosztów za toner, części do drukarki oraz papieru,
• prawidłowe – w części dotyczącej zastosowania kursu średniego NBP.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.