Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-119/13/BK
z 26 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 1 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania korekty zadeklarowanego za 2010 r. przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania korekty zadeklarowanego za 2010 r. przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami opałowymi (m.in. węgiel, koks itp.), a także wykonuje usługi (m.in. budowlane). W ramach tej działalności, w 2010 r. był stroną transakcji handlowych w zakresie obrotu stalą, które to transakcje właściwy dla Wnioskodawcy organ podatkowy w toku postępowania uznał za nieprawdziwe, a faktury je dokumentujące za faktury stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane. Na tej zasadzie organ, w wydanej decyzji na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług uznał za niepodlegający odliczeniu podatek VAT, wynikający z faktur od nabycia przez Wnioskodawcę towarów stalowych. W tej samej decyzji organ odniósł się również do sprzedaży tych towarów dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta czeskiego, określając te transakcje jako „rzekome” i także w tym przypadku stwierdził, że faktury za tą sprzedaż nie dotyczą czynności dokonanych. Wnioskodawca nie zakwestionował ww. ustaleń, gdyż z jednej strony nie miał świadomości, że uczestniczy w fikcyjnym obrocie, ale z drugiej strony obiektywny fakt, że chodziło o fikcyjny obrót, nie budzi wątpliwości, zwłaszcza w kontekście materiału dowodowego posiadanego przez organ podatkowy (zwłaszcza zeznań stron). W efekcie decyzja organu zawierająca powyżej opisane ustalenia nie została w jakikolwiek sposób zakwestionowana prze Wnioskodawcę, wobec czego się uprawomocniła. Tym samym Wnioskodawca zgodził się z ustaleniami stanu faktycznego dokonanymi przez organ podatkowy, wskazanymi w wydanej w zakresie podatku VAT decyzji.

Ze względu na rolę w sprawie czeskiego „odbiorcy” (który jak się okazało, potwierdzał fikcję), nie istnieje obiektywna możliwość sporządzenia stosownych faktur korygujących.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, przy jednoczesnym skorygowaniu kosztów uzyskania przychodów o wartość towarów nabytych na podstawie faktur zakupu uznanych za dokumentujące czynności nie dokonane, ma prawo dokonać korekty przychodów do opodatkowania, bez wystawienia faktur korygujących, ale w oparciu jedynie o ustalenia dotyczące stanu faktycznego dokonane przez organ w postępowaniu podatkowym, dotyczącym innego podatku i potwierdzone prawomocną decyzją tego organu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo dokonać korekty w podatku dochodowym od osób fizycznych polegającej na zmniejszeniu przychodu, nawet nie wystawiając faktur korygujących (w przypadku odbiorcy zagranicznego, gdzie nie istnieje obowiązek potwierdzenia faktury korygującej przez odbiorcę, samo wystawienie takiej faktury i przesłanie jej do czeskiego kontrahenta byłoby jedynie „sztuką dla sztuki”, bo Wnioskodawca jest pewien, że dokument taki zostanie mu odesłany). Wnioskodawca zauważa, że w zakresie dokumentowania podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy są mniej rygorystyczne niż w przypadku VAT, gdzie zasady powiązania obrotu z jego udokumentowaniem (faktury, faktury VAT korekta, paragony fiskalne) są bardzo ścisłe. Tymczasem, jak wskazuje Wnioskodawca, otrzymał on informację od organów podatkowych, że może wykonać decyzję, dotyczącą VAT przez uiszczenie zaległości podatkowej, nawet bez złożenia deklaracji korygującej, jedynie na podstawie ustaleń samej decyzji. Przy braku obowiązku składania deklaracji korygującej, mimo wystąpienia zaległości podatkowej wynikającej z decyzji organu podatkowego nie ma też, zdaniem Wnioskodawcy, potrzeby posiadania dokumentów korygujących. Skoro nawet dla tak rygorystycznego pod względem dokumentacyjnym podatku jak podatek VAT, w sytuacji objęcia go decyzją, nie ma potrzeby posiadania korekt, bo dla właściwego rozliczenia podatku wystarczą ustalenia stanu faktycznego, to w przekonaniu Wnioskodawcy, tym bardziej takie ustalenia powinny być wystarczające dla właściwego skorygowania podatku dochodowego. Wnioskodawca wskazuje, iż ma świadomość, że co prawda stan faktyczny ustalony przez organ dotyczy innego podatku, niż on we własnym zakresie zamierza korygować, niemniej jednak zauważa, że ustalenie, iż czynność miała charakter fikcyjny, ma walor – przynajmniej w prawie podatkowym – uniwersalny. Jeżeli bowiem jest to czynność obiektywnie fikcyjna, to w skutkach jest taka sama dla wszystkich podatków, a nie tylko dla tego, który objęto postępowaniem VAT. Zatem stan faktyczny ustalony przez organ na gruncie podatku VAT (będący takim samym stanem faktycznym dla podatku dochodowego) i potwierdzony prawomocną decyzją tego organu, jest w przekonaniu Wnioskodawcy wystarczającą podstawą korekty w innym podatku.

