Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1637/12/PC
z 21 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z dnia 03 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• wartości początkowej zakupionego budynku oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania i wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• wartości początkowej zakupionego budynku oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu,
• możliwości zastosowania i wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wskazanego we wniosku budynku.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od stycznia 2007 r. Spółka w dniu 17 października 2012 r. zakupiła kamienicę na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Cena zakupu obejmowała wartość kamienicy wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu na którym usadowiony jest budynek. Zgodnie z aktem notarialnym cena obejmowała łączną wartość bez wyszczególnienia dokładnej wartości budynku i prawa użytkowania. Zgodnie z informacjami zawartymi w umowie sprzedaży (akt notarialny) obiekt był wcześniej użytkowany i został wzniesiony w 1926 r. Jest to budynek biurowy przeznaczony na siedzibę zarządu, administrację, działy operacyjne prowadzące działalność usługową i obsługujące klientów oraz przeprowadzanie szkoleń. Aktualnie w kamienicy są prowadzone gruntowne prace remontowe/ulepszające podwyższające wartość budynku. Jako początkową wartość środka trwałego Spółka zamierza przyjąć wartość zakupionej kamienicy, pomniejszoną o wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz powiększoną o wydatki związane z remontem/ulepszeniem środka trwałego, koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu jego finansowania oraz związane z nimi różnice kursowe. Wartość prawa wieczystego użytkowania zostanie ustalona jako 25% wartości nieruchomości (art. 72 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami) wycenionej przez rzeczoznawcę majątkowego na wniosek Starosty (operat szacunkowy z grudnia 2012 r.) będącej podstawą do obliczenia opłat za prawo wieczystego użytkowania gruntu na rok 2013 i następne. Tak otrzymaną wartość początkową środka trwałego Spółka od następnego miesiąca po miesiącu w którym budynek zostanie oddany do użytkowania zamierza amortyzować zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 podatku dochodowego od osób prawnych wg indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej przez okres 10 lat. Przedmiotowy budynek nigdy wcześniej nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika. Przedmiotowy budynek w dniu nabycia był zdatny do użytku jednak wymagał modernizacji i dostosowania pomieszczeń do specyfiki prowadzonej działalności (m.in. wyodrębnienie sal szkoleniowych). Dopiero po zakończeniu remontu będzie zakwalifikowany jako środek trwały.

Grunt objęty tym użytkowaniem wieczystym został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, natomiast budynek zostanie wprowadzony do ewidencji po zakończeniu prac modernizacyjnych/remontowych. W budynku nie są wyodrębnione lokale, które stanowiłyby odrębną własność.

Budynek w całości jest nieruchomością niemieszkalną w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Budynek w całości wykorzystywany będzie wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej jako środek trwały. Budynek w całości znajduje się na opisanym we wniosku gruncie objętym użytkowaniem wieczystym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podatnik postępuje prawidłowo ustalając wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu?
2. Czy podatnik prawidłowo ustala początkową wartość środka trwałego?
3. Czy podatnik prawidłowo postępuje ustalając indywidualną stawkę amortyzacyjną budynku w wysokości 10%?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym jest ustalenie wartości prawa wieczystego użytkowania gruntu gdyż stanowi 25% zaktualizowanej wartości nieruchomości ustalonej przez urząd na dzień 04 grudnia 2012 r. na podstawie operatu szacunkowego wydanego przez rzeczoznawcę majątkowego na wniosek Starosty i zgodnie z art. 72 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami gdzie stawka procentowa pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego wynosi od 15% do 25% ceny nieruchomości gruntowej. Zdaniem podatnika, ustalenie wartości środka trwałego jest prawidłowe (ustalone w związku z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zdaniem podatnika prawidłowym jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej na poziomie 10%, gdyż budynek był używany przed nabyciem od 1926 r., czyli przez okres 86 lat oraz wcześniej nie widniał w ewidencji środków trwałych podatnika. Powyższe wynika z art. 16j ust. 1 pkt 4 zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub
• poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.
  
  

Kwalifikując wydatki do kosztów podatkowych należy uwzględnić wyłączenia enumeratywnie wymienione w art. 16 ustawy o pdop.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Analiza przepisów ustawy o pdop, prowadzi do wniosku, że wydatki mogą być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio albo poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16a – 16m ustawy o pdop.

Regulacja zawarta w art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, wskazuje jednoznacznie, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Należy również zwrócić uwagę na zapis art. 16c pkt 1 ustawy o pdop, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać więc następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.
  
  

Sposób ustalenia wartości początkowej składników majątku trwałego, będącej podstawą naliczania odpisów amortyzacyjnych, został wskazany w art. 16g ustawy o podp. Jest on zróżnicowany m.in. w zależności od sposobu nabycia lub wytworzenia przez podatnika we własnym zakresie.

Wartością początkową środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest w razie odpłatnego ich nabycia stanowi cena nabycia – art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podp. Z kolei z art. 16g ust. 3 wynika, iż za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W razie wytworzenia we własnym zakresie za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o pdop, uznaje się, koszt wytworzenia. Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o pdop, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W związku z powyższym, należy przyjąć, że koszt wytworzenia obejmuje:

• wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku (chodzi tutaj przede wszystkim o materiały z których został wykonany środek trwały),
• wartość w cenie nabycia wykorzystanych usług obcych (chodzi tutaj zarówno o usługi związane bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, jak i usługi nie związane bezpośrednio z wytworzeniem, lecz niezbędne do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych),
• koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,
• inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (np. odsetki od pożyczek i kredytów).
  