Pośrednio potwierdza to zasada domniemania prawdziwości tego, co potwierdzają dokumenty urzędowe, a decyzja wydana przez organ jest rodzajem dokumentu urzędowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w ramach której w 2010 r. był stroną transakcji handlowych w zakresie obrotu stalą, które to transakcje właściwy dla Wnioskodawcy organ podatkowy w toku kontroli oraz postępowania podatkowego uznał za nieprawdziwe, a faktury je dokumentujące za faktury stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane. W wydanej w zakresie podatku od towarów i usług decyzji, organ podatkowy uznał za niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług zawarty na fakturach dot. nabycia towarów stalowych przez Wnioskodawcę, jak również odniósł się do sprzedaży tych towarów dokonanej na rzecz kontrahenta czeskiego, określając te transakcje jako „rzekome”, a wystawione na tę okoliczność faktury jako dokumentujące czynności niedokonane. Wnioskodawca nie zakwestionował ww. ustaleń.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, iż skoro w istocie transakcje, o których mowa we wniosku nie miały miejsca, to przychód z tego tytułu wykazany w prowadzonych księgach podatkowych, nie posiada cechy „przychodu należnego”, co rodziło obowiązek jego skorygowania wstecz, do okresu jego pierwotnego zaewidencjonowania. Jeżeli bowiem dowody, stanowiące podstawę zaewidencjonowania przychodu z tego tytułu, błędnie dokumentują stan faktyczny (przychód, który w istocie nie wystąpił), to skutkuje to zadeklarowaniem i zapłatą podatku dochodowego w nieodpowiedniej wysokości. Nieprawidłowości te powinny zatem zostać skorygowane w odpowiednim okresie sprawozdawczym, w którym pierwotnie wykazano przychód z określonej transakcji. Zauważyć jednakże należy, iż jeżeli w istocie nie doszło również do nabycia stali będącej przedmiotem ww. fikcyjnego obrotu, a tym samym do poniesienia wydatków z tym związanych, to konieczne jest również dokonanie w tym względzie stosownej korekty kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji Wnioskodawca zobowiązany będzie do dokonania stosownych korekt zarówno za miesiąc, jak i za rok podatkowy, w których przychody te zostały wykazane.

Zauważyć jednocześnie należy, iż zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Zgodnie z art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie deklaracji korygującej wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Powyższa możliwość nie jest jednakże uwarunkowana przyczynami powstania konieczności dokonania korekt.

W myśl art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3. W myśl natomiast art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Analizując złożoną korektę, także w toku wszczętego na tę okoliczność postępowania podatkowego, właściwy organ podatkowy bierze pod uwagę nie tylko wszelkie przedłożone praz stronę dokumenty i wyjaśnienia, ale również dokumenty i dowody zgromadzone przez ten organ „z urzędu”, w ramach innych dotyczących strony postępowań podatkowych (np. dot. podatku VAT). W myśl bowiem art. 180 § 1 Ordynacji, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 § 1 Ordynacji podatkowej).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.