  

Koszt wytworzenia koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (art. 16g ust. 5 ustawy o pdop).

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, środek trwały, m.in. budynek podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o pdop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie zaś do art. 16g ust. 13 ustawy o pdop, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W takim wypadku przedmiotowe wydatki, jako nie stanowiące remontu, nie mogą być zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne.

W tym miejscu należy ponadto zauważyć, iż w przypadku nakładów ponoszonych na środek trwały przed oddaniem go do używania nie jest istotny charakter przeprowadzanych prac, bowiem poczynione nakłady przyczyniają się do tego aby środek trwały był zdatny do użytku dla konkretnego podatnika, a zatem powinny stanowić element wartości początkowej.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w dniu 17 października 2012 r. zakupił kamienicę na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Cena zakupu obejmowała wartość kamienicy wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu na którym usadowiony jest budynek. Zgodnie z aktem notarialnym cena obejmowała łączną wartość bez wyszczególnienia dokładnej wartości budynku i prawa wieczystego użytkowania. Zgodnie z informacjami zawartymi w umowie sprzedaży (akt notarialny) obiekt był wcześniej użytkowany i został wzniesiony w 1926 roku. Jest to budynek biurowy przeznaczony na siedzibę zarządu, administrację oraz działy operacyjne prowadzące działalność usługową i obsługujące klientów oraz przeprowadzanie szkoleń. Aktualnie w kamienicy są prowadzone gruntowne prace remontowe/ulepszające podwyższające wartość budynku. Jako początkową wartość środka trwałego Spółka zamierza przyjąć wartość zakupionej kamienicy pomniejszonej o wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu powiększoną o wydatki związane z remontem/ulepszeniem środka trwałego, koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu jego finansowania oraz związane z nimi różnice kursowe. Wartość prawa wieczystego użytkowania zostanie ustalona jako 25% wartości nieruchomości (art. 72 ust. 2 ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami) wycenionej przez rzeczoznawcę majątkowego na wniosek Starosty (operat szacunkowy z grudnia 2012 r.) będącej podstawą do obliczenia opłat za prawo wieczystego użytkowania gruntu na rok 2013 i następne. Tak otrzymaną wartość początkową środka trwałego Spółka zamierza amortyzować od następnego miesiąca po miesiącu, w którym budynek zostanie oddany do użytkowania, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 podatku dochodowego od osób prawnych wg indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej przez okres 10 lat. Przedmiotowy budynek nigdy wcześniej nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych podatnika. Przedmiotowy budynek w dniu nabycia był zdatny do użytku jednak wymagał modernizacji i dostosowania pomieszczeń do specyfiki prowadzonej działalności (m.in. wyodrębnienie sal szkoleniowych). Dopiero po zakończeniu remontu będzie zakwalifikowany jako środek trwały. Grunt objęty użytkowaniem wieczystym został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, natomiast budynek zostanie wprowadzony do ewidencji po zakończeniu prac modernizacyjnych/remontowych. W budynku nie są wyodrębnione lokale, które stanowiłyby odrębną własność. Budynek w całości jest nieruchomością niemieszkalną w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Budynek w całości wykorzystywany będzie wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej jako środek trwały. Budynek w całości znajduje się na opisanym we wniosku gruncie objętym użytkowaniem wieczystym.

Wątpliwości Spółki budzi ustalenie wartości początkowej ww. prawa wieczystego użytkowania gruntu i kamienicy oraz wysokość stawki amortyzacyjnej w celu amortyzacji wskazanego we wniosku budynku.

Mając na uwadze stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy ustawy należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej prawa wieczystego użytkowania gruntu jest nieprawidłowe.

Zgodnie bowiem z powołanym wyżej przepisem art. 16g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o pdop, wartością początkową powinna być cena nabycia powiększoną o koszty wskazane w tym przepisie. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż wartość początkowa prawa wieczystego użytkowania gruntu może ustalić w wysokości 25% zaktualizowanej wartości nieruchomości ustalonej na podstawie operatu szacunkowego. Nie są to bowiem wydatki poniesione na nabycie tego prawa (cena nabycia) lecz jedynie szacunkowa wartość wynikająca z wyceny.

Powyższa uwaga odnosi się również do ustalenia wartości początkowej budynku, skoro bowiem łączna cena (budynku i prawa wieczystego użytkowania gruntu) zostanie pomniejszona o szacunkową wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu, to tym samym różnica ta nie odpowiada faktycznym wydatkom poniesionym na nabycie tegoż budynku.

Należy ponadto zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis art. 9 ust. 1 ustawy o pdop są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

W świetle powyższego pomimo, iż Organ zgadza się ze Spółką, iż elementem wartości początkowej budynku będą również wydatki na nakłady poczynione na budynek oraz koszty obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich sfinansowania i różnice kursowe (naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania) to ze względów wskazanych powyżej, należało ocenić stanowisko Spółki w tym zakresie jako nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji, to możliwość taką przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o pdop. Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o pdop),

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop).
  
  

Reasumując, jeżeli w istocie wskazany we wniosku budynek jest budynkiem niemieszkalnym dla którego stawka amortyzacyjna wg wykazu wynosi 2,5%, prawidłowym jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej na poziomie 10%, gdyż budynek był używany przed nabyciem od 1926 r. czyli przez okres 86 lat oraz wcześniej nie widniał w ewidencji środków trwałych podatnika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

• wartości początkowej zakupionego budynku oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu – jest nieprawidłowe,
• możliwości zastosowania i wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.